Alle inzendingen over psychologie

Ik hijs de zeilen van de nacht en dein zachtjes mee op het kabbelen van het laatste uur Op het middelpunt der Aarde draai ik om het kookpunt en de zweren heen daar schend ik het zere been de tere wonde en iets van waarde torn ik aan de gulheid van de drukkende kracht der zwaarte Hier keert het tij, hel ik tegen slagzij aan Woest…

Ik heb hem Harry genoemd. Al een hele tijd geleden. Harry is een boom. Geregeld ga ik hem bezoeken. Zijn schaduwen laten zich vaak gaan in wisselend zwart. Soms duiken ze diep in de tijd. Dan ga ik op een steen liggen en wacht. Volgens Goethe kan je in en met iemand leven. Maar vaak gaat dat niet samen en baart ieder zijn eigen lijden,…

ik lever me niet meer over aan woorden ze blijven onbekend, onafgerond ook al noem ik je liefste en als je me vraagt waarom in gebarentaal of in steen zal ik zeggen dat alles zich naar binnen wenst het geluid van morgen dat, bovenop een heuvel de vergankelijkheid balsemt het hart wikkelt in een vochtige schelp van linnen wanneer jouw…

Ik ben bij jou gewoon mezelf met al mijn fouten en gebreken. Bij and'ren stop ik "haar" vaak weg en meermaals is dat terecht gebleken. Jij voelt mij aan en tast mij af, weegt jouw woorden op een gouden schaal. Anderen die "gewoon" hun zegje doen, zonder af te wegen kwetsen diep verbaal. Ik ben "te soft" "gebutst…

De mens, De toerist Van nu, Verlangt Ernaar om Te verdwalen In deze Tijd van GPS en TomTom Lees ik In de Krant van Vandaag Hoeveel Mensen er Vandaag de dag In zichzelf Verdwaald zijn En letterlijk uitgeteld Wordt vreemd genoeg Niet vermeld Inspiratie: Weekendbijlage TROUW, zaterdag 14 juli 2012…

(voor Rutger Kopland) Je naam passeerde bij de lessen Nederlands een naam die staat als een menhir die mijn leraar Nederlands uitsprak alsof je Alexander de Grote was en later wisselde ik je gedichten uit met mijn geleerde penvriendinnen omdat er zoveel meer tussen de regels lag dan wij konden bevroeden we zagen de tedere diepten in wat…

Mijn wil heeft het begeven Waarmee ik levenslang Naar mijn van te voren Reeds geijkte mijlpaal Standvastig door het leven ging Te veel, te lang, te zwaar, Uiteind'lijk losgeraakt van mijn horizon Ging ik net zo lang door tot ik niet meer kon…

Mijn ogen zwerven langs de oevers van versteende silhouetten Zij zijn de roerdomp op mijn stoutste dromen, de stuurlui aan lager wal Ik zucht de dag voorbij, strek mijn handen uit naar de tastbaarheid van alledag en pluk de bloem der vergetelheid om aan mezelf te ontsnappen Hoe vluchtig is de geur van een laatste adem in het…

die scherpe observerende stil zwijgende blik in jouw ogen verwoordt alles wat jouw mond niet zeggen kan…

ik waai en waai verblijf tussen spiegels van hoop en horizon; het veld waarop wolken verder drijven traag vliezend in het bestaan mijn lot vloeit uit in zeebelopen vloed, kartelt randen waar mensen staren naar diepe zin aangekruist door hongerigen hoe zou mijn stem zijn in tegenwoordige tijd spraakverwarrend door de jaren die…

op de wc-kalender staan verbleekte namen in laatste overbodigheid de een is overleden een ander is verhuisd er zijn er ook vergeten soms keert een naam terug die ik weggestreept had contact, dat weer hersteld is toch aarzel ik even als ik namen weglaat op mijn nieuwe kalender…

waar is het lied was het gestorven voor het werd geschreven muren hebben oren kennen het verdriet rond schaduwramen roepen om de zon het vergulde licht als verwantschap de klemmende deur wacht gelaten op een openheid een rookwolk krult gaat langzaam op zwervend door de tijd * Vrij bij het gedicht: “Het nooit gezongen lied…

als verwachting bij daglicht sterft kent ademen nog steeds de plaats waar een bloeiende bloem zonlicht verwerft door bladeren te spreiden, zich openstellend als van zelve, keert zij naar het licht zoals mijn liefde zich naar herkenning dicht mijn vriend de schaduw dekt soms onbewust doch met hemelse genade voor even…

Boven de onrust van mijn ziel zweeft alles overziend in klaarheid de zilveren stern die rust geeft aan mijn onrustig hart In vriendschap opgedragen aan Martin van de Open Hof in Groningen, maandag 9 juli 2012…

Een trein raast voorbij. En trein die leven heet. Geen stoptrein, maar een sneltrein. Geen stop wordt ingelast Voordat jij je doel bereikt. Het perron blijft leeg. Ik wacht tevergeefs. Ik zie de trein voorbij razen. Ik roep, ik fluit, je hoort me niet. Jouw leven is een sneltrein. Steeds meer dingen laad jij op. Totdat het einde van de rails…

Angst domineerde mijn horizon Alle jaren door de tijd Te bang, te laat, En daarna weer te veel spijt Over het weerloos treffen Met andermans chagrijn en nijd Vaardigheden hieromtrent Ontbraken in het geheel Leren om niet bang te zijn Voor het volwassen zandbakgedrag Is een vaardigheid die Voor mij maar heel langzaam went UMCG…

wegen lijken langer gedachtengangen korter doorkruist toeval het stille zijn waar aarde zwarter kleurt en spelonken onheilspellender klinken dan te voor speelt de zon tikkertje met groene bladeren waarop druppels zich gewillig laten vangen…

Onder een steen Uit het zicht Zitten beestjes Krioelen bewegen Schijnbaar zonder doel Zo is soms een Gedachteleven met Een onbestemd gevoel Kruipt het liefst Onder een steen…

Murw gebeukt door De golven van de Oceaan die leven Heet, overspoeld door Golven van een te Zware storm op zee Een mens - vleugellam Als wrakhout aangespoeld Op het verlaten Strand van mijn jeugd - Bij 't uitblazen Van welhaast de laatste aam Tot leven gewekt Door het luide krassen Van meeuw en stern - zij Zweven schitterend…

soms spant de wereld zich als een kruisboog zoekend in een cirkel naar een doel niet wetend waar het onbekende verblijft; laag of hoog de oceaan is tevens te groot voor mijn handen; ongeacht naar waar ik grijp en hoe diep ik ook in de diepte kijk mijn gedachten zijn als lucht eer zij kunnen verzanden…

Droomkleurig als ze waren verwachtingen doordrenkt van rozengeur vol open deuren naar de toekomst met de schone schijn van als en dan maar het was een sprong naast het gat in de lucht recht in de geslepen messen van wat het noodlot leek maar eigenlijk gewoon de realiteit die zich niet weg liet dromen rest de repeterende vraag: hoe desillusie…

De wind kust jouw schaduw en kluistert diep de nacht Je vouwt ontloken vleugels en sluit de ogen zacht Het licht heeft alle schijn verteerd de oester in zichzelf gekeerd De held zit diep gevangen, hervindt z’n rust in adem en fluistert onverwacht: “ Je rouwt om dode teugels, om lang verloren kracht jouw toekomst…

Achter de eerste horizon In de baarmoeder Van alle tijd Waar het donker Diepte geeft en rust - Heerst een intens gevoel Van veiligheid zonder angst en nijd Bestaan geen gemiste kansen En ontbreekt ook de spijt Niebert, 28 juni 2012…

Lopend over straat Voel ik de blikken langs mij heen Mensen die naar me staren Kijkend naar mij Is dit een gevoel of staren ze echt? De angst die bekruipt mij Mijn hart gaat tekeer Bang Het is aan mij Ik moet het doen Alleen en vol goede moed Maar hoe? Ik ben niet anders dan de rest Ook al lijkt dit misschien Ik ben een mens En…

Ga zitten en wacht op een herinnering Roep geen herinnering op want het is geen soldaat Commandeer geen herinnering terug het is immers geen hond eerder een vleermuis in de schemer Komt er dan iets ? Vast wel. Schrijf zo snel mogelijk op Alsof het een droom was Vraag je dan af: wat heb ik even clandestien verfraaid, verdraaid…

De jonge zeeman stapt aan boord: het vaartuig danst in wilde lust; daar spant de zeewind ieder koord, wijl ieder zeil in ronding zwelt. De morgenzonne kust en sust het kleurig deinend waterveld, der borst ontgalmt een breed 'hoezee!' ter schone zee, - ter levenszee! De kloeke maat, met glanzend oog, aanschouwt de grootse oneindigheid…

ik voel me vreemd een vreemdeling tussen bekende huizen die uiteen wijken, zo groot zijn als het leven zelf er is iets veranderd in mij, alsof ik iets verloren heb een uitgebeend woord of een zware sleutelbos waarvan de roest ouder is dan de waarheid overgeleverd aan een lijf zonder beeld en gebroken bestaansrecht het is niet goed om te…

Mijn ziel, wat trek je aan mijn wezen. Wat is het dat mankeert? Je hebt toch niets te vrezen zolang mijn zijn floreert? Ik heb je ooit in trots aanbeden als sieraad van mijn geest. Om jou heb ik geleden, ben ik je trouw geweest. Mijn ziel, waarom toch zo benepen? Ben je niet goed gevoed? Ons ego scheurt aan repen als jij zo lullig…

ik droom de paardenbloemen tot zon draai blad per blad naar het licht een beetje schuin in de wind het is geen dag van steen vandaag, niets lijkt vreemd of in zichzelf al hoor ik het raadsel van de stilte en de speelbal waardoor ik Van Gogh ben in het diepst van mijn gedachten…

Was ik zonder Het te weten Oprecht naar Eer en geweten Zo werd ik Uiteindelijk Van alles wars En vond iedereen mij Onuitstaanbaar dwars - Door hen uitgekotst Alleen maar omdat Het tussen ons zo Vaak heeft gebotst…