Alle inzendingen over overig

De woorden willen maar niet komen gedachten wel in overvloed die zijn maar moeilijk in te tomen ik heb aan woorden ingeboet.…

Het laatst gezongen woord bleef galmen in mijn oren en in mijn hersens boren tot 't langzaam een gedachte spon zó mooi en rond, maar toen ik mij bezon had ik toch niet verwacht dat ik mij niet herinneren kon hoe het begon de bron van mijn gedachte.…

Ze keek mij aan met ronde ogen blauwgroen als kwam ze uit de zee met een geur van wier en venusschelpen zo schoon kan eenvoud zijn als licht en water en blond was ze als zand…

Je moet ze niet van de daken schreeuwen als de sneeuw gaat smelten komt ze vanzelf naar beneden…

Hoe ver ik ook keek zand en nog eens zand niets anders dan zand en in het verlengde van je hand die ene haagwinde die bloeide witter dan het wit van je oog zo wit zag ik nog nooit een haagwinde helemaal alleen in het verlengde van je hand zo wit in het zand…

'k Zag haar zwemmen en telkens weer keerde zij om en om en zwom alsof een groot verlangen in haar glom en klom en klom…

Duizelingwekkend gewaagd hoorde ik ook zeggen 'k zag ze bekvechten gisteren op tv te diep het decolleté…

Of de maan het dan nooit eens halverwege voor bekeken heeft laten staan…

gedachten sluimeren in beeld van lach het onderstreept schoonheid in beroering…

Hij legt zijn handen op zijn buik hoe zacht denkt hij buiken zacht als hooi daar ligt hij dan het zomert de uiers spannen ervan…

Wereld in verwondering Werkelijkheid in wording Waarheid zonder leuze Woensdag was de keuze Woedende krijgers in de hemel Woeste wolven vol gewemel Wentelend op uw paard Worstelend met grote vaart Weerlicht en donder in galop Wilde jacht met paardenkop Wodan eenogig met baard Winteroffer bij de haard Wuivende bomen overal Wachten…

In de krant en de pc staat groot vermeld dat kabouters echt bestaan. Dat wisten wij allemaal, vandaar dat ik de vaat heb laten staan. Want als wij het geloof van die kleine wezentjes verloochenen zouden, is er weinig meer om in te geloven en van te houden. Dus dat kaboutertjes bestaan, is ons allen welbekend 't Is alleen vaak…

Zij gaan soms stuurloos dwalen, vermoeid, van inhoud leeg. Ze mijmeren en gedenken, of verbreken opgeschrikt de kring van aldoor weer hetzelfde waarin ze zijn verstrikt, gaan tasten naar een antwoord op het waarom, waartoe, de zin van heel het leven, van wat de mens omringt, waarom dat steeds weer moet ontsnappen, aldoor een pas vooruit.…

Onafgebroken rennen en maar in de weer drie strandlopertjes waren het drie hondjes misschien dat zij jawel om een been…

Als het vuur ontstaat, de zinnen beginnen te vlammen en letters in volle vaart tikkertje spelen, dan dooft langzaam mijn gevoel voor ritme en het vuur waar ik zo haastig en te zoekend naar op zoek was. Dan is helder alleen nog glas en roept het gedicht gevaarlijk behulpzaam en vrolijk 'vind me'. Liever zinnen waar om is gestreden. Gedichten…

je zei dat weet ik niet je zei dat geloof ik niet je zei wist ik het maar je zei het zal wel waarom beantwoord je alles met onnozelheid tussen weten en zijn ligt een wereld, die als een waas in je ogen weerspiegeld ligt weet je dan niet dat de dingen voorbij gaan zoals de weerkaatsing van een persoon op de omgeving laat je gaan het is maar…

Ze laat zich niet gaan daarvoor werd ze ook te oud hij loopt achter haar aan haar stok gaat voor…

Als de meeste mensen slapen gaan, komt de nachtvlinder er weer aan. Dan komen zij weer tot leven, en zullen de nacht anders beleven! Zij werken dan de hele nacht, en doen wat er van hen wordt verwacht. Moe, en hopelijk voldaan, zullen zij 's morgens weer naar huis toe gaan! Dus, denk ik even, voor het slapen gaan, aan die mensen, met een…

wrede vlammen verlichten de nacht de angst op ons gezicht is voelbaar, de hitte onwerkelijk de oude stee kreunt, het vuur grijpt de stal de dieren bonken tegen de wand en schreeuwen plots maakt een schaduw zich los van ons die verstard zwijgen en kijken hem na dan werpen in vlammenstrijd de staldeuren open, de koeien bevrijd rennen…

mijn hoofd is een rommelzolder barstensvol oude lettergrepen waar ik ooit houvast aan vond ik probeer een hoeveelheid aan belegen impressies te ordenen wanneer ik van een handvol woorden nog een aardig versje kan maken is dat toch mooi winst…

Een niet te versmaden kleur van stilte rijp dekt mijn tuintje tot in de puntjes toe…

Weet, de dood is als een nacht, Met enkel sterren om je te begeleiden En het leven is als een dag Vol vrolijke tijden Weet, de dood is als de winter Een seizoen vol dood en verdriet En het leven is als de zomer Mooier dan het mooiste lied Weet, zelfs met enkel maneschijn En hoe ver je het ook drijft Hoe eindeloos en donker de nacht ook…

Van morgendauw en hemelsblauw tot avondrood vertelde ik jou niets mooiers dan een sprookje een vlinder zat op mijn mouw…

Zij lijken vastbesloten alsof zij zeggen willen wij staan er nog wij lopen niemand in de weg…

Je roept vanuit de keuken ze komen er aan en dan zie ik ze netjes in een rijtje liggen als ze op de tafel staan…

Dit ben ik en hier kun je me vinden Dit zeg ik en dat is wat ik meen Dit voel ik, warmte voor mijn Vrienden Dit zie ik, jou hier aan mijn zij Dit ben ik sterker dan ooit tevoren Dit ben ik en zo zal ik altijd zijn.…

't Zit vol vogels in mijn tuin zelfs een lijster ziet het zitten…

Een meer met brak water de ochtend baadt er bloot een kokmeeuw op een steiger peilt de stilte zonder lood…

Zal je vergeten Kan me niet schelen hoe Desnoods een mes tegen je keel Het doet er ook niet toe Of zelfs een draadje om mij heen Hoe ik dat ook doe Maar al ga ik zo door Word ik langzaamaan levensmoe…

Je kan alleen maar zeggen dat het een gure dag wordt hoog boven de bomen tekenen vogels halfafgebroken cirkels het papier is grijs de koolstof niet zwart maar asgrauw…