Alle inzendingen over algemeen

Oh voor degene die streeft naar harmonie Is het hart soms zo onverzadigbaar Het leven oneindig vervuld met mogelijkheden Maar het onmogelijke in alle plekken aldaar Geeft toch niet zo om onzin-drift Vliegt weg op de vleugels van de wind Oh de ziel zo ongenaakbaar vervliegend Het inwendig kloppende hart van een kind De mogendheid tot liefhebben…

ik droomde mijn ontstaan en keek naar binnen alles werd oneindig kleiner opgesplitst ik keek naar buiten van mij af werd alles groter oneindig het centrum van het heelal en de weg naar de kern waren zojuist ontdekt mijn mooiste nacht was weer voorbij waar was jij?…

Kiem in volle grond Zuchtend naar het licht Zon en regen bedauwen het land Levenssappen stromen door het jonge blad Sterk in streven Bloeiend naar omhoog Stormen woeden Even knakt het riet Lijdzaam vol vertrouwen Trotserend deze slag Als een boom Geplant aan de bron Zijn takken reiken tot in de hemel…

Telkens als ik daar toeven was Tussen hei jenever en wollegras Verscheen voor mij het ven de bente Het veen het dal het zand ja Drenthe Het bruine water vermengt zijn geur Met zacht mos groen en bruin van kleur Daartussen op een brede bentepol gezeten Past de adder opgerold precies gemeten De ringslang geelgroenbruin fors en lang Lijkt…

mijn leven is niet meer klokvast het slaan hoor ik niet meer ik hoor nu stilte ontbranden in een luisteren naar mijzelf mijn gedachtes draaien niet meer mee strofen niet meer begeleid door het getik geen plaats meer voor de tijd leen nu lucht in mijn woorden die de wind naar mij toe blaast zodat woorden niet blijven steken als een houten…

het leven is vormloos, zonder gedaante, niet rond of vierkant, zonder geuren. het leven is alles, onbestaand, zonder geslacht, dus geheel onzijdig.…

mijn gedicht bouw ik vol met gevlagde woorden volubel scheren ze over het papier herkauwend een mondvol lichtzinnige woorden in purperen lichtgroen knipoogjes werpend en kleverig grijnzend verheffend in de geneugten van de literaire wereld toffe liefkozende zinnen op de drempel van het onbekende in al mijn nietigheid en zwart-wit…

Vandaag fonkelt zijn gebit alsof hij naar de tandarts moet zijn mooiste kleren behangen zijn lijf en terwijl hij zijn vrouw gedagkust de kinderen in hun koontjes knijpt zegt hij dat hij van hen houdt de jongste vraagt of hij een kado krijgt de oudste hoe laat hij thuiskomt zijn vrouw of er soms iets is maar er ís niets en hij kómt gauw…

mijn mond vol woorden kauwend op taal met een schoon gedicht op de tong dat rondjes draait door mijn keelholte en wonderwaaierd naar buiten en jij toehoorder, span je tromvliezen en luister naar de trillingen van de ijle woorden vanaf mijn lippen op weg naar jouw gedachten baar ze innig buitelend in een tastend raken van een stoïcijnse…

Lichten laaien strooien kreten blindelings onder druk gevangen overrompeld Luchten laaien klaren niet zien zwart als glas vertroebeld gesmolten tot weerzin Waarheid in woeker geroofd ontdaan van haar waardigheid tot schaamte vervallen…

ik waan mij gelukkig met mijn pen en papier met mijn gummetje erbij duik ik erin het maakt mij gek en dronken maar nooit beschonken ik roof de woorden van de straten niemand heeft het in de gaten het is niet voor mijn brood maar meer voor mijn plezier woorden gooi ik op de golven klaterend ontstaat de poëzie tegen de rotsen vissers…

Plots de nacht zegt hij, zoiets als nu maar dan ín je hoofd tranen oeverloos je brein geplet, een hompje deeg geen woord dat het nog doet en toch, hoe gek, ja wreed na een maand, een jaar misschien zul je door je rouw de zon weer zien dat is niet goed, dat is niet fout leven is sterven, dag in dag uit zie de roos - hoe zij haar dag…

De kleuren van mijn dromen spatten caleidoscopisch uit elkaar een sterrenregen blijft achter voor de dag en in het zonlicht vonkt het na zodat elk beeld dat zich vasthecht op mijn netvlies beklijft in herinnering…

En ook nog eens de verkeerde naam... ik heet geen Jan, laat staan Ter Vaal! meestal begint de drek pas bij 'maar' en schoppen ze je na 'helaas' met een fluwelen trap in elkaar iemand die het weten kon zei ooit: hoe groot je ellende ook is, bedenk dat het altijd erger kan – en zo bedenk ik nu dat dictator Franco dódenlijsten bij de koffie…

Acht is één meer dan zeven, zeven en één is acht, tien min twee is acht, acht en acht maakt zestien. Acht mooie mannen, acht dagen van de week, een vakantie van acht dagen, in een discotheek.…

later wil hij een kamer ze hoeft niet groot te zijn maar wel van hem alleen waar hij zichzelf kan zijn een eigen plekje knus, zoals dat heet, met een zeteltje een ijskastje een teevee en ach een radiootje om niet alleen te zijn en dan neemt hij vrij de chaos gewoon erbij maar dat is dus later vandaag staat hij nog open voor wat opgeruimd…

Een jaar voorbij Zittend achter mijn pc , starend door het raam Ik kijk maar zie niets Gedachte blijven cirkelen in mijn hoofd En jij, ja je bleef behulpzaam Zittend op mijn bank , starend naar de tv Ik kijk maar zie niets Een film word afgespeeld in mijn hoofd Wil jij nog een kop thee Zittend achter het stuur , starend naar het…

een dag hard werken in een oververhitte ruimte maakt het buiten kouder dan het laagje ijs de wagen ontdooit nauwelijks ramen beslaan al snel met geademd ongeduld heel wat later wordt het langzaam huiswaarts glijden over aangekoekte en bevuilde wegen als ik tenslotte mijn eigen straat inrij is alles zuiver wit, slechts dierenpootjes…

ik ben een tweeling in mijn eigen lichaam aan voeten en handen gebonden samen spelen we mens erger je niet thee en mariakaakjes staan op onze ribben onze zusjes spelen met barbiepoppen in de linkerkamer de rechterkamer is gesloten wegens restauratie ik gooi nog wat blokken in het hartvuur onze ingewanden rillen van de kou…

hoor ik het zwijgen door de bladeren ritselen voetstappen breken woorden die kabbelend in golven verloren gaan…

mijn vragen waren nog niet op en nu jouw kleren je geur ontbinden worden het er meer en meer gek dat wij al pratend zo weinig zeiden stom dat ik dat jij daar nooit aan dacht dan hadden we kunnen spreken over vroeger, jou, je leven hoe jíj die spleet, zo'n loden nacht --------------------------------------- www.sdevaan.punt.nl…

als een raadsel ben ik enerzijds zo gemakkelijk anderzijds ondoorgrondelijk rechttoe, rechtaan en toch multicomplex om mij te leren kennen moest zelfs ik op ontdekkingsreis…

Elke dag is een gedicht; Grommend als een valse hond. Dante’s levende Inferno Aan het lijntje gehouden. Een dauwdruppel dagdromend Op Goede Vrijdagavond Of een vluchtige kus Op een overvol perron. Ieder gedicht duurt een eeuwigheid an sich; Wordt later liefdevol aangehaald, Geciteerd of Met weemoed teruggelezen. Ieder gedicht…

lees hoe woorden gedachten en dromen behelzen voel hoe zinnen sleutels bevatten lees hoe sleutels gedachten openen voel hoe het openen dromen bevrijdt geniet nu maar…

Er zit hier al jaren een kat in de boom. Herfstrood, sneeuwwit, zwart als de nacht. Zo`n lapjesding met lente in de ogen. Ik kijk en tuur en soms, ja soms heb ik een hekel aan poezie. Ze zit daar maar te zitten en ik zit maar te staren naar constant dezelfde vodden tussen geritsel dat al even onveranderlijk in beweging is. Dat opwindende…

toen ook het licht nog uitviel en het stil werd op de gang vroeg hij pardoes: bent u verliefd? mijn antwoord deed hem grijnzen daar hoefde ik niet voor te zien en wat, klonk het zacht, zou u denken als niet u hier stond, maar zij? ik zweeg, knarste zijn woorden fijn - misschien was dat wat mij verried hij zei: géven, meer is liefde niet…

die kamer zei mij niets dan duisternis en een dunne, gouden kier opeens was ik weer kind tastte schuw contouren af vulde vormen rillend in na een uur - een kwartier? wist ik genoeg om op te staan vond de deur, hij klemde niet zoveel goud viel zwaar maar stukken lichter dan wat ik binnen achterliet --------------------------------…

Met lange benen kun je lopen Met korte ga je op de fiets Om steeds tijd in te lopen En anders vordert het maar niets Die benen voor me in de stad Terwijl ik op mijn fietsje zat Deden me beseffen waarom ik mijn fietsje had Zij niet, ik wel, had korte benen, simpel zat.…

Laat ik maar ongeboren blijven terugzakken in een zachte slaap ik deins terug voor de reusachtige taak van leven Laat mij het levenslicht maar niet aanschouwen zaaien maar niet oogsten geen glimlachend welkom In een proces van aanpassen ik ben bang om te leven laat mij maar staan op de drempel van het bestaan…

Verleidelijk maar ondoorgrondelijk. Mooi ogend zonder tastbaarheid. Verblindend zonder feeling, Eenzijdig, maar verdeeld onderling. Samenhangend zonder verbintenis, een struikelblok, in plaats van een hindernis. Toelaatbaar zonder meer, maar ongenaakbaar steeds weer. Verdoemd in ergernis, een leugen zonder betekenis.…