Alle inzendingen over natuur

Melancholiek is 't klinken van de bellen Aan 't haam van 't paard, dat stapvoets sloft in 't zand, Het opgeschoffeld stof zweeft naar de kant En ganse zwermen vliegen vergezellen Het beest, dat scheukt en kopschudt van hun kwellen. De kop omlaag, door 't kwastig net omrand, Zo trekt het dier langs…

Gekneveld stuifzand wringt de jongste vloed uit het zwierige duin stormachtige buien knijpen traag het oude, zwakke licht uit de dagen de eeuwige branding verslindt gulzig vermaalt smeulende zomersporen tot schuim een eindeloze en gapende leegte vult de uit schemer opgetrokken herfstdagen alles wat stranden steeds stempelt sterft gestadig…

een waterrimpel kreukt de verlichte spiegel even breekt de nacht…

Een piepklein bootje van papier danst op een woeste bergrivier. De sterke stroming voert hem mee. Waar vaart hij heen? Misschien naar zee? ( Een kindergedichtje. Ik ben een bundeltje aan het maken, o.a. voor mijn achterneefje )…

Wolf op de Veluwe? Na ruim een eeuw terug? Dan toch maar zelf eens Naar Loenen gegaan ’t Gaf best een boost aan de Roofdierontmoetingskans Dat ik daar wel al Roodkapje zag staan! ……Dit thema, hier in de vorm van een ollekebolleke, is door de schrijver eerder verwerkt tot een snelsonnet….…

de laurieren kraakten als gift terwijl je niets vroeg in de vroege ochtend uit al wat je omringt hier, daar en ginds de laurieren ontbladeren niet houden de eer omhoog in de boomgaard waarop je oog bleef staren met nieuwe luister…

Genoten heb ik deze dag gehoord de vogeltonen gevoeld stralen van de zon gezien kleuren van bladeren genoten heb ik deze dag ik heb wind gehoord in kleurig blad en zag ze van de takken dwarrelen tussen dor hout als vlinders zwieren bedekken grond en mossig pad genoten heb ik deze dag als lichtend schouwspel daalde de zon tussen de zich…

wanneer vogels worden teruggefloten en wassende westenwind mijn armen zal ontbloten speel mij dan een herfstcantate wanneer bladmuziek zal omslaan naar winterharde twijfel over armbreed voortbestaan kerf dan in mij, jouw naam…

op de zee een oosterzon lichtzinnig duiken gitten golven onder hun schuim door in de keel, daar valt het water stil en grondt de diepte -------------------------- uit: 'Grondzee', 2001.…

Van opkomst tot ondergang schoonheid in het licht gebracht van groene velden kleurrijk bos en schouwspel om te genieten verlicht het pad waarop wij gaan de gehele dageraad vanaf het moment dat je rijst boven de kim tot je ’s avonds ons verlaat.…

Als ik wandel door de uitgerekte groene velden dan ruik ik de zwoele zomerlucht; zie ik de vogels op het veld; voel ik het zweet op mijn voorhoofd en mijn warme voeten en benen. Ja, en als er gedachten opkomen in mijn hoofd geef ik ze de zee van ruimte van de uitgestrekte velden die ik voor me zie. Langzaam en voorzichtig vliegen…

Het drupte onder de boom. Het nevelde in de wei. Nee, het zinderde van kalverliefde. Dat je zo bedaard je buurvrouw kunt bespringen en daarna de besprongene doodgemoedereerd besnuffelen en je even rustig als gretig door haar laten besproeien en je lippen likken en dan, na een minimaal moment van bedachtzaamheid, de besprongene opnieuw…

ik hark mijn gedachten vang op hol geslagen eikels die ik in boomholtes verstop in een heksenkring speel ik haasje over als een onbevangen kind tel de appels van de den die ze eerder vallen liet opgaand in de wind zie de bomen dansen beklim een regenboogweb met lichte tred tot de spin er weet van krijgt vlug sla ik m'n vleugels…

Struikelend over de ochtenddauw zweef ik bodemwaarts naar het universum van het nietige daar groeien de wonderen van het onbeduidende voor haastige passanten de druppelen zijn er pover een kristallen kwetsbaarheid water in kleinverpakking het duin bedrijft toverij kneedt zand tot kleur oude wind tot steel in dampige sluiers ontmoet…

kleuren verkleuren schoonheid vervaagt warmen aan het zonlicht schittert het teder tegen het ochtendblauw samen op een bloem die weldra verwelken zal dansen zij tot het hun allerlaatste is…

Ontsproten licht kiert door ochtendvensters wijl een glimlach over de polder gaat met een breed gebaar het goedemorgen humeur in de gordijnen plooit gedachten hangen aan de nachtnevels handen in gedachten warmend aan het kosmisch lichaam rinkelend vallen glazen stuk doorkijk raakt verbroken wind murmelt een gebed sluit de luiken schatje…

De natuur, zo mooi, Als een vogel zo vrij. Ik kom in de natuur En word gelijk weer blij. Ik zie de Flora, ik zie de Fauna, Zo mooi in de natuur. Ik ben verwijderd van de drukte Door een grote plantenmuur. Er hangt bloesem in de bomen, Er hopt een haasje vrolijk rond. ‘’Ik wil hier nooit meer weg!’’ Komt er uit mijn mond.…

Een hongerige herfstvlinder profiteert nog van de zon door de laatste honing op te zuigen uit wat late bloemen Fladdert zo actief rond dat het wel lijkt of de schaduw van een slechte zomer nog kleurrijk ingehaald kan worden Tenslotte schijnt zij verzadigd want vliegt rechtstreeks in de richting van de zon ik kijk haar na en fluister:…

Hippend geluk over het gemaaide gras het oude lijsterjong wurmzoekend, heeft alleen kraalogenblikken voor kruipglijdende bewegingen in het groen. Gadegeslagen vanaf een lage tak zit een brutaal eekhoorntje handig een beukennootje met knaaggraagte te verorberen. Een zwoele windvlaag wappert door de pas opgehangen witte lakens aan de lijn. Het…

Leef je dag vandaag geniet je leven die zonnestraal het geluk dat nu naar je lacht geluiden die je aandacht vragen zang van vogels een kinderstem geniet van alle kleuren zo rijk nu om je heen gezaaid de streling van een zachte bries schoonheid die de natuur je biedt voor niets alleen je dank…

De bomen staan in de herfsttijd weemoedig te dromen... Er is een einde aan de zomer gekomen. De verdroogde blaad'ren ritselen aan de bomen. Ze vertellen hun verhaal, hoe ze van de zomer hebben genoten. Hoe de regen over hen heen is gegoten. En van de warmte van de zon die heeft geschenen. Maar de zomer die ging henen... En de koude…

het broze leven herkent de zwaluw die aflatend het tij laat vieren om dan toch te vluchten daar de nieuwe kou te striemend voor hem zal wezen de dood als een concept in een oude jas kleedt de jaren magerder dan de tekenen van de herfst die de bladeren ontdoen van de titel dat schoon ook schijn kan zijn geen minachting van het seizoen…

ik lust ze best bij dageraad mijn hoofd vol zand met nevel toegedekt een vogel vliedt naar weeë zeeën stinkt uit zijn bek landt op de rand van een oorlel ik grijp hem bij de keel hef het lied der minnen aan en plant hem in een verzopen maan…

Ik heb mijn handen om jouw schors gelegd en zacht bevoeld, zoals een blinde tast. De diepe barsten in jouw bast betast, het braille dat op stam is ingelegd. Een oud verhaal dat hier geschreven staat, hiërogliefen uit een verre tijd, zo zorg'loos ooit de liefdesgod gewijd; van altijd zomer spreekt dit stil dictaat. Mijn vingertoppen…

Zwevend zag ik hem gaan door ’t zwerk af en toe met zijn machtige vleugels slaan een vliegend kolos zo er weinig bestaan als wezen uit een geheel ander tijdperk cirkelend op thermiek tussen de wolken naar duizelingwekkende hoogte in spiraal tot ‘t silhouet wegzuigt in de zonnestraal vraag ik mij af hoe kan ik dit vertolken? Slechts even…

Slenterend Door de tuin Van de schilder Zie ik zilveren wolken Op zijn palet Hier besef ik Dat mijn pen Het nooit zal winnen Van de herfst Op zijn doek In de stilte Van dit dal Slaat de kou In mijn pen Voel ik me niet verslagen Want deze pracht Is van hem…

Je gouden vingers strelen zachtjes met hun toppen de heldere spiegel in het park, en even... doortrilt een huiverig voorjaarsbeven de groene tule van je knoppen.…

de natuur tovert haar kleuren in oranje, rood en geel kastanjes en paddenstoelen vormen een geheel de vruchten zijn rijp de oogst kan beginnen de bladeren vallen en wij gaan ons bezinnen moeder aarde in overvloed zaait nu haar zaden dag en nacht zijn in balans voorbij het zonnebaden de wind laat van zich horen het regent dat het giet…

de heerlijke zomer verloren in het weer het sappig lentegroen en jonge kruiden nu in somberheid de blaadjes van de bomen die ik voel in mijn vingers als een zachte vrouwenwang nu oud en als een rimpelige huid het bos al aangekleed met mos in zilvergroen wonderlijk geeft het een innerlijk gevoel om naar te kijken het is goed en…

....sterfelijkheid... Kracht van kleur In rood, geel, bruin Een palet van Vergankelijkheid Gele gloed Gekleurd' ogen Waas van zomer Verzonken. Verglijdt -W-I-N-T-E-R- Kracht van winter 'n Witte deken Over rood, geel, blauw Kleurenpalet van Het nakend voorjaar Helsinki, oktober 1998…