Alle inzendingen over filosofie

het vonkte u uit beide ogen de lach van de wijze niet te weerstaan in woorden waar gelogen Nadjezjda Nadjezjda waarheid alleen naar de letter is een dictaat van a tot zet gelogen al heette het de wet Nadjezjda Nadjezjda uw gezicht sprak boekdelen waarheid kent geen regime waarheid fnuikt de beulen waar waarheid in de mens is is waar vrijheid…

Als een schijnende zon, Waar de regen schuin neerdraalt, Elke keuze is beslissend, Of je door de waas van ondoorzichtigheid, De juiste waarheid werkelijk achterhaalt .…

mijn tante was gereserveerd voor later vraag me niet waarom of voor wanneer dan het was wachten zonder uitzicht op een laatste tram of trein zoveel is wel duidelijk het ging niet om opstappen nee het moest er van komen ergens vandaan misschien vraag mij niet waarop zij wachtte zeker is wel dat het er nooit was want waarom zou zij…

Is het in de mist mystiek van verleden onbewust `t heden waar wij liefdevol profeten weten klein groot man vrouw zonder vooroordelen mistig verleden onverschillig weggegeven.…

Veranderingen en ervaringen in een tijdbestek waarin ik mezelf niet zou durven te herkennen verklaar ik mezelf regelmatig voor gek. Mijn wereldje als wondertol, spint rond als caleidoscoop verbeeld, als makke lammeren en trekken in traag galop aan mijn horizon voorbij. Geklommen naar een bergtop waarop ik boven het aards gareel spiegelend mezelf…

Golvende beweging Op en neer Terwijl jij wegging In één keer… Ik was naïef Vertrouwde jou Mijn lief,……

Geschreven woorden staan zo vast het schijnt zo definitief te zijn toch hou ik van die woorden die geschreven staan of gedrukt. Niemand kan die woorden jatten vervreemden en eigen maken fantasie en creatief is innovatief en dat is wat mij gewoon goed lukt.…

Na de regenbuien wordt de zon weer warm bewonderen de knotwilgen hun jonge scheuten en zij hun snottebellen langs rijen groene sloten er welt water uit de oude holle lijven en schikken de plooien glad laten de dag zich tooien door het dak vertellen hun noden in veerkrachtige taaie loten die de moede lichamen trekken diep geworteld in…

Telkens weer licht temidden van zorgen, telkens toch weer een nieuwe morgen; hoe machtig dit leven, ons zomaar gegeven, voor even.…

Vriendschap is exclusief een enkeling kan vriend zijn herkenning is een voorwaarde wat zijn we uit elkaar gegroeid waar zijn mensen saamhorig hartgrondig exclusief mens met elkaar zonder eigenbelang gemuteerd tot instinctief zijn wij pas herkend in een of ander engagement sociaal vriendenhuis voor stambelang volksbelang staats- belang…

Zoeken, vinden, weer loslaten, altijd opnieuw. Zo is leven: winter en zomer, bloeien, verwelken, sterven en weer geboren worden. Wij zijn nu en hier, maar straks zijn wij er niet meer bij en draait de aarde verder en wordt het lente en zomer, herft en winter. We zoeken en vinden weer, laten los en worden herboren.…

Een kei zit vergroeid zijn gezicht tussen wat mos en klei kijk, hoe hij vrijelijk ademt hij voelt zich een kei. Niet anders dan los grind waar dimensies minder tellen en de vriendschap wordt bemint.…

Waar alles mee begint is meer dan een zin of taal meer dan men doorgaans noemt dan een idee uitdrukt wat verder reikt dan de blauwdruk van ons leven want wat zich uit een gedachte voltrekt in een woord of regel kruipt door het oog van ons bestaan en heeft het oneindige geduld om op te staan ten alle tijde overleeft zichzelf als het dat wil…

De geurende papavertuin in kostelijke pracht met al z'n heerlijke kleuren geeft het geheel z'n macht. Maar ook één klaproos verheerlijk zich in eigen roem en straalt een daadkracht uit en toch zo broos. Verdort die ene roos in dit bont geheel om niet mee te kunnen komen in dit bonte krakeel en maakt het einde van z'n bloeien ook…

Wat ik mis vult mijn leven Ik eet me vol bij de vleet Doch geen boterham extra Voldoet me meer dan dat gevoel Geen tweede huis Geen nieuwe auto Doet me het vergeten Alles blijft me er aan herinneren Dat ik iets niet heb Iets ook nooit (meer) zal hebben Iets onvervangbaars Het is een blijvende leegte Een kuil zonder bodem Waarin ik val…

Een ruisende waterval voert in de ochtend zonneschijn met zich mee drinkt samen met de beek in de middaguren met z'n twee een kopje algenthee. En in de nacht het maanlicht de waterschubben glanzen laat gaan ze samen op de loop langs bies en gele lis onbelangrijk hoe groot of klein het stroompje is.…

De gretigheid waarmee we leven doet vaak de ogen sluiten voor verdriet dat we helaas niet kunnen minderen maar dat ons hart ook vaak niet ziet. We zijn zo druk benomen door de zorgen die elke dag weer op ons neergestreken zijn dat we onszelf en anderen niet laten leven en niet gevoelig zijn soms voor de pijn die ieder mensenhart moet dragen…

Ik herinner mij nog goed de dag dat ik een vlinder was. Een eendagsvlinder op een witte roos. Ogen op de zon gericht was ik verblind en zag de dood niet komen. Ontstegen aan mijn lichaam nog even een vluchtige mensenhand, die mij het leven had ontnomen. Toen ik terug mocht komen koos ik de kracht van zijn zoon.…

Een schreeuw, wat bloed, onrecht wordt geboren. Ik sta erbij, ik kijk ernaar, wikkel het in toegeeflijkheid en wollig stilzwijgen, was mijn handen en leg het weg, en onrecht slaapt, onrecht groeit, onrecht huilt tranen met modder in de maneschijn - nóg is onrecht tamelijk klein. ------------------------------- uit: 'Wie A zegt´,…

Het gaat niet alleen om het Woord maar ook hoe men het verpakt Een jasje aan, een stropdas om gezicht beheerst en geen gelach Een glimlach kan nog net als je alles van tevoren weet kom je het huis niet meer uit Alles eindigt als een opgedirkte koude kip of verbrandt heel zachtjes in het Vagevuur…

Ochtendnevel voorspelt zomers ballet insekten verzilverd door zonnestralen dansen verhalen in vreemde talen vormen een wereldomspannend net. In zonnestralen schittert hemelsbreed ijle wereld barstensvol klein leven zwaarder dan mensen en dieren wegen mantel van Gaia, godin der planeet. De zon schuift weg achter een bomenrij diffuus licht…

de ziel spiegelt de werkelijkheid helderder dan wij er oog voor hebben…

er is geen keerzijde van de medaille zij is de leegte in mijn gedachtegoed de ommezijde komt mij niet eerlijker over mijn beeldvorming beschreven in het nu is de realiteit van de dag waarom zal ik dan keren mijn toekomst staat open waarom dan de ontmaagding van die andere zijde gedane zaken nemen toch geen keer mijn dingen zijn grijpbaar…

Stilaan gaan de harde dingen weerom wijken en komt het tere licht en groen eraan; de zoete klanken in de zomereiken, ze doen de harten andere wegen gaan. Zo graag wil ik met open handen leven, maar 'k sluit ze telkens weer om wat kwaad geld; wat is het toch dat onze ziel doet beven alsof de beste dingen zijn geteld? De beste dingen worden…

Zomaar een zondagavond, maar met teer lentegroen, met vogels die zich laten horen en zien, met mensen die dankbaar zijn om de zon en die mekaar groeten. Maar ook het weten dat onze bovenbuurman te jong gestorven is en dat zijn vrouw nu treurt en eigenlijk helemaal niet meer weet hoe nu verder. Zomaar een zondagavond en het besef dat het…

Het lijkt wel mode om te sterven in het niets ik lees van zelfmoord en moord het leven steeds meer verdoofd. Het idee, we stappen er maar uit kan er bij mij nog steeds niet in en ook; we leggen hem maar om daarvan zie ik nog steeds niet de zin. Woorden die mij te binnen schieten zoals liefde, vreugde en rijkdom lijken in de wereld van…

Even een pauze en weten dat je leeft, want doorheen alle drukte zou je dat vergeten: wat zijn we dwazen en maar goed dat we kunnen ademhalen zonder dat we daaraan moeten denken. Weer staat het voorjaar te wenken en de krokussen zijn al uitgebloeid maar de lente trekt zich daar niets van aan en doet ons zonder meer verstaan dat alles weer…

in verlangen naar de bergen - om het even waar - zie ik kille rotsen staan die naakte stenen baren door de hete zon, vrieskou en het snijdend water. aan hun koude tenen op de hellende morene nader ik schuchter een boreling en klop voorzichtig aan. hij opent zijn stenen bemanteling zo kan ik binnengaan. wat ik vind is een verloren kind…

jij bent mijn jij jij hebt deuren geopend of toch ramen een tijdloos gevoel wat ben jij sprankelend rustig wat een rust levend op een uniek ritme wauw wat een reis ik ben ingestapt ben reizende dit mooie gevoel slaat diep naar binnen geeft mij daar een warm stralend licht jij ongelooflijk dat jij mijn jij bent dat…

Ik prevelde zonder geluk op straat maar wat. Niemand nam er notie van. Zwijgend hield ik mij op in een portiek. Heel waardevol dat alles overgaat. Trams dreunden langs. Ergens schreeuwde een man. Uit een luidspreker schalde dansmuziek. Waarvan ontdaan en zorgen om welk lot? Conclusie noch ontraadseling. En hopen doen we toch zeer vergeefs…