Alle inzendingen over filosofie

ergens moet je beginnen met verdwijnen in geschriften ik probeer mijn tuin waar de hondsdraf aardbeien vergaloppeert er is echter altijd dat stokje omringd door narcissen dit jaar en uitgerekend nu loopt het zaad van mijn koffieboontje voorbij met zijn vriendin ik ben nog niet beneden of ik wil alweer naar boven naar binnen…

ik slenter langs de diepe gracht aanschouw al wat mij ontmoet niet alles komt dan binnen zo ik graag zou willen de werkelijkheid heeft ingeboet het grootse zou mij zwaar doen tillen zo ga ik vaak hier mijn weg soms verdwaald in gedachten een plek van overpeinzing van denkbeeldige krachten die mij doen verwonderen over het palet van water…

juist nu overduidelijk uitersten zich alom gewaarworden langs krimpende ethervelden, zo lijkt, is de aarde een marktplein uit menigeen gevormd sterk met kleur en geur verrijkt dit zo zijnde en waargenomen razen wij naar alle hoeken en gaten yang, onze Meester willen wij verlaten: fier ten strijde gaan om van Heer yin te dromen slaafs…

ik raap de nog groene druiven door hagel gevallen op het mos ontrukt aan stramme ranken nog eer zij bloeiden lieten zij de schepper los ik waak bij een stervende mus te pletter gevlogen tegen beton een ongewenste dodelijke kus door een opgebouwde dode muur die van natuurlijk mededogen niet weten kon zo…

Zoek ik te ver en mis ik zo wat onder handbereik lang voor het grijpen ligt Kijk ik er over heen omdat het beter kan nog mooier moet Ben ik eenvoudig niet gauw tevreden of doe ik veelvuldig toch te moeilijk…

ken uzelf, daarmee ben ik aan de slag gegaan, dagboek begonnen minutieus wat gebeurde vandaag bekeken en uitgeschreven op wit papier met zwarte inkt aan het eind van de dag serieus getwijfeld over het nut van het bestaan tot ik één ding zeker wist hier begin ik nooit meer aan…

Ik denk aan mensen als in kleuren Van bloeiende violen of van buigend romig riet Soms licht, soms donker dan weer stralend of heel broos Ik kijk naar anderen die mij voorbijgaan waaraan toch niemand iets bijzonders ziet Maar ik, ik zie een kleur die overheerst en richting geeft aan mijn gevoel en aan mijn zekerheid dat ik de goede koos…

op het pad van verlichting komen nachten vaak met raad als de twijfel haar nagels slaat in het hart verbeten voorwaarts om recht van onrecht te scheiden tussen kaf volkoren te vinden onder het zingen van luide hymnen tegen de achtergrond van Olympia waar verdwaalde schapen schuld bekennen blatend dat zij zichzelf zullen vergeven voor…

een lijn van punten één voor één geen twee daarin trok iemand buiten tijd en plaats mijn levensloop en zelfs een scheve schaats kan ik niet rijden, klokvast loopt hij mee de grens van gisteren en morgen, mee de muur van toen en straks die tegendraads gedrag onmoog'lijk maakt, ik huppel aards- gebonden tijdgebonden langs die schee…

toen, op de grens van eeuwige jeugd en dreigende ontmaagding leunde ik, de jongeling zelve, tegen de ijzeren paal van verlichting zocht steun tegen de eenzaamheid onder puberale gewelven nu, ingewijd, op het laatste sterven na, in nagenoeg al het aardse, moet ik erkennen nimmer van de pijn der hemelse scheiding te zijn bevrijd…

Stel dat je de dag plukt Heb je dan ook tijd voor anderen Reageer je overal op als ben je verrukt Kan de tijd die je hebt je veranderen Als de levensrivier niets anders doet dan meanderen Geen stroom die volgt en niets lukt Ga je dan onder de dag gebukt En heb je geen tijd voor anderen In welk geval ben je klaar voor elke dag Sta je op…

Waar je me ook ziet In deze, of andere gedaante Een dier als een pantser Een plant als een steen Ik ben de wil. In het noordelijkste dorp op aarde In het graf van een stad De gerafelde brand van de woestijnen Waar niemand kan leven besta ik En besta ik alleen Mijn voedsel maak ik uit niets Water uit marmer, vuur uit een rots Gebrand,…

Mijn cello had een zonnesteek Snaar D van dood Slap over de kam ontstemd geknakt levenloos En ik, ik liep ongemerkt steeds in de zon…

De vervreemde handen in haar geest, de open scharen Die ze heeft ontvreemd in een winkel op de hoek Waar een man haar bij haar naam noemt, en dus sterven moet Er is zoveel in mij dat zij daar heeft geschreven Wat rond haar is wordt verbrand (In geen dag is de aarde leeg, soms verliest ze Haar verhaal toch kijkt ze naar het rimpelloze meer)…

Een filosoof is iets wat ik niet ben, zeg simpelweg de dingen, zoals ik alleen ze ken, doe dat soms met harde, dan weer met zachte stem, dus zet me dan in vredesnaam niet op de handrem, wanneer ik aan het praten ben. Het zijn doodgewone dingen, ze overkomen jou en mij en kunnen zomaar tot je doordringen. Daar maak ik dan een gedichtje…

Naamloze straten door waterlelies van de waarheid gemaakt geduldig rijden. Lijnen ongeschreven en schuldig ogen van zout en water ontmoeten in het oneindige spel tussen zwarte-witte strippen van gedachtenis en vergetelheid. De tijd wordt moeiteloos door de goden vertaald in een zelf-gesteund toog van strafheid. Schaduwen van het verleden…

Ik trek niet langer aan de sleutel van het slot het beheerst niet langer mijn leven ik ga er niet aan kapot. Je had het zover kunnen krijgen en je was al een eind op weg door liefde werd ik gevangen en dat was voor jou de grote pech. Het verleden heeft mij groot gemaakt en buiten dat veel geleerd nu weet ik immers ook beter van vroeger…

Mocht ik reincarneren na dit leven, dan wil ik dat als bloem. Als mens heb ik mezelf genoeg bewezen; ik zou dit niet graag overdoen. Ik kom graag terug als klaproos. Ik identificeer me met die plant; terwijl zij haar oranjerode gewaad toont, in het veld en langs berm en bosrand. Ieder voorjaar bloei ik op, gedragen door mijn vlassige steel…

we zijn die keer tot middernacht gebleven en in een halve cirkel rond de haard brachten we oude vraagstukken in kaart de waard had flessen brandewijn gegeven gedachten steigerden als wilde paarden de voors en tegens gingen door een zeef totdat het juiste antwoord overbleef en toen we wazig in de vlammen staarden was elke tegenstelling opgeheven…

Volg me niet want waar ik ga en waar ik loop god is per ongeluk bevrucht en geboren als oneindige fuga van Bach alleen een mogelijkheid in de chaos stanza vers wiskundige breuk als dualiteit van de mens volg me niet waar ik loop er is geen dood en angsten die de cirkels van het leven sluiten of belevenissen van realiteit omlijsten…

Tergend langzaam blijven straten onbegaanbaar verbleekt de zwaluw in de tijd zwemt in deeltjes regenbogen purper kortdurend haar toevalligheid kwinkslagen schieten flarden luchtkastelen zinnen melken herinneringen zomaar alsuit het niets kan schaduw ruisend zijn?…

Het maagdelijk stof ons aller begin Verzamelde rest van miljarden sterren Geperst gebald tot blauwe planeet Gaf en geeft het leven van verre En gedreven willen wij geloven Altijd zoekend iets van daar boven Wat zich nimmer aan ons ontbloot Ontgaat ons 's nachts de moederschoot…

Ergens in het onbekende schuilt een terugkerend verlangen dat niet verborgen kan blijven. Ver weg tussen alle hersencellen schijnt een ster vol schittering te wachten op haar beurt. Droom maar, doe maar, ga maar alles kan 'het' nu nog gestolen worden het komt toch wel aan de beurt. Onbekend, soms bevreesd en in schemer weet dat er…

stemmig het door jou gekleurde gebeurde voorbij twijfels en mistige mystiek over rede tot werelden verweven bekwam jij geluk, het gulle geven in gehuppel doorheen druilerige druppels ontwijk jij alle striktheid, wrange vorm plooi jij nooit recht nooit krom maar beklijft dit universum, uniek en mijn voor mezelf de ander gelijk mijn einde…

naarmate mijn jaren zich verkorten begint aan het groeiend inzicht van sturing in mijn leven overduidelijk iets te schorten waar groei nog gepaard gaat met versterking van het ik en keuzes mogelijk lijken blijkt bij vergrijzende haren de ruimte steeds meer in te dijken en het geheel minder te verklaren allengs onbereikbaar voor mij wordt…

Mijn dochter, wees soms op je hoede als men het beste uit je haalt en je, strevend naar het goede, warme openheid uitstraalt; totdat jij zelf wat medeleven vraagt, maar dan moet horen dat jij klaagt. Dan blijkt na een te gul vertrouwen en een vriendelijk begrip de respons zich te ontvouwen tot een loze egotrip; die ander snijdt dan zeer…

vertwijfeld in schaduw zijde overpeins ik mijn geleden tijd verafschuw rimpels mijner handen wring ik mij in de stroming van weleer echter opgenomen word ik niet meer geslonken is mijn gulle minne tijd doch gesmoord dendert deze voort ongezien over de amoureuze vlakte verteert het mij en heeft mij stil vermoord nimmer kan en zal ik…

Heel weinig is zeker: wél dat water vloeien kan en dat er licht komt na de nacht, maar of de regels van dit klein gedicht ooit ergens zijn verwacht? Heel weinig is zeker: wél dat dagen snel voorbijgaan en dat er ooit een laatste komt voor elk van ons, maar of liefde blijft? Heel weinig is zeker: wél dat mensen niet alléén bestaan en…

mijn lijf, genageld aan de schepping kruist zich naar vieren, verbeeldend de levendige beweging de arm ter rechterzijde draagt de last van sterven in ons aardse niet te vermijden soms gericht om inzicht te verwerven vaak ook het onbegrijpelijk lijden de linker kent de vreugde de zonnestralen in de ogen van een kind de schitterende…

een slecht mens is een goed mens wees de draaideur tussen binnen en buiten koop ogen van mededogen lijst ze in ik pak de draad en het leven pakt mij op schil een appel hij smaakt veel beter als je zit…