Alle inzendingen over afscheid

De biologische klok geeft het aan tijd voor een welverdiende rust de koffers die gereed staan de familie reeds gedag gekust Mijn dromen nu realiseren visioenen van zon, zee en strand en gewoon heerlijk epibreren in luilekkerland Alle gedichten nog eenmaal bekeken voor u beste lezer wellicht ietsje sneu dus tot over een drietal weken…

als het leven mij inhaalt door stervende pijnen als mijn vreugde slechts loopt langs zeldzame lijnen indien verwachting en hoop het afleggen tegen wat onhaalbaar is dan sta ik zo alleen weet niet meer wat te doen mijn hart verstart tot steen ik had zo graag naar anderen willen bloeien meer dan mij werd gegund in een tuin vol…

De dag begon druk, heel erg druk en besloot met een nieuw leven Zo veel geluk dat hou je niet vol, het was dan ook maar even. Veel witte jassen op en neer "bereid u voor, mevrouw meneer" Oorverdovend lag je te huilen, helaas was dat de laatste keer.…

Vanuit de donkere warme zee gegleden Twee diepen zuchten naar beneden Warme handen zacht en fijn over je huidje van satijn Fonkelende heldere blauwe ogen Laten de pijn snel verdoven Vanuit de roze schaduw over je gezicht zo nieuwsgierig naar het licht Daar was het donker warm en klein veilig verborgen Waar rust de zorgen naar morgen…

De kracht der stilte heeft geroepen ik zwijg en denk waarom, jij daar, die ander in de spiegel die snapt het wel, wij zijn niet dom. Geboren met de vrees te leven ben ik degene die ontwijkt onbemind en onbegrepen ik haat elk spiegelbeeld dat mij bekijkt. Mijn vonnis zal ik gaan voltrekken met geheven hoofd, mijn ziel ontbloot en ga voor…

Voorgoed nooit meer niets te hopen niets te verwachten alleen de duisternis die wacht op mij totdat ik zeg ik kom nadat ik heb geschreeuwd om hulp maar niemand die me hoort.…

Toen ik mijn hand legde op zijn rode doodskist, keek een blauwe pauw door het raam de aula in. Met zijn witte haren vormde het de driekleur van het land en taal waar hij zo innig van hield. Bilthoven,12 juli 2005…

als de bladeren niet meer vallen kun je zelfs vragen wat de lengte van zijn schaduw is of hoe kort sinds een paar geboortes van de zon de nachten voor hem zijn en als hij naar het strand wilt méns, dan ga ie laat november aan eind van onze herfst dan is voor hem het zand niet heet ruikt hij koud vuur in de lucht een zweem kalmerende…

als je dan in het zaaltje tja je moet wat doen draai dan petite fleur voor mij dat is mooi ik in mijn kist jij op het stapelstoeltje dan moet je huilen huilen om mij en petite fleur dat is genoeg dan is het voorbij…

Ik weet dat ik de nederlaag lijd, god, Maar 't valt niet mee dat ronduit neer te schrijven. Uw laatste argument zal ook mijn lot Beslissend bij uw doodgebied inlijven. Men zegt, dat is het hemelse gebod, Je kunt toch niet altijd in leven blijven? Met zo'n verklaring wordt de dood nog tot Een feest en kan men naar de hemel stijgen. Maar…

Er was vrijwel geen zwart te zien Van de mensen die kwamen, Bijna feestelijk bestelden Zij haar ter aarde. Een tango weerklonk verleden, Gevoelens, in vele bossen, onverbloemd, Jouw naam werd heden Voor de laatste keer genoemd.…

Het is prachtig, stil en levend Zonder zorgen, los en zwevend Het achtervolgt je brandend en klevend Je geeft je over, je handen bevend Het hoort erbij, je kan het niet verzachten Het zal er altijd zijn, je hoeft niet te wachten Tot de dood naar je lachte En ik dacht, dat hij wachtte…

ik heb mijn hand gereikt al zo vele malen in momenten van zijn telkens ontmoet ik weer bij het sterven van de dag de dood van jouw jeugd jouw vingers zullen mij nooit kunnen raken ze zijn reeds geknakt niet meer te helen je ziel verduisterd door zwarte visioenen voelt mij niet meer aan alles wat ik wil delen vergaat als bij voorbaat…

terug hollend over jarige liefdeslanen en humorgraf lacht ze nog steeds nat rollend uit haar ogen voelt zij zijn geestige adem warm om haar heen als bescherming als zij stilstaat en zweeft door al dat zwart en grijs vertrekt ook haar witte glimlach niet nog steeds draagt zij afscheidslinten in het haar met spreuken en namen die…

Er loopt een jongen langs het strand Van oorzaak naar gevolgen Dan vraagt hij plotseling aan de wind Of hij hem wil volgen Samen lopen ze naar de zee Kijkend naar de golven Hoe hoog zijn ze, zo prachtig De wind duwt hem in zijn rug “Kijk eens!” lacht hij.. “Wat zijn we samen machtig” Gauw loopt hij het water in Nooit meer kwam hij terug…

toen de zon opkwam de laatste keer trof zij ons aan uitgeteld, geen dagen meer je was al wakker maar hield je ogen dicht alsof je afscheid nam…

Laat nu de doodsklok voor mijn Liefde luiden! Vlecht in haar lokken leliewitte rozen, Hecht aan haar boezem bloemen wélgekozen, Die weelde en leven, dood en rouw beduiden. Laat in haar hand de levensappel blozen, Strooi om haar peluw koele balsemkruiden, Geef háár de sluier en de dos der bruiden, Hul míj in 't zwart, de kleur…

Vergeten is sterven doch hard en pijnlijk dringen beelden en geluid gestadig door uit een ver en nabij verleden vastgenageld in het heden is de stem die ik verloor hoor spreken en zacht zingen zie ik heel en ook de scherven Door mij trekt de historie van een vroeg gevallen leven onherstelbare averij aan mijn schip het open water roept…

Gewoon een lege dag Een mistroostig gevoel Omdat ik weet en besef Dat jij niet meer leeft Jij zo vol van kracht Glimlach op je gezicht Altijd weer de redder De eeuwige optimist Zo jong vol levenslust Maar je niet gegund Je lichaam was je voor Tot het uiterste gegaan Gedachten hopen zich op Een traan over mijn wang Voor jou en voor…

wees mijn bruid als de avond valt en de zon van mijn ogen neerdaalt in mijn hart wees mijn gade als ik afdaal in de vergankelijkheid van geschapen smart rust je hand op mijn schouder en stuur mij zacht naar beminde wouden waar de ruis van vele zielen mij zullen dragen in voorbijgaande koude wees mijn bruid al is het voor even…

Waar de wind altijd zal waaien, je niet oogst zonder te zaaien. Waar zwart-wit het altijd wint, zelfs vóór de kleur begint. Daar ben jij: In dat land, ergens ... aan de overkant. Waar niemand je hoort, en niemand je stoort. Hoe koud is de eeuwige dood en weg de kansen die je had, die het leven je ooit bood. De kansen die jij vergat.…

het werk van de te vroeg gestorven dichter sproot voort uit het te laat verwekte kind en waaide weg op de te harde wind de wisseling van woorden maakte lichter hij leek niet ter bestemder tijd geboren zijn reis was vatbaar voor verbetering maar alles liep volgens de regeling zijn plaatsbewijs ging onderweg verloren de seinen stonden al…

ze stapt aan boord en kijkt me aan haar ogen dicht, het hoofd omlaag vuur wordt kil en dooft gewillig wijkt zwaar weer wanneer het anker wordt gelicht ze zet zich af, kijkt schuchter om naar de ondergaande zon haar mond is een bezworen lach een zielsweerspiegeling op zee zend haar op het juiste pad dan wordt ze bevrijd als onverwacht…

Uitgeblust, ontdaan van het vroegere vuur spreekt zij op doffe toon de woorden van as slechts één nazomerse windvlaag zorgt al ras voor de leegte waar ze bang voor is, de muur biedt geen bescherming heeft geen ontferming Met aarzeling betreedt ze het pad waarover ze niet zal wederkeren en elk uitzicht is het laatste, zo veronderstelt ze.…

Blauw, paars, groen, geel, dat is het gevolg van de stofzuigerslang maar nog veel erger.. Pijn, pijn van binnen ja ook van buiten maar van binnen dat schrijnt het hardst Alle tinten rood dat is het gevolg van de glasscherven maar nog veel erger.. Pijn, pijn van binnen ja ook van buiten maar van binnen dat schrijnt het hardst…

er drijft een vogel in de sloot een witte zwaan, haar vleugels beven zij werd in opgeschrikte dreven getroffen door verboden lood haar veren kleuren langzaam rood dan roept ze met haar hals geheven en landt de vogel in de sloot die innig met haar is verweven hij blijft haar in haar ademnood voortdurend porren om te leven en is de hele…

dromen draag ik naar de zee wind fluistert door mijn haren neemt jouw geur en woorden mee de rest wil ik bewaren tussen schelpen en glanzend steen en het zout dat ik nog proef zal het helpen als ik ween of blijft de leegte diep en droef…

Ik pak jou op en bekijk je aan alle kanten genageld in de tijd spijker je mijn ik vast op vandaag gisteren is nog niet eens gekist er zat rot in de laatste plank de deksel staat nog op een kier zodat mijn adem nog even morgen vangt en terwijl respijt lucht geeft en de kaarten al uitgezocht waren zegel ik haast bewegingloos…

zelden stond de tijd zo pijnlijk stil verscholen vogels hun gezang dreven bloemen doelloos op het water zochten mijn ogen een verwaaide glimlach huilden mijn tranen een droef vaarwel…

de laatste zon de hemel wolkt zich dicht winter mij bevries de warmte die ontdooide plak mijn adem in sterren op breekbaar glas vergeet maar niet wat was…