Netgedichten

netgedicht (nr. 7.500):

Toverlantaarn

Uitgeblust, ontdaan van het vroegere vuur
spreekt zij op doffe toon de woorden van as
slechts één nazomerse windvlaag zorgt al ras
voor de leegte waar ze bang voor is, de muur

biedt geen bescherming
heeft geen ontferming

Met aarzeling betreedt ze het pad waarover
ze niet zal wederkeren en elk uitzicht
is het laatste, zo veronderstelt ze. Tover
voor mij een nieuwe wereld, een ander licht

vol van verlangen
bol van gezangen

Voorbij de laatste bocht, het bange konijn
bij het verlaten huis, scherven in het kozijn
drukt ze haar klam gelaat door het spinnenrag
en ontwaart wat ze verder meedragen mag

Met frisse lach, zakken vol van geur en kleur
glipt ze stralend door de smalle achterdeur.