Alle inzendingen over ziekte

Ze begon zich te herhalen meer en meer te verdwalen in zichzelf en de omgeving af en toe het besef van verlies verdriet vermengd met boosheid over haar hoofd dat niet meer wilde steeds meer overgaand in wat leek een soort berusting in de emigratie naar een voor ons onbekende wereld aangevuld met allerlei fragmenten uit haar verre jeugd…

De dood is oranje net als de zon. Dood spoor van binnen verbrandde zijn huis zoals vroeger de zon in Zuid-Frankrijk. Daar, hoog in de Alpen, waar Hannibal ooit met zijn troepen trok, voerde hij vlinders dronken met suikerwijn. Wat hebben wij toen alle drie gelachen. Nu, hoog in de kussens, kleeft het leven alleen nog aan zijn brein…

het was zo’n dag dat ik mezelf driftig bezig zag opererend tussen jouw lach en de speren in mijn hart balancerend met liefde en onmacht om aan beiden gestalte te geven in het schizofrene uren beleven ik dirigeer maar mis de basis om op terug te vallen mijn stok verkort steeds meer bereik zodat chaos over blijft weer bloedt…

Hoe je van een enorme bedreiging een kans kan maken en door die kans zovele kansen geeft aan anderen We praten vooral over kinderen met een hersen-handicap maar als ik naar het ontstaan kijk de aanleiding dan zie ik nu Jelte een grote vent, een 'Roode Draak' maar zo lief, zo levendig, zo lustig: het leven proevend onder het motto ik…

stil waren structuren in balans je hand reikte raakte aan in de chaos die volgde was het met de rust gedaan paniek en schrik volgde je blik naar de gekneusde onderdaan wat jaren stil gehangen had volgde nu de zwaartekracht de potentie die in ophang was verleend viel op je grote teen nog ken ik de afloop niet maar de artsenpost…

Een kwarteeuw plus twee maakt zevenentwintig vervlogen jaren over een an- dere boeg Het roer niet verlangd, moest drastisch radicaal en onmiddellijk om... Man overboord, lijkt buiten bewustzijn, coma geen reactie, echt alles lijkt dood De kou sloeg een ieder om het hart tot het moment dat de arts ging reanimeren, stier- ven langzaam…

Er kan geen erger ziekte wezen, (Hetzij van lichaam of van geest) Dan die, waarbij men 't stèrven vreest Maar niets wil nemen tot genézen.…

Loop niet door Kom binnen Wees niet bang Ik laat je zien Hoe mijn dagen Vaak beginnen Na het opstaan Zonder zinnen In een flits Van nul naar tien Maak eens mee Wat ik vaak meemaak Voel de wanhoop In een dag Zoek naar houvast En naar orde Zonder handgreep Aan de slag Hallo Wees welkom In mijn wereld Beleef een tijd Van geen…

Ik herinner haar handen wrijvend over elkaar alsof ze haar rimpels wilde doen verdwijnen in haar geest was ze jong dan lachte ze maar om die handen want die waren niet van haar ze was totaal verstomd af en toe een oerkreet ik vergeet het nooit, verdomd haar laatste diepe zucht zo heeft ze zichzelf ontvlucht een lach verscheen op haar…

Na een longontsteking toonde onderzoek stipjes op de lever. Kanker verdomme. De slechte lob werd weggesneden, maar een complicatie kwam de kop opsteken. Een zijden draad was dik tegenover het sliertje waar zijn leven nog aan hing. Hij moest weer leren slikken, lopen, alles. Hij herrees. De grote K hoefde niet het einde te zijn. Hij hervatte…

nog pluk je de dagen maar het oogsten lijkt voorbij onbekommerd heb je nog gezomerd met plezier en zorgenvrij een klein stukje oneffenheid deed jou toen nog niet struikelen je zocht er in negeren liever het ruime van de buitenkant na een lichte hint ben jij toch in het ziekenhuis beland optimistisch als altijd maar de strijd…

Ze weet zich eigenlijk geen raad Vanwaar dit transformeren? Voorbij is het floreren Ze is als een spin zo kwaad Het is de neergang die ze haat Een God die futloos gadeslaat Ze weet zich eigenlijk geen raad Ze is hem kwijt haar rode draad Haar zelfbeeld demonteren Niet langer meer creeëren Is dat wat haar te wachten staat? Ze…

het waren onbestemde kinderdromen: een duister trapgat en ik viel omlaag een hand greep mij dan stevig bij de kraag en hielp me op de voeten neer te komen al voel ik nog de kriebels in m'n maag die droom werd door de jaren meegenomen ik leerde om de angsten in te tomen en overwon onzekerheid gestaag vannacht begonnen spoken weer te leven…

de woorden vonken uit je mond de geest kan amper ademen mokerslagen zet je niet om in honing de chemo druppelt onverstoorbaar door een trage rit naar de dood laat het licht maar branden een engel beweegt hemel noch aarde…

hij had zijn handen donker gevlekt vingers op een hoopje vervormd en krom voor zich op tafel gelegd maar een leven lang uitstralende pijn kreeg hem niet klein hij heeft alles benut om zichzelf te kunnen zijn zijn stem klinkt zacht woorden onderhandelbaar in zijn aanwezige lach lichte ogen kijken met verlies van kracht nog tast…

Zijn leven bestaat uit aaneengeweven momenten geregen als de kralen van een rozenkrans op de eenzame weg waarvan je het eind niet ziet daar ligt het moment van acceptatie en verzoening van realiteit dat geen genade kent…

Gestaag spint het web gedreven in verlangen naar de honger van het leven het wachten valt haar zwaar Bedrogen in verwachting bespot, beschimpt, veracht geknecht door een groot ego dat had ze niet verwacht Gestaag spint het web draden naar het mogen zijn ontdaan van haar vertrouwen de zorg is schone schijn Op eigen kracht hervatten…

een wirwar van woorden vele zinnen gebroken het verleden verloren je was er altijd voor mij ik voelde me nooit alleen je stond steeds aan mijn zij ik leef nog in jouw dromen maar je herkent me niet meer mijn tijd is gekomen moeder ...ik sta nu aan jou zij!…

Jaren sleepte hij zijn ziekte als een zware last waar hij moeilijk mee leven kon en die hem bleef belagen na uiteindelijke acceptatie vond hij de kracht het niet te slepen maar te dragen mijn kind met Parkinson…

verbeten trok hij strakke lijnen op papier begrensde openheid ontspande in plezier met rond verloor hij zicht en voor krullige tierelantijnen is hij nooit gezwicht zijn perspectief wist enkel dag en uur want morgen was vol onbekende zorgen hij kende de prijs van chaos door teveel impulsen tegelijk de medicatie voor ontwarren…

het voelde van binnen plots wat kouder aan had mijn hand op je schouder willen leggen soms is het niet te zeggen noch op te schrijven in zinnen eens zal ik het laten weten immers ik ben met je begaan en er niet aan gewend zó dicht bij je te staan…

Wanneer de geest uitvalt Je het leven niet meer bevatten kan Je herinneringen vage contouren van de werkelijkheid zijn worden Je een lepel ziet En een vork Daas Over de tafel staart Iemand je gemoedstoestand bedaart Terwijl je schreeuwt Om hemel en hel Er is geen herstel Dof wordt het licht in je ogen Het is het totale onvermogen Van je…

Gehandicapte kinderen, volwassenen ze komen, ze zijn hier, ze gaan weer maar dan komen ze ook weer ze zijn hier voor de norm in hun vorm gezonde mensen te leren vooral lief te hebben ze zijn doorgaans veel verder ontwikkelde zielen als ze ogenschijnlijk tonen, uiten in dit leven ze offeren hun leven, dit leven op om ons vooral te leren…

Hoe een lieflijk woord in een benevelde geest troost tracht te brengen, aan het verduisterd verstand een vonkje verlichting geeft.…

sturen in een stroming die sterker is dan jij of afdalen in een waterval, meegenomen worden op een reis waar je peddels plots breken met een daverende knal, maakt angstig, je raakt van de wijs de horizon lijkt versmald gedachten raken vaak het spoor bijster het is alsof je enkel valt, je hoort niet meer het gezang van een lijster…

ze scherpt haar tong in hoge modulatie snerpt woede en frustratie rond een laag gesis slist giftige tonen als afwisseling met het gewone het zijn blikken die doden in de rode waas die over haar is gekomen tot buitensporige hoogte zijn de emoties opgelopen naar acute psychose in extremo scheuren spieren pezen van het bot…

Vandaag ben ik gelukkig. Ik stapte in de wondere wereld van mijn moeder. Ze nam me mee naar ongekende oorden, die juist aan haar toebehoorden. Ze strekte haar arm uit en wees naar een punt. Ik keek er naar, maar zag alleen het raam. Zij fluisterde stilletjes mijn naam en vroeg of ik die boot ook zag staan. Er stond veel volk te wachten, ze…

Deze ziekte kwam op mijn levenspad. Mijn lot is veel pijn en een vage toekomst. Moet ik dankbaar zijn over mijn vroegere functioneren? Moet ik deze ziekte accepteren omdat ik ouder ben? Mijn pijn kan zó ondraaglijk zijn, dan ben ik kwaad en heb angst! Hoelang hou ik deze ellende nog vol? Wat als ik er niet meer ben? Al deze vragen doen zoveel…

Mama leefde in haar eigen wereld, een vreemd landschap, waar lucht verwisseld is met grond. Woorden worden afgekapte letters, letters ineengekronkeld tot verwarring. Ze keek niet, maar staarde naar de diepte die haar opzoog. Ze vertikte het haar hand uit te steken, zodat ik haar kon helpen. Haar tengere vingers klampten zich rond haar hopeloos…

Dood had zich al aangekondigd maar staat nu te wachten op de hoek hij heeft zich gekleed als een zakenman iedere ochtend weer driedelig pak, stropdas, een puike schoen klaar voor de slag van de dag alleen de dood gaat nergens heen als men hem groet kijkt hij snel weg hij wacht tot de tijd gekomen is tijd onderverdeeld in secondes is…