Alle inzendingen over verdriet

Zwijgzaam zucht ze Zo zonder zorgen, zeezwart zware zonnebril Zwevend zeker, zomaar Zeven zangers zingen zaligzoet, zilverzuiver zachtjes zes zomerzwoele zonnezinnen Zalft zo zijn zwepend zwaar zeer Zei ze zelf…

hoe heftig is vaak pijn ook ondraaglijk zelfs soms als een slapende vulkaan in het onderbewustzijn die bij tijd en wijle zich gaat roeren en haar verstikkende inhoud afvuurt naar het hart als vurige pijlen geladen met vragen en waaroms die onbeantwoord blijven maar wel aan het verstand gaan knagen pijn gaat soms gepaard met beelden…

Geen sneeuw een stille kerst geen samen zijn kerst is voorbij De daklozen op straat leven hun leven zo goed als dat gaat want ook dat is hun streven De sneeuwstormen over zee kostten vele mensenlevens de oorlogen die blijven woede en de tv geeft ons die gegevens Een meisje ergens in het land kent al die ellende niet meer aan neemt…

Waar ben ik verkeerd gegaan welk pad heb ik genomen dat mij zo treurig naar deze diepe afgrond leidde? kan ik nog terug of is er geen weg meer naar mijn veilige bestaan wat er van over is gebleven. ik wil niet meer heen ik word meegesleurd door wezens langs de kant ik wil terug, niet heen! deze weg leidt alleen maar naar een nog dieper…

Stilletjes in de nacht rolt een traan heel zacht over mijn wang. Bang, dat iemand het ziet, het verdriet, waarmee zij mijn oog verliet. Met een laatste zucht verdampt zij in de lucht, verdwijnend in het niet, niemand die haar nog ziet. Weer een traan, die ophoudt te bestaan, maar het verdriet, dat eindigt niet. Vele tranen liggen…

De puzzel die men leven noemt los je al gaande op. De stukjes krijg je toegeworpen, toch is de prijs vaak veel te hoog. Stukjes pijn, met een scherpe rand die niet lijken te passen. Maar later feilloos op hun plek vallen en één geheel vormen. Een uitkomst die je niet begrijpen kunt, laat staan aanvaarden. In gelatenheid…

Een stille traan glijdt uit mijn oog wanhopig, eenzaam Een stille traan biggelt langs mijn wang vergeten, verdwaald, wanhopig Een stille traan drupt in een plas opgeslokt, herkend…

Koud en verlaten, door iedereen gehaat. Bang in het donker. Geen licht, geen zon. Een meisje dat niet meer praten kon. Tranen, rode wangentjes. Lege ogen, veel verdriet. Te veel gedachten. Niemand die dat ziet. Haar haren wild. Losgeslagen kind. Gegil, geen echo. Geen hulp, geen hand. Zomaar zittend in haar vaderland. Haar vader…

Het is over, echt voorbij Geen warmte in mijn bed Geen vrouw meer aan mijn zij Geen blik meer in jouw ogen Geen lach meer om jouw mond Onze tranen zijn gaan drogen De scheiding is nu rond Je hebt me nu verlaten Je houdt niet meer van mij Geen lijmen meer, geen praten Geen kusjes, geen gevrij Niet teder aan te raken Geen aandacht…

mijn leven, een ongeboren dochter overleden.. zonder adem teruggekeerd, in het verleden taak volbracht, een beloning geïnd op zoek naar verdriet.. zonder vrede gevonden, waar je het verliet de toekomst zo'n ongeschreven zuiver bestaan.. zonder liefde geleefd, daar alles moest doorgaan…

tranen onstaan door verdriet ze zijn gevallen omdat jij mij achterliet plots ben je weggegaan op een briefje had je deze woorden staan je zei dat je nog steeds van me hield maar waarom waarom heb je deze liefde dan vernield ik voel me eenzaam en alleen ik hou van jou als geeneen de tijd samen was zo fijn en weetje iefste jij zal…

‘s Avonds werd het mij gezegd; 'het heeft niet zo mogen zijn' Ze heeft het verloren, het lange gevecht Een handjevol woorden met snoeiharde pijn Tranen komen zoals nooit tevoren Gedachten gaan uit naar m’n kleine meis Hoe kan ik dit anders bewoorden dan als bevroren ijs…

Zwak wordt ik van de gedachten, Ik raak in mijn eigen gevoelens verdwaald En steeds blijf ik weer wachten, Tot iemand anders het voor mij bepaald Af en toe word ik gek in mijn hoofd Hoe raak ik al die twijfels kwijt? En steeds wordt door iemand beloofd "er een eind aan jouw onzekerheid" Maar waarom kan ik dit niet geloven Zo leef ik al…

die droom was zo mooi maar dan is het voorbij keihard komt de waarheid naar voren het is voorbij je zag het aan zijn ogen ze keken je aan en zeiden sorry ik heb voor haar gekozen maar ik hou nog van jou het kwelt me zijn blik vol wanhoop hij drinkt om zijn verdriet te vergeten en jijzelf doet opgewonden je straalt dan valt het doek…

Ik weet wat zij vragen van mij en huiver Ze willen dat ik sterk ben en compleet En dat ik volwassen en wijs en zuiver De dingen zal doen die mijn vader deed Maar wat kan ik nu nog aan goeds voor ze doen? Niet genoeg Nooit genoeg! Wat zij van mij vragen is dwaas en bijna onmogelijk hoopvol En toch Ik voel De droom die zij dromen Is ook…

Elke sage En legende Ieder sprookje Elk verhaal Gaat uiteindelijk over liefde En het menselijk te kort Vroeger is nu een vreemde ster Een vreemd vijandig land Met vreemde harde mensen Harde stemmen Harde hand En de schatten uit mijn kindertijd Als wrakhout op 't strand…

handen groot en sterk, ruw van het zware werk steunen zijn vermoeid gezicht zijn kamer is maar weinig verlicht ver zijn z`n gedachten alsof hij ergens op zit te wachten z`n dierbaarste persoon is hem ontnomen en zal niet meer wederkomen in zijn hart een leeg gevoel wat heeft het leven nog voor een doel niets kan zijn…

Wolken, zwaar, zwanger. Symbolen, vol van vocht, van woede. Haasten zich voort. Donker, blind. Willen mijn verdriet niet zien.…

Je moet in droefheid ook eens denken aan momenten van geluk die je toch nog samen hebt gedeeld al is je beeld nu somber en je uitzicht stuk Zolang je leeft is hij of zij en al dat dierbaar is geborgen in je hart Daar koester je de liefde nog en is dus ook nog licht te vinden te midden van het zwart…

Ik lach omdat ik anders huilen moet. 'k Ben een clown en de vele verflagen verhullen mijn ware gezicht. Daarom lach ik omdat ik anders huilen moet…

De muren van het uitgeleefde huis Verbergen dat wat niet is uitgesproken Als inhoud van een stenen kluis Waarin verstikte kreten spoken Emoties druipen langs de wanden Een bloeddoorlopen oppervlak Waar diepe geheimen stranden Als stilte het gevoel weersprak De zwijgende muren splijten Door wat zij hebben opgedaan Aan pijn en zelfverwijten…

verdrietig zoek je naar warmte in de kou zachtjes vraag je om zwijgend begrip je hand raakt de mijne bij elk klein verhaal in je ogen tranen zij spreken jouw taal je praat en praat tegen mij die avond laat over jouw leven over waar jullie waren gebleven over vervlogen tijden van reizen en geluk waar de woorden vallen volg ik je…

Je was ziek lieve oma Eerst was je nog hier Met al die kanker in je lichaam Had je toch nog veel plezier In het leven. Je bent dood lieve oma Ik weet niet waar je bent Ik weet het is beter zo Omdat ik je heb gekend, In het leven.…

Te moe om verder te gaan Deuken worden gaten van pijn Ziek van verdriet Men zegt dat het leven verdergaat Hoe kan ik leven als ik jou niet meer zie Gaten worden gevuld met mooie herinneringen Maar dat verzacht de pijn niet…

Het leven Werd jou ontnomen Heel bruusk Onverwacht Maar bij ons Laat je achter Een heel verhaal Vol herinneringen Nooit Zullen we je Vergeten Je bent In ons hart.…

Ergens ver weg Huilt een jongen Traanloos staart hij Naar de horizon Hij huilt om pech Is van de pijn doordrongen Bewegingloos gebaart hij Naar de plek waar het begon Ergens ver weg Staat een jongen Naast hem ligt de leegte Te wachten tot ik kom…

Vandaag belde je op omdat je wist hoe ongerust ik was en je vertelde dat je verlangde naar een verhaal, hoe onwaarachtig ook, als afleiding van wat gisteren nog bestond vandaag verdwenen was en morgen langzaam vergane herinnering. Ik wist niet beter dan je diep en indringend te verhalen van het seksuele leven van de aardbeien…

Normaal gaat de tijd vooruit, maar voor sommigen gaat hij achteruit. Het persoonlijke verdwijnt, het is iemand anders die achterblijft. Het is niet te begrijpen, zelfs niet voor iemand die het meemaakt. Veranderingen zijn altijd moeilijk om te aanvaarden, te doorstaan. -Het leven kort- Geen beslissing, het lot heeft al beslist voor jou.…

Ik voel me ziek Ziek van de tegenslagen Ik tref het niet Ondoorgrondelijk voor mij Een waas van bitterheid Een bedachtzame tegenslag Niet door mij Nee, door iemand De betere eenvoud Laat zijn gezicht verschrompelen Om mij te laten zien Dat je ergens voor moet vechten De moeite waard Zal pas blijken Als de eenvoud zegt Dat het leerzaam…

het huis telt de stappen kraakt zijn trappen in het slaan van de deur zit de tijdloze sleur het interieur heeft de geur van verleden de tafel is oud een bank droomt gerieflijke plooien gordijnen zijn zwaar van het lichten der jaren de muren bekrast en belast met herinnering thuis is vertrokken het huis staat te koop…