Alle inzendingen over emoties

De nevel laat de vormen los En losser, tot ze niet meer bestaan Geesten van bomen reiken naar mij Ze raken bijna mijn auto aan Het pantser waarin ik me nog verschuil- Ik houd het stuur vast en rijd rechtdoor Geen plotse bocht nu, geen haas op de weg In dit dodenrijk waar ik de rust verstoor Ik moet naar huis, als mijn huis er nog staat…

ik vertoef op de grens van twee werelden de luwte van de zomer nog duidelijk in het hoofd zo voelbaar de tierige herfst met zijn troosteloze hangende mistdruppels aan de berkentakken toch, ik zie de vogels genieten van de noten langs de bosrand de laatste bessen geurig en zoet en ik sprokkel de goesting een aanvuring, de moed…

Opgelucht ja uitbundig dartelen meesjes na de regen opwaarts neerwaarts uitgelaten door de lucht er lopen nog twee rozen uit zegt mijn vrouw 't is nooit te laat om te bloeien zeg ik haar…

rond de explosie van een wolk schuilden eindeloze stranden daarboven in het hemelsblauw dreef een vogel op de stijgende thermiek, wiekend met een loom gebaar ik keek ernaar en vond zijn sporen in het zand, toen licht naar lager viel zochten schelpjes mijn ogen en ik vond ze met mijn hart; een zilte zoen van onvermogen liet zout met…

Weer reed ik door een holle weg waar aan weerskanten wilgen staan te wuiven met die praal en pracht als van nieuw zilver en dat groen als van olijven en vooral die frisse frisse adem…

ze verscheen in sluiers tussen zonnebloemen in al haar schoonheid ver van dampend asfalt haar lach besloeg een verleden haar ogen een toekomst we spraken niet in een bed van varens droomden we een leven tot we die advertentie lazen en we wisten wisten niet hoe snel we dat huis moesten kopen ver weg bij dampend asfalt toen ze verscheen…

zij danst en danst onuitputtelijk haast alsof het vuur haar aan de schenen is gelegd lange haren zwaaien ritmisch mee, sommige plakken tegen haar verhitte gezicht opgaand in opzwepende klanken die haar lijken te omarmen waaraan zij zich volledig overgeeft om tot verlichting te komen…

Juist nu is er een kind dat juicht, een mens die treurt om een geliefde die plots sterft, en een ander die verliefd is en zingt en danst omdat de hele wereld anders lijkt en mooi. Juist nu is er het misverstand, de haast, de onmacht om elkaar te begrijpen, vast te houden en te troosten, verder te gaan met wat de moeite waard is. Juist…

Mijn geheugen voelt als korreltjes in mijn hoofd. Zij zijn zo licht dat zij vanzelf gaan zweven als door aanlandige wind licht verdoofd. De vrije vlucht duurt nochtans maar even, want in luwte geleid door kalme hand dalen zij als stof van zwangere wolken neer. Zij kruipen voort als eeuwig stuifzand maar keren nooit naar ijle luchten weer.…

Het was een dag als alle andere dagen Er kwam een koopman langs die dood verkocht Ik liet me door zijn gladde praatjes strikken en kocht een borstel. Nog diezelfde dag borstelde ik de straat totdat hij glom. Ik werd door dertien auto's aangereden. Schampschoten. Had me dus weer eens bekocht. Moe zat ik in de berm mijn brood te delen met mussen…

Mijn allerliefste meisje, zo kwetsbaar en zo klein, heel even in mijn armen mocht jij maar bij ons zijn. Negen maanden bij me, ik heb zo naar je uitgekeken, maar de mooie roze wolk is een grijze wolk gebleken. Het leven gaat weer verder, elke dag maar weer, maar mijn gedachten zijn bij jou, telkens, keer op keer. Hoe zou je er uit hebben gezien…

en dan nu de vloeibare oogst verbeteren tot meer in zachte massa’s rozen leggen, weerbaar door doorns- maar toch hun geur vertelt van ooit uitgesproken rood verkleurt het roze beeld van kinderhandjes rond hun zuigdot, waar wat suiker zoetig om dit leven vraagt een wiegje waagt te staan in lang vergeten kamers tot de sloophamers der…

Het duurt nog maar even en de hemel kleurt honinggoud. Hoe groter de afstand, hoe meer aan het onbekende is toevertrouwd. Waar wegen scheiden zweet het water in druppels door de wand. Water, dat alleen terloops lijkt te willen wijken. Al zwetend verdrijft het droogte naar de uiterste rand. Wat onder druk waterdicht blijft, moet nog…

Zeg ik wilde je eens vragen, staat je hoofd altijd bovenop? Ook wilde ik je vragen, zit er dan ook verstand in, in die mooie kop? Ook wilde ik je vragen, hoeveel je daarvan hebt, want weet je, ik wilde vragen, of het werkt, dat verstand, ik bedoel ook echt, want weet je wilde ik je vragen, wanneer ik je iets in vertrouwen vertel, waarom…

Een jonge vrouw. Die open staat om haar ziel te ontwikkelen. Nieuwsgierig in het leven staat. Bereid om verder te komen. Een ruwe diamant. Natuur en dierliefhebber. Wil het goede zien in elke mens. De tijd zal het leren. Op zoek naar vernieuwende oplossingen. Niet altijd de meest voor de hand liggende. Handelend vanuit het hart. Zo…

verleden week vond ik een versteende geliefde tussen wat geuren van gisteren die het liefhebben verleerd was in nevel verpakt de decoratie van een stad zeven gedichten heb ik geciteerd ze verrees niet huilend heb ik het karkas omarmd de lippen gereinigd met toverspreuken maar de leugens bleven de sporen van de tijd gevolgd toekomst…

Ik heb weer vlinders in mijn kleine tuin pauen- ogen wondermooi het geeft gewichtigheid aan mijn tuin lijk iets exotisch wij drinken koffie op het terras er blinken poppies in je ogen…

Gedragen als is het een rivier, een stroom van emoties, baant zich een weg, Zoals de golven van een zee, zo wisselend, schokkend af en toe, Toch blijft het maar gaan, niet te stoppen, niet tegen te houden, ik krijg het maar niet weg, Het is er, ik voel het, moet accepteren, maar weet niet goed hoe. Zoveel emotie, heb het nooit zo gezien, of überhaupt…

Mijn jonge buurman plantte vier vijf jaar geleden een trotse esdoorn aan nu blaakt zijn tuin van Canadese glorie er is geen houden aan…

Of ik je ooit weer ontmoet na een sterven in de toekomst wanneer we zonder leven zijn en het gemis geen pijn doet zal ik vragen aan de herfstvogels als ze afscheid nemen en ik beloof je in aardse sferen tijdens dit herdenken ben ik mezelf en blijf ik aan je denken.…

Wellust zwelt in haar blik haar handen in mijn haar wat is het dik ze steunt haar vingers strelen haar vingers spelen eerst teer dan wild wat zijn ze zacht ze leunt ze steunt ze kreunt en slikt…

Talrijk de dromen over de tuin in het bos vogels die de ochtend verslaan het bronstig kikkerlied egels melk drinkend uit de handpalm de zomer musicerend uit open deuren Ravel gespeeld door volwassen kindervingers en in de nacht de knarsende eik rillend van de boze toekomst --------------------------------- uit: 'Het depressionisme'…

Een zonovergoten zondag, met wind die het licht doet dansen door de ramen; weemoed wordt geboren want morgen is het al oktober: de bladeren gaan vallen en heel de herfst kondigt zich aan, met regen en stil verdriet, met afscheid en woorden die niet meer gezegd zullen worden, te laat om alles nog in te halen, goed te maken. Dit korte leven…

Het gras kleurt grauw waar jij dromen verspeelt slapen zeemeerminnen op vaste wal, vervreemd golven klotsen tegen kadekust dromen hernemen liefste lust en jij schrijft brieven aan de toekomst vanaf de horizon tot aan het heelal voor wie het hoort, de zondeval is door jouw ogen droomgestoord maar het leven is geen carnaval door liefde…

papa vertel verhalen van toen van de oorlog in Indië toen jij nog was heb ik ze niet gehoord want stil bleef jij ver weg moest je gaan om te vechten en wist je jouw kant de goede nu lees ik en weet te laat nu nooit meer zal ik horen jouw stem met verhalen van de oorlog in Indië…

steeds verder kom ik thuis in eigen leven vraag me niet hoe het werkt altijd als ik woorden gevonden heb dan ben ik er al is het soms voor even…

Kattestaarten in een sloot van een purper waarbij zelfs een distel bloost bramen blinkend zwart frambozen die bekoren hondsroos van een schuchter rood een landweg op een heuvel een helling vol van peren een uitzicht kerketorens ver…

ik vat geen slaap donker buiten en in mijn hoofd gedachten borrelen op ik kijk ernaar als naar een voorstelling het publiek ben ik ik zit achteraan in die donkere zaal en kijk aandachtig met grote ogen naar gedachten in de spotlights…

wat ik jou vragen wil is geen advies of woord maar een tedere omhelzing in pure stilte, wat zou me dat deugd doen laat me schuilen in jouw armen wat snak ik ernaar even te liggen mijn hoofd op jouw schouder net zoals vroeger je hoeft echt niets te zeggen een oplossing zoek ik zelfs niet maar wat ik je vraag, is er gewoon even zijn…

Gisteren is ballast Morgen is een verlanglijstje Vandaag is “het nu” Ik wil “het nu” vandaag beleven, ondergaan en voelen het leven Dit is het leven, dit is waar het omgaat, leven in het hier en nu Vandaag is het me niet gelukt, misschien morgen Mijn hoop gaat er weer voor zorgen.…