Netgedichten

netgedicht (nr. 43.051):

HOUTHAKKERSBIJL

In de sterke handen van mijn eigenaar
laat ik heel het bos luide dreunen horen,
die dronken dansers mogen bekoren,
houd soms maat, strelend voor de polkaminnaar.

Wild beuken als een dolle moordenaar,
dan fijnhakken, houwen naar behoren:
verwoestende vlijt bij ochtendgloren,
koele wind, lome hitte, tergend zwaar...

Binnenin me woedt grote vernielzucht,
zweeft heen, vindt overal haar bestemming,
spreekt met stil, maar onweerstaanbaar gerucht:

"Vernietiging baart des te meer schepping.
De verdwenen boom blaast zijn eeuwige zucht
door broze kunst en arbeidsbestemming."