Alle inzendingen over algemeen

Waar het baksteen hoekt en de kabouterstraatjes zich splitsen met bankjes, poortjes, doorsluipgaatjes, daar speelden wij: bliezen een riddertijd door de buis:19 mm ¾ creme wavin pvc bestemd voor stroomdraden en goedkope hoela-hoep, Alles was goed want El Cid en zijn makker beheersten de steden van Spanje en speelden eventueel bij regen…

Bluetooth, dualband en ringtone, MP3, digitaal en ledflash Screensaver, java en Icoon WAP, UMTS, digitaal en SMS GPRS, MMS, VGA en truetone display's, beltegoed en ruisniveau downloaden en polyfone luidsprekers en streaming video oplaadbare batterij en resolutie kleurenscherm en mediaspeler reisadapter, nieuwe revolutie oortelefoon en…

Op het versleten podium, staat de eerste dichter reeds klaar, in het licht van een zwak schijnsel, citeert hij zijn eerste frasen, In een voelend timbre, verteld hij over een reis, van een verliefd stel, het publiek luistert intens, Een reis met de trein, de bagagerekken liggen, vol met koffers en boeken en de dichter zwoegt verder,…

de Vreemden kent men aan hun zachte ogen vol stille vrede hun taal is gras en vogels nevel hun ontwaken stemmen van diepe dieren zingen hun gedachten lief licht dood zacht en zwaar en zwart…

Haiku I De spiegel lijkt kalm ik vertrouw op het water daar moet ik varen Haiku II Het water rimpelt een tsunami gaat dreigen maar ik roei mijn boot…

Uitgemergeld door onzichtbare strijd, wachtend voor de poorten van de hel, wacht daar een meisje al 'n lange tijd en geeft de heroïne -alweer- vrij spel. Holle ogen staren leeg naar het leven, naar de kansen die het haar ooit bood. Zij heeft de moed reeds lang opgegeven, ze leeft op de smalle rand van de dood. Snuiven, slikken, maar vaker…

Zij leest haar lijnen in kromme bochten dan eens links, dan weer rechts ongesproken woorden klampen zich vast in gedachten in beeldende golven van nog altijd onwetend gedrag Een vage glimlach verschijnt rond haar mond als kleine slierten wierrook opstijgen in de toch al berookte ruimte en zij zich verdiept in het zicht met ongekende glanzende…

Ongewoon behaaglijk warm streelt zachte zomerzon haar nog bleke huid in wanhopig ongeduld en vogels zingen ver Zij schrijft haar zinnen van tijd en laat zich beminnen door stralen in kleur, door geur in alle eenzaamheid…

Ze staan er al veel veel te lang Met knikkende knieën in ’n plas Gister wuifden ze nog gedag Alsof schoonheid van kleur nooit was staren ze nu suf naar ’t behang Jouw kattebel die ik niet zag ‘Dag schat, ze staan al veel te lang zoals je ziet. Bij Van der Pas staan nieuwe passend bij ’t behang die je voor weinig hebben mag’ Met goede moed…

In een vlaag van stil verlangen sprak ik je zachtjes aan nooit had ik durven denken dat het er nu zo voor zou staan in zo’n kort tijdsbestek weten wij al zoveel van elkaar wat maakt ons gek waar verlangen wij naar waar we nu zijn bevalt me wel waar we kunnen gaan is de vraag ik laat het lot beslissen dat blijft nog even vaag maar…

Duizend doden stierf zij in de nacht van de zevende maan gras was nooit groener en bloemen kleurden veel In sierlijke letters schreef zij haar naam opdat hij haar nooit zou vergeten en zuchtte haar laatste adem vervloog…

Zij krassen hun geluiden en fladderen hun zwarte verenpracht brengers van het kwaad en van ongeluk waar men ooit heilig in geloofde in donker zwart gedacht nog steeds kraaien zij hun kracht…

ons evenbeeld in kwartskristal ontvangen een gave, ongeschonden schedelsoort gestolde goden staren onverstoord op ware grootte van ons hartsverlangen hun licht verandert, danst op dunne koorden verheven boven temporeel belang die zijn verweven met de oude hang naar de oorspronkelijke sleutelwoorden ze barsten uit in prachtige gezangen…

Ik dacht waternimfen te zien, wanneer ik in de waterspiegel keek. Ik fantaseerde over mooie elfen, die ik tot leven kon wekken. Dromend bij de waterkant, streelde ik de spiegel, die ringen maakte, van klein naar groot. Het was fascinerend hoe het water, weer een gladde spiegel werd. Ik zou mijn dromen even uitdagen. Ik boog me langzaam…

Daar stroomt het circus vol Het kansspel van de trapeze Een dwarslat als een strohalm Slingerend aan strengen Of het grofmazig vangnet Daartussen de salto mortale De berekende zweefsprong Zwierend om het middelpunt In het veld van de zwaartekracht Het lichaam dat juicht Hoont om de absurde klucht Van streven en beven Voor de worm die…

De 84ste etage van een wolkenkrabber van het formaat: “Empire State Building”… Een luxe appartement voor mij alleen met uitzicht over de skyline van New York spreekt tot de verbeelding. Design meubels, Jazz muziek bij zonsondergang… een uniek schouwspel betovert mij; de zon zakt net als ik onderuit. Bijna ademloos tuur ik door de grote…

De duintop schuift een centimeter Slagroomwolken ballen samen Zand aan de voet van de dijk Als de aanzet van een flank Het mos snakt, de algen vergelen De vloedlijn herken je aan de kleur Waar slik in lichter overvloeit In gestreepte plastic ligstoelen Hangen badgasten te puffen Olie sijpelt door hun wimpers binnen Een suf oog slibt…

Daar zie ik oorlogen. En verschrikkingen voor ogen. Maar in de verte zie ik de vredesvlag. Dat geeft mij hoop op een betere dag. Daar zie ik een lichaam verteren, dat vol zit met vieze zweren. Maar mijn hoop op goede medicijnen, doet mijn twijfel verdwijnen. Daar zie ik mezelf in verdriet, om wat ik ben, en dat is niets. Toch heb ik mezelf…

Voor mijn ogen komt een bron tot leven. Een harde stenen bol, likt zichzelf schoon. Het water kabbelt over zijn zo harde huid, overal applaudisseren zijn druppels. Zij versmelten met de oever, zonder einde en zonder begin. Gaan weer onder en worden weer opgezogen. Het is een spel zonder einde. Alleen als ik de knop omdraai, slaapt…

Druk ik je gevoelige knop dan ga je pas echt leven, dan laat je pas zien wat jij aan mij kan geven. Luisteren naar me dat kun je heel goed want wat ik wil is wat jij doet. Van infectie of virus heb jij wel eens last, ook al komt dat soms wel eens heel ongepast. Dan ben jij vervloekt en ik heel erg boos, dat komt niet meer goed met…

Daar sta je dan. Berooid, bedrogen. Tranen stromend uit je ogen. Van blijdschap of verdriet, ik weet het niet. Je opent je ziel, Je hart begint te praten, vol met liefde, haat, zo gelaten. Is het nu van opluchting of verdriet Ik weet het niet. Je gaat me alles tonen. Liefde, pijn, verdriet. Hoe moet ik dat bekronen? Ik weet het…

Angstig kijk jij om je heen en van hier kan ik zien het is oprecht maar onterecht. Het voelt zo goed ongekend nog niet gewend onbekend zo fijn en lekker is het geen droom? Soms doet een lach al pijn gevoel zo klein en is het even niet meer zo fijn Angstig kijk ik om mij heen...…

geregeld zie ik door de nacht dat het langzaam licht wordt; hoe de zon er vurig naar smacht om in het holst alleen te staren naar de maan; de nacht is veel te kort om in het holst alleen te staren. hoe de zon er vurig naar smacht dat het licht langzaam wordt geregeld, zie ik, door de nacht…

In de donkere nacht, staat de maan lichtgevend, op haar normale plaats. Zonder verlichting in de straten, is het duister en eng. Ik loop vooruit, een donkere gedaante achter mij. Elke stap die ik zet, zet hij ook. Ik kijk uit mijn ooghoeken, maar zie niemand. Het is mijn tweede ik, die mij bij nacht en maanlicht, mijn schaduw brengt…

Meisjes zacht geraakt mocht Jezus, zal Maria geuren hemelsaards sonnetten laten zij over, vloedig de ander die met woorden dichten kunnen. Maar met mij en zij in teugelijke liefde brengt een hoog lied een zanglijk gebaar naar Cleopatra en Caesar, haar vertederende Antonie. Beamen mogen in oude poëzie, geweest is al mijn liefde…

gister fier rechtop kopjes nu al gebogen gekocht op de markt eigenlijk in het koelhuis waren ze al gestorven…

Alziende leven in een stad die blind Het voorjaar reeds vermoedt en ziet gelijk Een slapend kind; slenteren door het grint En zand van een in aanbouw zijnde wijk Of door het centrum, samen met een vrind, Half dromend uitrusten langs de dijk En luisteren naar vogels, water, wind: Dat alles schuift langzaam buiten bereik En wij geraken enzaam…

Alziende leven in een stad die blind Het voorjaar reeds vermoedt en ziet gelijk Een slapend kind; slenteren door het grint En zand van een in aanbouw zijnde wijk Of door het centrum, samen met een vrind, Half dromend uitrusten langs de dijk En luisteren naar vogels, water, wind: Dat alles schuift langzaam buiten bereik En wij geraken enzaam…

En de zon scheen op het water, muggen dansten in het avondlicht. Ik dacht aan vroeger, aan later, en genoot van het vergezicht. Misschien wel 'n beetje dronken, dit door drank en door geluk, zat ik naar m'n vrouw te lonken en dacht: 'dit gaat nooit stuk'. Misschien wil ik hiermee zeggen: 'dit geldt niet alleen voor mij'. Liefde laat…

Kom maar even dichter zei ze en ik waande me poëet maar met de snelheid van het licht wist ik de relativiteit van woorden.…