Alle inzendingen over filosofie

In het zuiden ligt een eiland een grote steenklomp maar eenmaal beklommen overzagen ogen een uitgestrekt woud bijna onttrokken aan het zicht door zijn dicht bladeren gordijn een lichtgevend wit zandstrand bedekt met rijen duinen donkerkleurige dennenbomen en honderden kleine kinderen gelukkig samen rennend op het zandstrand spelend…

De aardewind blaast stof in mijn ogen hoe meer ik wrijf, des te meer word ik blind elke minuscule stap zorgvuldig overwogen wordt achterhaald door sluimerend onvermogen door harde realiteit, telkens wordt bedrogen. Tranen gebundelt tot rivieren,wassen verdriet niet weg lijken barrières zich te scharen tot hoge bergen waarachter men moeilijk de…

Een mythische Indiase schriftrol ontvouwt haar eeuwenoude wijsheid gouden letters vertellen stil sfeervol geheimen over serene tederheid. Tijdloos is zij zich het verschil gewaar tussen bezitten en koesterend verwarmen energieën vloeien mild genegen in elkaar waar zon en maan elkaar omarmen. Donker gevangen of vrij ademend leven Onrust…

gij zult niet, aldus sprak de meester, iedere dag uzelf bevredigen dat verbleekt het dichterszaad het is dan zoals woorden in het luchtledige legen…

Is er een plaats waar de leegte mij slechts de ruimte laat Breng me daar en vertel me blijf ik staan ...als de regen en de zee niet meer op mijn klippen slaan Als mijn ziel niet wordt gedreven door de wind Als de hemel en de aarde mij niet zeggen waar te staan Als ik nergens om mij heen nog houvast vind Is er een plaats waar de stilte…

woelige wereld wacht op mij wentel niet weg maar kijk opzij want ook ik zou kunnen zijn degene die roept en niets kan horen, die ook van jou had willen zijn maar die het evenwicht zou verstoren. andere aarde achter mij aarzel niet en maak hen vrij zodat wij samen kunnen leven vrij van honger,strijd of pijn opdat we beiden zullen streven…

Gedag zeggen: een deugd Handje geven je rechterhand je linkerhand op je rug Het mag ook in andere volgorde Ik weet niet of 't iedere gast bekoorde Opgelegd pandoer... van mijn vroegste jeugd?…

de pas ontloken zomer kent al een weelderige bladertooi als een overrijpe puber te vroeg volwassen nu al aangrijpbaar mooi het doet mij even verwarren dit ritme van de natuur zal het lover nu eerder vallen heeft de koude dag nog rust voor een vredig openhaard vuur? och, ik mijmer maar wat, turend achter een raam en het water al…

mijn gedachten weven zinnen op papier in een poging vast te leggen wat ontastbaar is zoals suikerspinnen smelten op mijn tong vóór ik weet hoe ze smaken zoals de vogels in het wild klapwiekend vluchten wanneer ik ze omzichtig benader zo óók essentie een vluchtige schaduw in het labyrint van mijn woorden…

ALs we op deze aarde zijn om lief te hebben, waarom doen we elkaar dan pijn. Het leven kan zoveel leuks te bieden hebben en regelmatig zelfs gewéldig zijn. Leven en vooral ook láten leven, je zou het eens moeten proberen. Sta open voor een ieder ander, wie weet kun je nog iets leren. Iedereen heeft wel een boodschap voor jou, de kunst…

Mijn vriend en ik bezochten het graf van zijn zusje in de eerste hellekring. Hij wees mij de sloot bij de omheining waar ze onder manshoog onkruid lag. Doodgeboren, ongedoopt, zei hij zacht voor haar geen dienst, geen begraving. Vader en de koster begroeven 't ding in het donker als dieven in de nacht. Ik vloekte, reformatie was onvoldoende…

Vrij naar Nip en Heidegger Met dank aan Rinse Bakker (in memoriam) Ik ben omdat ik in de wereld ben Verklaar ik u beschroomd met klem Niet omdat ik er had moeten zijn Maar kennend uit geluk en pijn Ik ken dus ben in essentie Slechts vanwege mijn existentie Hoewel ik vol metafysisch begrip Mijn ogen ophef in een scherpe blik Ik ben dus…

De tekens, woorden, die ik zet: voor wie en voor wanneer zijn deze kleine klanken van een verslijtend alfabet? En alle sporen zijn zo klein en blank, die wij hier laten als op een sneeuwend veld het vluchten van een hermelijn.…

niets is er vluchtiger dan het geluk hoewel het dikwijls niets meer is dan een kortstondige beleving als bij de liefdesdaad het hoogtepunt... maar juist dat grootse moment van ontlading blijft je bij met een diepe zucht vanuit je innerlijk merk je de weemoed…

Mijn gedachten zijn boeken vol ongeschreven regels Maar eens zullen zij mijn hoofd ontvluchten zich als regen verspreiden om de wereld te betasten en teneinde uiteen te barsten wegens het niet beschreven zijn van hun wonderlijke eigenheid…

dat tijd voortschrijdt ondanks sporen ik geloof niet in voorwaardelijk bekijkt het absolute doorheen helder glas zichtbaar het zand of de korrels zinloos vallen en loos rollen zonder zin tot aan de voet van bij zijn ervaart een seconde meer glas ooit komt die tel als het wonder mijner tijd geeft het zicht op waarom dat…

Het symbool heeft zijn wortels in de geheimste dieptes van de ziel, de taal scheert over het oppervlak van begrip als een zacht briesje...woorden maken het oneindige eindig: Symbolen dragen de geest voorbij de eindige wereld van 'worden' naar het rijk van oneindig zijn.…

Ik wil niet de borrel zijn die jou moet doen vergeten.…

hoe je weet dat zij het is zij het zoetste smaakt haar aanblik het innerlijk vervult met mateloos geluk nog nooit eerder losgemaakt Gisteren schiep het verlangen naar wat onmogelijk lijkt Morgen is maar een idee het bestaat nu niet plooibaar als water en zacht op zoek naar het laagste punt verdampt, vriest vast aan de hoogste toppen…

op de evenaar van mijn leven tracht ik de even en oneven aren van mijn innerlijke storm eindelijk te bedaren positieve en negatieve herinneringen bedachtzaam te verenigen zoals een ritssluiting die niet langer scheidt doch gapende wonden verbindt opdat aan het slot littekenweefsel rest…

Het is beter te zwijgen over goud en te spreken, als je meer van zilver houdt...…

filevrije eeuwigheid de weg naar de hemel…

vervreemd je van geen ander, zie jezelf als tegenstander…

door wateren omspoeld in oneindige beweging en peilloos diep ligt geduldig het kleine land, blond rondom de randen ruig het geplooide lijf wind doorspeelt de flora dirigeert de zacht zingende bossen zijn bladmuziek. vogels in hun nesten slapen - met opgewaaide kraagjes - een vloeipapieren slaap. de zee neuriet tevreden en schiet haar…

Verdwalen in je eigen groot verlangen, je denken en je voelen onverwachts; misschien dat hier of daar wat woorden bleven hangen of dat er plots een licht kwam of iets zachts... Verdwalen in wat niemand kan vermoeden, in 't zien van kinderen die lachen in de zon, die spelen met een hond of gekke hoeden die nog niet weten waartoe alles ooit…

de wereld krijst voorbij in afwezige gedachten niet wetend wat mijn opdracht is ben ik op pad gestuurd nergens wegwijzers of aanknopingspunten ik zeil door een onverschillig heelal een inktzwarte ruimte waarin ik kofferdrager ben in de stilte van een onleesbare wereld…

Als het thema 't verstand overstijgt wetenschap het niet kan formuleren weven dichters teksten van letters die als net van haken en ogen de raadsels rond het thema invangen. Oplossing haakt in hoekige karakters wacht op lezers met juiste golflengte die uitleggen wat dichter's geest in zijn flow schreef, wat hem dreef…

ga voorbij aan het voorbijgaande het was slechts een onzinnige brei dat zich tot heden schijnbaar krakkemikkig in u een weg baande of nog gekrast moet worden op een lei gelijk de tien geboden op stenen ook zij vielen in duigen leg die lei toch opzij koestert u in het gevlei gij zult niet buigen neem de benen ga bij voorbaat…

voeten lopen in eiwit van zee boven mijn hoofd wolken in dooiers van geel leven omsloten in kalkschaal van dood…

Stemt dit inzicht mij tot nadenken of is het nadenken dat inzicht geeft? Is het leven dat mijn karakter vormt of mijn karakter waardoor ik zo leef? Is deze inzet door motivatie het gevolg van het resultaat? Of het resultaat misschien het gevolg van de motivatie die soms ontstaat? Is het de maatschappij die ons zo maakte of maakten wij samen…