Alle inzendingen over afscheid

de kale akker ligt klaar om bezaaid te worden met witte kruizen ze reiken met hun schaduw elkaar de hand en tel meer doden dan ik kaarsen branden kan…

wanneer tranen de laatste dag begroeten jij nooit meer jij zult zijn dan zullen woorden gevangen door de wind golvend zacht fluisteren als stil lispelende klanken vaar wel…

Ik verklein, in minima gehuld ik zinspeel op zilte lucht waar het treft in zaligheid waar handen raken, in geduld En ieder lam gaat tot zijn slachting het raakt mij nu, die zwaveldamp blaas mijn déjà vu vol nieuwe dichtsels als plaksels op mijn nieuw behang Naast mij ligt de dwangsom in voleinding zinnen slepend waar niemand teder op de…

graag had ik je hand nog geschud voor je vertrok en zoals gebruikelijk wanneer iemand op reis vertrekt je een behouden aankomst gewenst wel, je was reeds vertrokken maar ik ben gerust je kwam blijkbaar aan en niet terug…

De deur dicht, Een laatste blik, Een laatste aanraking, Vaarwel, Afscheid voor een tijdje, Dag Tot vlug De deur dicht, Een hart vol herinneringen, Een traan dwarrelt, Vloeit weg, Weg van de deur, de deur dicht.…

Ik wíl het niet bekennen. Ik kan je haast niet herkennen, je ziet er zó anders uit. Ik brul en schreeuw zo luid, Dat de buren het nog horen. Ik weet niet waar ik heen moet, Ik weet niet wat ik nu doen moet, Jij hebt me zowat opgevoed. Ik ben bang voor het kerkhof en ook voor het graf, Jij moet daar nou heen, maar je verdiende geen straf. Dat…

als het sterven behoedzaam mijn wangen streelt in de herfst van mijn bestaan wees dan niet boos, laat het maar begaan het is geen misdaad weet je en neem me niet kwalijk dat ik zonder verontschuldiging van je weg zal gaan noem het een complot tegen het lijden en niet alleen het mijne verwijt het de bijen maar…

je zweeg, je had genoeg gezegd aan alles komt een eind een snijdende jeugdherinnering hamerslag op een dikke duim vloeken die je vergeten was jouw eerste woord de verdoemde pijn van zachte heelmeesters maken stinkende wonden gemis het hart in sluipt zaagbekt en bijt bloed brakend tussen gesloten vingers jij zwijgt en wijst naar buiten…

verwoorden van het requiem is de hemel beschrijven op aarde letters en klanken zonder stem vrij van gewicht en waarde het is ook ruimte scheppen na een reeks van vertaalde gedachten loslaten van dromen in de steppe ophouden het zalige geluk te verwachten tot een woord tot slot zijn velen niet in staat soms komt het niet uit de strot…

Ik kijk naar buiten alles is somber de wereld lijkt te huilen mensen lopen over straat iedereen lijkt eenzaam eenzaam zoals ik ik voel de tranen komen het lijkt net of ik stik ik voel een brok in mijn keel nee, ik wil niet meer ik wil niet meer leven het lijkt of de druppels me begrijpen ze blijven maar vechten en strijden alsof ze strijden…

Ik zou dagen om je kunnen huilen weken, maanden, jaren Tranen zouden onhoudbaar vloeien maar ik wil er wat bewaren Bewaren voor juist die momenten dat ik je het allermeeste mis Dus voor een soort van noodgeval pas als de helse pijn opnieuw voelbaar is Tranen zouden blijven stromen Want dat je weg bent is een feit Maar hoeveel pijn me dat…

Warme handen vlechten gedraaide krullen bloedend gestrikt mijn ogen omhelzen jouw ranke gestalte rijgen jaren aaneen huid op huid straalde leven wandelde hand in hand ooit vol van liefde ik voel schrijnend jouw lach terwijl ik de stilte vandaag zo hoorbaar goed versta staand achter jou lijk ik groter maar voel me oh zo klein…

Spaarzaam kruipt het licht voor mij uit een armlengte verder daagt de horizon dichtbij en onraakbaar sluit zich de hemel als een nachtjapon alle schoonheid is gehuld in aftasten en geduld Ik blijf de hoogte zoeken langs de flanken van verdriet in de verte wapperen doeken onzichtbaar achter wuivend riet de vloer kraakt maar ik schuif…

Ik hield mijn handen open voor jouw tranen en wiegde je zachtjes als de zee en op de toppen van het duin stond de dood te grijnzen we liepen er voor weg wij twee ik hield je hoofd gevangen aan mijn borst zodat je niet kon gaan het zout van tranen prikte op mijn huid we hadden nog een lange weg te gaan en achteraf was het…

handgeschreven zonder geluid als voetafdrukken in gevallen sneeuw 'eerder' gevat in een kader, -als op het strand van St. Malo, o god- dat ik kuste, één voor één deed, voor ik alles op- borg, en het hart dat blijft kloppen laat zich horen in desondanks oorverdovende-…

Ach wat, Melancholie Jouw emotieve zwelgen In Oliebollerie... Hoe kan ik je verdelgen? Hoezo het Oude Jaar? Moet ik nu krom gaan lopen Met baard en sneeuwwit haar? Nee, ik ga vuurwerk kopen! Zwartgalligheid, je biedt Slechts bitter brood aan Barden Ik schiet vergaan verdriet Aan stukken en aan flarden Je levensvatbaarheid Berust op…

geen woorden kunnen dit gevoel beschrijven... zelfs tranen kunnen het niet verdrijven... de zoute smaak doet me terugdenken aan die blauwgroene zee... toen was alles nog ok... bij het vallen van de avond zie ik je diepe, donkere ogen... maar mijn zoete dromen vervlogen... nog steeds zoek ik je in de blik van elke vrouw... alsof je nog éénmaal…

lopend door de witte weide over bevroren pollen van gras neem ik een verlate reiger waar stram in de houding doch steeds voor vertrek klaar wat had hij nog te zoeken op dit uitgestorven winters veld had hij mij nog iets te melden iets dat alleen voor mij geldt het was als of hij meewarig staarde in de verre einder wat dromerig…

Er heerst een doodse stilte bloemen pronken op de graven stilletjes vraag ik me af Hoe ze de stilte kunnen verdragen Het gedempte geknars van het grind een blad valt zwijgend neer een traan geruisloos langs mijn wang In stilte lijden doet zo zeer rustig loop ik langs de rijen graven De stenen met namen, ze staren me aan alsof ze…

groter gaapt het gat tussen trein en perron roepen wij bij vertrek nog woorden die flarden in de wind weldra door de wissels is het gaan een feit rest jij ginds op het door mij verlaten station en ik hier in het late uur treinen zijn er voor het vertrek de leemte tussen trein en perron voor de tranen…

Uiteindelijk eindigt alles bij de zee op een eiland eerder dan daarbuiten De trage veerpont overbrugt het afscheid en wij lopen golvend mee brengen het koude leven naar de wijde dodenzee Wanneer de witte meeuw duikt in het donk’re water gaan wij weer aan land van de zee de eindeloze zee…

De ring die jij me gaf die ben ik kwijt verbintenissymbool sinds zoveel jaren een ogenblikje van onachtzaamheid verloren op de hei al wandelend bij Laren Om dikgeworden vinger knelt het goud heel even om de pink dan maar bewaren beslissing snel genomen heel erg fout en hóe het sieraad weggleed ook niet te verklaren De schrik…

Geamputeerd van het normale leven wandelt ze doelloos rond, urenlang wie bent u ..waar ben ik gebleven vervolgt haar rondje door de gang waar is de tijd gebleven stilletjes aan werd nacht een dag een dag de nacht het leven is haar deur voorbij gegaan de klok tikt door totaan de erewacht.…

Droom vergezicht, kanaal vol beelden, kleurrijk verbonden, zo dichtbij het hart Spelen in licht, plotseling ontwaakt, binding geschonden, het leven van start…

het leven tekent nooit meer gisteren morgen geeft haar glimlach terug aan toen terwijl vandaag wanhopig schreeuwt om jou kus ik het duister vaarwel volg je heel zachtjes naar ooit dag lief…

door tranen bevangen door emoties omringd is het vandaag de dag dé dag dat zij springt geen woorden maar daden dat werd haar gezegd de demonen in haar hoofd zij hebben haar omgelegd een sprong in het duister dé weg naar eeuwige rust heel éven een aarzeling voor altijd vaarwel gekust..…

eenzame gedachten spoken door zijn hoofd hij zou er tegen moeten vechten maar als je niet meer in jezelf gelooft wat zijn dan je rechten? zijn gedachten leiden een ander leven gebasseerd op angst en verdriet hij zou zo zijn leven willen geven want loskomen van zijn angsten kan hij niet Zijn ziel zoekend naar een greintje rust maar de spoken…

je doet me denken aan een verdwaalde avond waar melancholische papierprinsessen dansen op lippen in een verlangende vlucht naar uitgestrekte armen je doet me denken aan het stille geluid van platte steentjes die dromen keilen door eenzame nevels tussen smalle sloten van herinneringen rakelings langs het wateroppervlak je doet…

Ik heb een vlieger voor je gebouwd, een vlieger van goud. Met een staart van diamanten; voor elk verloren jaar een diamant. De perkamenten van mijn ziel kerfde ik in het goud zoals onze namen ooit zo kort vereeuwigd in een stuk vernield schroot. Ik wou hem doen vliegen, die vlieger, op de dag van onze dood, maar hij woog gewoon te zwaar…

mijn straat de oude gevels opgelapt waarachter onbekende ogen het ouderlijke huis vol generatiekloven nu te koop een mengeling van klank en geur blijft hangen als versteend elke belegering van leegte wordt erfgoed van hernieuwde hoop…