Alle inzendingen over verdriet

Ooit zal de waarheid toch weleens naar boven komen? moeten de tranen dan eeuwig blijven stromen Waarom wekt onze band zo'n enorme jaloezie elke dag ben ik op zoek naar het begin,wil ik weten wie Wie degene is die jouw hart heeft gebroken als harteloos een dolk pakte en jou heeft neergestoken Neergestoken in de figuurlijke zin van het woord…

Even geen zin in woorden té lang op vragen gewacht die niet kwamen enkel zin in niets zittend in mijn nood naar woorden kijkend naar de zee omdat zij me misschien kan helpen zij laat elke keer moeiteloos alle korrels los krassend wrijf ik het zand uit m'n ogen…

wil je wel gevonden worden of ben je jezelf misschien kwijt ken je zoveel kleine hoekjes die je met niemand nog wil delen of kan je het gewoon niets meer schelen 'k wil wel naast je lopen en zwijgend naar je horen maar toon me dan de weg hoe ik naar je toe kan komen wil je wel gevonden worden ben je dan zo hard gekwetst ?…

Als alle tranen in je ogen me konden zeggen wat je voelde, Als de schaarse lachjes om je mond me konden zeggen wat je bedoelde, Dan kon ik je helpen. Tegen je praten. Nu zit je hier stil, Gelaten, ik weet niet wat te doen, Als de glinsteringen in je ogen me konden zeggen wat er was, Als ik je gedachten maar even kon lezen, Terwijl…

pijn zo diep ervaringen in de mist fijne deeltjes bijeen in nevel uiteen ongrijpbaar verleden voorbij de gedachten van toen verdergaan in heden ontastbaar is de toekomst gedachten worden angsten het barre bestaan in heden vergaan de ondenkbaarheid voorbij...…

Verdriet ? Ik niet doorgaan niet stilstaan Nooit achterom kijken altijd vooruit dan zal blijken ook dromen komen uit ! Verdriet ? Ik niet doorgaan niet stilstaan Dan barst de bom zonder reden kijk ik toch achterom naar het verleden Verdriet ? Ik niet doorgaan niet stilstaan ! Blij met 'n teder gebaar verstand…

Houd me even vast gewoon even vast Zodat ik kan voelen hoe het was 'n Arm, een schouder om op te leunen Een lief woord 'n vriendelijk gebaar Een woord, een zin 'n lachend begrijpen Een verdrietig zwijgen 'n hoopvolle blik Een glimlach, een wenk 'n woordeloos spel Slikken en doorgaan 'n roep om geluk Twee zielen één gedachte…

ik proef aan je tranen om wie je huilt ik zie aan je ogen waarom lees van mijn lippen troostende woorden het was al zo vaak andersom ik voel aan je hart om wie je weent ik merk aan je zuchten waardoor rust op mijn schouders maar even uit jij leende ze mij ook daarvoor…

Waarom Heeft hij geen respect, Jij bent toch zijn moeder? En waarom bezorgt hij jou dat schokeffect, als was jij het grootste loeder... Hij stond te schreeuwen op de straat en jij werd bang van hem, bang voor zijn vurige ogen in zijn gelaat... En van zijn bulderende stem... Hij was helemaal losgeslagen Vloekend en tierend en "val maar…

Zachtjes gaat hij over mijn polsen... de watervallen van bloed stromen een weg naar beneden... het word kou... het mes valt en breekt de stilte van mijn dood...…

Letterlijk uit het leven gegrepen, dat werd jij. Nooit te zullen zien hoe jij lacht, dat is nog het ergste misschien. Je leven heb ik gevoeld, maar nooit heb ik je gezien. Niet weten hoe je er uit zag, dat is nog het ergste misschien. Met de wetenschap dat jij niet meer leefde heb ik jou gebaard. Jou niet vast te hebben gehouden, dat…

Huil maar rustig uit, ook in het bijzijn van een kind. Huil maar rustig uit, Hoe gek die kleine het ook vindt. Een kind huilt toch ook als het pijn of verdriet heeft? Waarom zou jij dan niet verdrietig mogen zijn. Huil maar rustig uit, een kind moet leren wennen, Dat grote mensen net zo goed verdriet kennen. Huil maar rustig uit,…

Ik keek opzij en zag je daar staan Strak in het pak met je blik op oneindig Jij keek opzij met ogen zo vol vol van verdriet Ik schrok en keek opzij Nog was het stoplicht rood Ik voelde me teveel naast jou op de stoeprand Ik wilde dat ik kon verdwijnen Ik keek, ik keek opzij ik wilde praten en vragen naar het verdriet in die ogen…

De engel zucht, ringen rond haar ogen tranen... uit haar wolk ontsnapt als regen beneden lijkt alles nog onbewogen het droge land, niet te bewegen Maar deze aanhouder wint de grond gaat langzaam zuigen en onder het droeve regenkind gaan dankbaar bomen buigen Alleen op haar wolk, die vertolkt wat zij niet zeggen kan kijkt ze tot het water…

Verdriet omdat ik je zo mis het lijkt of de band tussen ons verdwenen is Verdriet over de afstand die tussen ons is ontstaan wat heb ik je toch allemaal aangedaan Verdriet want ondanks dat ik heel veel van je hou ben ik misschien toch niet de ware voor jou Verdriet diep van binnen dat is een feit want het is mijn schuld dat jij nu lijd Verdriet…

'n Traan zoekt haar weg langs m'n wang naar beneden Waarom toch dat terugkijken ? Geniet van het heden ! Wanneer ze eenmaal stromen komen flitsen en gedachten Zelfs in mijn dromen Waarom nog langer wachten ? Laat nu maar gaan 't reinigt hart en geest Zelfs dit intense verdriet om wat ooit is geweest...…

Soms opeens komt het op Voel het borrelen diep van binnen Alsof de sluizen open gaan Een badkuip zonder stop Heb zoveel intens verdriet in mij Het zit alleen zo diep van binnen Onder een laagje vrolijkheid Och, kon ik er maar bij Waar komt toch dit verdriet vandaan? Waar zou de oorspong liggen? Heb ik maar zo weinig verwerkt? Wanneer…

Mag ik wat water hebben, wat water uit de kraan? "natúúrlijk" zeg ik, "een glaasje vol...?" Ineens zie ik die traan... Ik vul het glas nu vol met water en zet het voor haar neer "wat is er met je?" vraag ik haar... "t'Is zulk mooi zomerweer?" "Daar kan ik nu niet over praten" Snikt ze nu uit, "'k vertel het later.." Weet…

en als dan plotseling de nacht valt als een tapijt van sneeuw en toedekt wat gebleven is en de duur vervaagt tot stilte dan voelt de koude tot op het bot lacht geen vogel geen bloem, geen wuivend gras een kraai krast geritsel, stilte de koude wind neemt de plaats in - reeds lang voor hem bestemd - nu grijpt hij zijn kans geen…

Na dierbaar komt ontroostbaar En daarna een diep gat Waar weinig al teveel is Een handeling snel zat Als waarden zijn vervallen En normen niet bestaan Gevoel bestaat uit leegte Waar wanhoop toe zal slaan Als moed is opgeven En niets van nut nog ziet Spreek je dan nog wel van leven Als je wegteert van verdriet…

Fluisterende golven rollen zacht op het strand, Met mijn blik op oneindig loop ik door het zand. Denkend aan vroeger. Wat is er overgebleven, van allen die zich vrienden noemden, waar ik alles aan heb gegeven. Nu besef ik deze vriendschap heb ik steeds moeten kopen. Zolang ik alles kon geven stonden alle deuren open. Maar een ding weet…

Hoeveel tranen heb ik niet gelaten Ik heb 't niet eens meer in de gaten Overdag stromen ze wanneer ik zit 's Nachts gaat het door terwijl ik pit Het verdriet grijpt me toch wel erg aan Eigenlijk moet ik er boven staan In de moderne maatschappij is toch bekend Dat je eigenlijk alleen op deze wereld bent De wereld is koud, kil en commercieel…

Ze stond daar bleek en stil. Een lege blik En ik? Ik wil haar zo graag zeggen even uit gaan leggen ook ik had dat verdriet maar dat van haar en mij is toch hetzelfde niet. Zoute tranen hebben we samen geschreid. Mijn lieve dappere meid, houdt moed. Eens komt alles weer goed.…

Huil maar... Laat die tranen lopen Huil maar uit Je kunt het niet ontlopen Huil maar... je bent zolang al flink geweest Huil maar uit Dat helpt je nu het meest Huil maar... Ik zal bij je blijven Huil maar uit Het kon toch niet uitblijven Ik troost je waar ik troosten kan Maar huil nu eerst maar uit Je komt er echt weer overheen,…

Stil staar ik voor me uit in de hoop een stip te zien. Een gestalte die naar me toe stapt. Me bij de hand neemt en me de weg wijst. De weg die ik volgen moet. Steeds opnieuw Met vallen en opstaan, Niet meer bang te zijn De weg alleen te hoeven gaan, Wetend dat er altijd iemand is, Op wie je kan vertrouwen: Een goed gevoel.…

Liefde is een leugen woorden zijn bedrog want de betekenis staat niet vast Verdriet moet tot de lippen reiken pijn doen als een vuur dat littekens schroeit een brandmerk dat achteraf uitgelegd kan worden als bezit onweerlegbaar van jezelf…

Hoe kan je toch zo stom zijn, ze schaadt je vertrouwen en nog zie je niks, maar hoe kan je nu een leven gaan opbouwen. Leven met een serpent kan je niet, haar schoonheid is dodelijk. Koud in hart en kil van ziel ik zie je stuk gaan van verdriet. Haar blik maakt je blind, haar stem dooft een ander zijn woord. Liefde van jou verdient ze…

Lachend kom je op me afgerend valt in mijn wijd gespreide armen schaterend laat jij je verwarmen met kleine kusjes wordt je verwend Mollige handjes bollen mijn wangen ik knuffel je wiegend tegen me aan streel je haren voor da’k je laat gaan en plagend naroep: "ik ga je vangen!" Ogen zoeken dwalend de vlugge rakker die dribbelend…

Ik weet nog van mijn eerste vriendje Oh, wat was ik dol op hem Op zijn stem en op zijn ogen Alles was zo mooi aan hem... Ook zijn haren en zijn handen Zijn manieren, zijn hele snuit Maar vóór het áán was en ik het besefte Was "de verkering" al weer uit! Ik was pas zestien jaren zei hij en dat was toch nog wel jong Hij al negentien, die…

Soms, plots'ling, door mijn Brahmanvrede heen, Schreeuwt als een stervend beest mijn oud verdriet: Een reuk, een landschap, een herinnerd lied Roept op naar 't leven, wat gestorven scheen. Dan mis ik wie ik liefhad meer dan een; Besef van eeuwige Eenheid gaat te niet: Mijn blik, door mens'lijkheid verduisterd, ziet Smartelijke gescheidenheid…