Alle inzendingen over literatuur

Ik ben gestemd om een sonnet te maken, Teer-blauw als mij Japanse verzen lijken, Zo vlak als water, dat geen rimpels strijken Tot vloeiend matglas, waar zij de' oever raken. Fijn porselein met verwende smaken, Bleek-blauwe poppen die zo wijd uitwijken, En zonder perspectief - de rijken kijken Bij 't kopen, of de kleine barstjes kraken.…

(voor Jan Siebelink) Als een oudbakken dandy met een glas brandy loer je naar de wereld om jou heen, bijna gestorven door een hartaanval, terwijl jouw laatste boek al bij de drukker lag. Ik zag de kou van jouw verre verleden als een wolfsspin naar jouw hart kruipen, even leek al het literaire succes fata morgana en verdween je in de dramatiek…

(voor Herman de Coninck) Geen wonder dat je elke nacht tien Duvels soldaat maakte, gezien het leed wat je met jezelf mee moest sjorren. Je schreef me altijd handmatig de afwijzingen voor het NWT, wat ik altijd zeer krijgshaftig blijf vinden. Op een foto van jou op het strand te Oostende zag ik hoe droefgeestig jouw ziel was. Ik probeerde…

Net wakker kan het fris ijlen zijn Verplichtingen, feiten, dwingend geheugen zijn vooralsnog vage herinneringen Uitgeslapen is verwondering aan zet Het is een dag om literatuur te eren We gaan een gang, puzzelen en priegelen, Verzinnen woorden, verzetten zinnen, kanaliseren wat wroet van binnen Taal is het instrument van het volk dat…

Mijn ziele is in mijn zangen, Mijn zang is mijne ziel: Mijn lied is 't zoet verlangen, Dat in mijn harte viel. Dat groeit daar stil verholen, En groeit straks wonderhoog, En rankt in duizend bloemen Der wereld uit het oog.…

het wonder zit in het alledaagse zegt Jan hij ziet het in de eenvoud van de buurjongen die in al zijn gewoonheid een buitengewoon bijzonder man is Jan gaat in zijn droom terug naar de kwekerij de bron waar zijn onbeweeglijke vader met de gieter een broesje aan de planten geeft het wonder zit in het alledaagse zegt Jan…

In het holst van de nacht, vraag ik me af wie ik ben. Wat we over onszelf weten, weten we van elkaar. Hoe ik over mezelf denk, verneem ik van hem, van haar. Steeds houden we elkaar spiegels voor, waarin we ons zelfbeeld kunnen zien. Voldoen we aan elkaars verwachtingen? Illusies van haar, ideeën van hem? In het holst van de nacht, besef…

Mooie boeken met verhalen en gedichten, worden uitgegeven met een kleurig lint. Wanneer je zo'n boek dichtslaat, zorgt een bescheiden lint ervoor, dat je snel de rode draad weer vindt. Door elk mensenleven loopt zo'n rode draad. Wanneer we die draad zijn kwijtgeraakt, vertelt ons leeslint dat ons verhaal, na goede en na hele slechte dagen,…

De dichter, hij wil grenzen overschrijden Dat ziet hij als een schone levenstaak Er zijn altijd wel verzen in de maak Of hij nu pretentieus is of bescheiden Naar zelfinzicht wil hij de lezer leiden Hij stelt verzwegen zaken aan de kaak De dichter, hij wil grenzen overschrijden Hij kan niet anders dan maren verspreiden Wat dat aangaat ligt er…

de kale kamer de geblindeerde ramen de vergrendelde deur de kapotte ventilator de stroperige warmte de kwijnende kraan de scherven glas de gekrompen tijd de stilgevallen vlieg de hoge hoeden de wachtenden de roerloze lichamen wij lezen samuel schreef…

Ik kan soms nachtenlang genieten van een boekwerkje als 'Leda' van Paul Eluard in de vertaling van Hans Lodeizen. Het is dan niet zozeer de Franse bard, maar meer de Hollandse, die mij de gekozen vertaalwoorden doet prijzen. Het is alsof ik dichter bij Hans kom en bij de redacteur Hans Polak, de woorden trekken minzaam krom, worden…

De lente past goed bij een schildersdoek: de pen is hier als nep, een vage maskerade, want de natuur weerspiegelt het werk van Monet met zijn orgie van oer- en elfentinten. Je snuift de geuren op van zijn platteland die wentelen als melodieën die zich mengen. Schep een schilderij. Aarzel niet. Wees kloek! Charmeert me toch de metamorfose…

Het lijkt wel een aflevering van The Lord of the Rings, maar binnen afzienbare tijd zijn de twee woontorens, genaamd Leo Vroman en Georgine Sanders een feit. Dan staan deze Goudse grootheden voor lange tijd vereeuwigd in de Goudse moerasgrond, pal naast een filiaal van de Plus en de Lidl. Dat is weer minder. Een literair huwelijk op betonnen…

Oek de Jong had zijn voordeur wijd open staan en ik keek lange tijd naar zijn marmeren gang. Het was zomerhitte en hij wilde natuurlijk de boel flink later doorluchten, ook met het oog op zijn nieuwste roman, die anders maar stikte. In de verte hoorde ik stommelgeluiden en naast zijn huis waren de goudkleurige bordjes van zijn edele buurman…

Tijdens het lezen van een luchtige roman van de verleidelijke Lisa St Aubin de Terán knabbel ik van Duyvis borrelnoten en nip ik van het bier. Ergens voel ik mij diep schuldig, omdat ik niet voor zwaardere kost heb gekozen, maar de boog kan niet altijd gespannen staan en een jointje hier en daar verzacht de stressmodus. Dus lees ik gerustgesteld…

Wat leeft groeit spontaan. Een blad valt, zoals alle bladeren vallen. Zaden kiemen. Een mens wordt geboren, zoals alle mensen geboren worden. Zoals deze kreupele woorden zeggen, zijn daar bepaald geen woorden voor. Gedichten verwijzen alleen maar, naar de werkelijke werkelijkheid. Ware dichters zijn sprakeloos.…

Om echt te lezen moet je alle lichten uit doen, woorden houden van duisterheid zoals het beeld houdt van de donkere kamer. Onder hen beiden zouden ze zonder geluid te maken de wereld kunnen vervangen. ---------------------------- uit: 'De gedichten',1998.…

Fantasie van zuchtend landschap zonder zweet van verwarring argeloze creatieve heimwee toen het zomerde in de stad weer alleen in het verleden in de stralen van de zon met wuivende bomen muziek van natuur beschaving in stilte opnieuw vervreemdende erotiserende schoonheid langs niet bestaande wegen en onwerkelijke geschiedenissen…

Ik ben bijna zover dat al dat geschrijf me niets meer kan schelen, nog even en ik ben vrij van dat nare gedoe om sporen na te laten, terwijl dat nergens op slaat. Mijn diepste zieleroerselen worden door onkundige pooiers genadeloos om zeep geholpen. Fossielen dekken de lading niet en aan nieuwe hiërogliefen hebben wij ook niets. Ik…

Dat je sterven in september komen moest. In een nacht vol sterren. Nieuwe maan, een zucht, een woord. Op kouse'voeten in een wijde boog- Langs het bed waar ik zo vaak In je ziel, ons peinzen en ons minnen, Je dijen, je borsten en je haren De roze peluw en vers linnen. Kon adem halen en het venster sloot- Je voeten zoenen en je tenen tellen…

Hij was sociaal gezien van zekere waarde Op Broederschap Bentvueghels kon je steunen Of even op een mannenschouder leunen Al was je inwijding geen fijnbesnaarde God Bachus liep er rond in keizerskleren Het uitvaagsel van toen kon zich dan laven Het danste dronken richting kerk en graven Om de Santa Constanza te onteren De paus trachtte de…

Toen ik nog daar was, twistten om mijn ziel, En voerden, met het zwaard gewapend, strijd, Twee machten, die ik in de handen vie!, De worm zo noemde ik ze en de oneindigheid. Maar zie nu naast mijn grafstee opgericht, Tezaam gebeiteld uit het kuis albast, En warm besprenkeld door het weemlend licht, De beide knapen bij hun kus verrast.…

er hangen gedichten als fleurige linten in mijn poëzieboom zwarte draden zie ik die droevig zwaaien in mist van melancholie tinkelende klanken hoor ik met lichte humortonen zij sprankelen zo blij mijn poëzieboom ontvangt in stilte wat zich aandient vanuit geworteld zijn…

Dichten is even stilstaan bij wat er echt toe doet je terugtrekken van de waan dat alles alleen maar moet en met een opgeruimde lach bemerken dat het ook anders mag elk moment heeft genoeg aan een traan een overstromend gemoed dat zwijgen doet of de opfleurende warmte van een glimlach. Dichten is de kloof verkleinen die ons scheidt van…

Waar zal ik vluchten voor het Leven? Waar zal ik vluchten voor de Dood? O, Lied, wat kunt gij machtger geven Dan een rozenhut voor stormende nood.…

Wie kent ze nog; Italianisanten Díe eeuwen terug een reisje ondernamen Om zich als landschapsschilder te bekwamen Rond Rome van het licht te watertanden Zich sterkend door een broederschap te vormen Die haaks stond op het oude Lucasgilde Dat enkel ouderwetse leden wilde De Bentvuegels hadden hun eigen normen Indien een kunstenaar zich…

Kon ik maar elke dag lezen wat jij schreef op papier. Dat heb je meermaals bewezen, met je mooie zinnen hier. Je bent beter dan literatuur, jouw pleonasme is mijn tautologie. Ik voel je passie en je vuur, wanneer ik je schrijversnaam zie. Betekenisvoller kan een vrouw niet zijn. Vanaf gisterenavond weet ik dat. Heerlijk wanneer ik in je…

(voor Jules Deelder) Tijdens een tv-programma zag ik hoe de roots van Jules Deelder werden blootgelegd en ik verbaasde me aangenaam over het zeer heugelijke feit dat de meestal in het zwart geklede Jules, de nachtburgemeester van Rotjeknor, tenslotte zijn stoere masker afzette en ons getuige liet zijn van het fantastische feit dat hij als…

in het onzichtbare valies draagt hij gehavend mens geheimen mee een masker bedekt in het licht van de dagen de ruïnes de duisternis vindt in het verborgene de doos van Pandora hermetisch gesloten in de doorwaakte nacht reist hij naar Emily vandaag las hij haar: 'Hoop' is het gevederd iets- Dat neerstrijkt in de ziel-…

een gedicht hoeft niet altijd te rijmen maar het maakt het wel veel beter wie slechts woorden aan elkaar kan lijmen loopt op schoenen zonder veter loze vormen zonder inhoud zijn vandaag de dag de norm maar wie met een moker beeldhouwt levert inhoud zonder vorm…