Alle inzendingen over lichaam

Buiten zinnen plagend drong hij zonder vragen in haar wereld binnen wat zij zou verdragen daar de zwijgplicht vanzelfsprekend was Als een vlieg in 't web gevangen liet zij hem gevoelloos toe Liet zich strelen zonder schreeuwen hield zich stil en krijste niet In zijn macht die liefde leek bevangen overschreed hij grenzen zonder…

Een facelift kan ze wel gebruiken maar ja, zo’n liftboy is vals duur, niet getreurd, op naar het Kruitvat altijd voordelig in plamuur. De groeven dicht, de plooien glad als nieuw kan ze er tegen aan maar na thuiskomst en een bad staart ze opnieuw haar leeftijd aan…

Er waren vele, vele secondes die langzaam en traag wegtikten. Er waren vele, ontelbare minuten, die passeerden langs, en in mijn geest. Het hart bonkte, het bloed stroomde, met kilometers per uur, door mijn lichaam. De ziel, vroeg zich, weifelend en twijfelend af, hoe te volharden in rust en vrede. De ziel bleef zichzelf, want ze had immer één…

Wie zegt dat ouder worden lollig is, heeft nog niet eerder een rimpel aangetroffen die het zicht belemmerd!…

mijn billen worden echt niet strakker door zo'n afslankbroekje er blubbert ook wat zomerspek op bovenbeen en oeps, mijn buik.... ik ga tuinieren, fietsen dat wordt weer zweten morgen moet ik naar gymnastiek…

alleen wat schaduw tegen de hitte over een tuinstoel met een boek meer dan genoeg om zo’n lome zondagmiddag te verluieren onder de tafel bedelt een mus om de kruimels van een appelflap bijen zoemen nog gestaag boven uitgezomerde bloemen op het dak doezelt een honkvaste duif terwijl ik traag de ogen sluit en het boek haast ongemerkt…

Drank – en later een vreemd lichaam: mijn handen blijven tedere snelle werktuigen; mijn mond denkt aan iets anders. Mijn mond, mijn hele lichaam denkt: het goede lichaam, het vertrouwde is hier niet. Het woont weer in een te zachtgroen land: gras dat lispelt, gelogen bloemen. En hier dit vreemd maar natuurlijk toch eenzaam lichaam…

Waar ik huis beneden de stille vaart, Die niets van de Taag door Lissabon heeft, omdat hij smaller en korter is, Langs het dorp aan de rand van de drukke stad, Die men gewoonweg het centrum noemt. Mijn doodstille dorp is zomers uitgestorven vooral rond de begraafplaats. Er loopt bijna geen hond rond. En toch zijn hier ook mensen geboren en…

Als je tijd voelt verstrijken en je wordt niet meer rijker maar armer en armer last van je darmen je voelt je steeds meer bang met een afnemende stoelgang Ga dan, ga dan, blijf, bewegen laat je figuurlijk rondzweven over de paden, breed en smal over de heuvels visa versa dal Ga met jezelf dealen, handelen ga samen of alleen wandelen…

Het is de hitte die mij klam omsluit. Ik kom in de verleiding mij niet te bedekken, onbedekte koelte verlangt naar mijn huid. Het is zaak in de bezwangerde lucht het koren aan de molen te onttrekken vóór de vliedende vogel opnieuw vlucht. Het kan een omstandige kwestie worden indien er zonder uitzicht op goed fatsoen geen verlichting komt…

door een overvloed aan zon zijn de kleren uitgegaan het wit staat aangedaan onwennig in het volle licht niet bloot maar in bedekte termen zijn borst en schoot verhuld opgeleukt in een pikante styling lacht het laatste restje deugd zand schuurt met textiel de tere rode huid en eindelijk gaat ook het één na laatste bolwerk uit…

Paniek Alles lijkt uitvergroot er is pijn bovendien. Niemand snapt er nog wat van en zij dus evenmin. Woorden bobbelen op in vele talen, blijven zichzelf herhalen. Schaduwgeest duikt op, wezens met een wollen kop. Noorderlicht en maansverduistering, Feeën, met en zonder sproeten, ze nemen haar mee, de trollen en kabouters, jagen…

zoals een spin een vlieg verkleeft in haar web en langzaam maar zeker vermorzelt met haar kaken zoals de schaduw het lichaam achtervolgt en in tegenlicht uitvergroot zo kruipt pijn onder huid en leden onvoorspelbaar hardnekkig geen pil noch spuit sterk genoeg om haar te verdrijven alleen meegaan niet tegenspartelen als drijvend…

de stem krachtig het brein machtig doch de enkels broos geen grond meer om op te staan boos weer gaan drijfzand en brekebeen verstand gaat langzaam heen vergeten verdriet zingt zacht, om niet…

Een geur van behagen van diepgaande emoties. Het overbrengen van jouw eigen ik, met de aroma van de persoon die je werkelijk bent. De geuren leiden naar het universum, waar je kunt zweven op het licht van duizenden sterren. De magie is onweerstaanbaar. Je leven, je geluk zitten in een flesje gekroond met liefde, teder omhuld om in…

We vinden je mond zo prachtig scheef, maar eerlijk gezegd, je werd steeds minder. Geen blinkend hart meer, geen zuigende kracht uit je donkere leden. je lichaam een moedeloos volume, verloren voor onze aandacht, we moesten hier iets mee kunnen, hier hard op verzinnen. niets verzonnen we. de almacht verging ons. verstrooid als ze was door deze…

Getooid met botoxiaanse lippen waar Pamela A niet aan kan tippen (de rest natuurlijk minder strak; zodat een Baywatchbadderig pak mijn kledingkast nooit heeft bereikt) en mijn huid die is verrijkt met zonnefactor honderdtien, dan snap je wellicht, dat het zien van mijn verschijning zorgt voor meer dan lichte deining. Ik zou haast willen…

Ieder zwoegt en zweet En is oud voor hij het weet Valt, staat op en gaat door Denkt: ik kan niet meer stuk En ziet zijn dromen verglijden In de stortkoker van het geluk…

omdat hij er geen doekjes om wond deed zij op zijn verzoek alles uit de doeken: haar hoofd, haar hals, haar schouders en haar lendenen. het open doekje dat haar ten deel viel bij het vallen van het laatste doek, bleek, bij nadere beschouwing, niets meer te zijn dan een doekje voor het bloeden.…

Niet voor mij, de ferme stemmen, de woorden als wapens en tweede huid. Wat moet ik met schrijvers en praters? Ik wil alleen woorden waarvoor ik zelf niet veilig ben, die (om het nog eens te zeggen) wit niet wit licht geen licht doorlaten, laten bestaan in mijn vluchtend en terugvluchtend lichaam. ----------------------------…

Zeg, luister Enzo nog eens doorzagen over hertjes al 't andere is te min alleen ik zag haar geweitje bij de lichtjes op het einde van de stad dekte deze toe nam haar mee en vooruit, ik was haar eerste toch zeker van die dag twee zagen de stoten en ja Enzo, ze lachte en knikte mee…

Het is tijd, tijd om de stap te nemen. De tikkende klok in mijn lichaam geeft Zo vast en zeker weer dat het leeft, Zo goed om dit keer op keer te vernemen. De tijd dringt wel, want door het toenemend gevoel bekort, Niet langer nog te dralen, Het voedsel neder te laten dalen, Het is mijn maag die knort.…

Zij aan de andere kant van de tafel draagt haar hoed als een wapen waarmee ze de vingerafdruk van de jaren elegant overschaduwt. Was ze een woning, ze liet zich met wijnrank en bloemen begroeien, groene klimop die zomer en winter de vraat aan de voegen verdoezelt, ze liet de haag niet meer snoeien. Nu ze een vrouw is bedekt ze met mode…

Men schrikt van het gezicht dat aan haar hoofd kleeft haar wezen moet daaronder nog wel zijn geen tekens meer van sporen die de tijd geeft de lippen groot, de ogen net te klein. Verdwenen nu de frisse doodgewoonheid de basis voor het eens zo trots gelaat die kracht gaf aan haar schitterende schoonheid haar trekken plooien als een slecht gewaad…

voor niemand hoef ik me nog druk te maken aan niemand hoef ik nog verantwoording af te leggen of vergeving te vragen niemands uitzichtloze positie hoef ik nog ter discussie te stellen in niemands leven hoef ik mij nog te verplaatsen. de eerste voorboden van de dood maken hun opwachting en het lichaam glijdt als zand tussen de vingers door…

De mooiste benen heeft ze zeg je die kreeg ze van u alleen zij…

Het gezicht rimpelloos Uitdagend en nooit boos Jong en sectie Lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien. Laat het door het lachen zijn…

Wanhopig stilstaan in onmeetbare ruimte en begrensde tijd. De aanloop van een nieuw begin, in een lichaam dat lijdt. Denken aan wat kon. Maar er is niets, niets begon. Dan ook geen gemis. Zon, zee, wind, voor niks niet bang. Denken en spelen als kind, bloedend, kermend met slepende gang. De toeschouwers houden zich in. Ik, zonder…

in lengte van jaren ben ik niet gegroeid hoogstens in de breedte nu ik ouder word, lijkt de constructie van mijn armzalig verblijf verschrankt en doodvermoeid men heeft mij nooit garantie gegeven toen ik in deze wigwam kwam ik mocht hem lenen voor bepaalde tijd maar ‘k ben bang dat de wig uit de wam is en de stellage het zal begeven…

Het drentelt het sprenkelt het vendelt het wentelt het lentelt in mijn buik wat moet het worden als er vlinders fladderen?…