Netgedichten

netgedicht (nr. 13.034):

Overzeese duisternis

ik vier de verandering
de eigenheid van continenten
op voorhand naast een houten palissade
het korrelig zweven van een ballon een uitgetelde
zon op zich

komt u ook
uw glas klinkt alvast

uw antwoord hangt als een avond
in de bomen, zo duidelijk onzichtbaar
de knikkerige twijfel die huilt om kennis

‘de wereld is lang geleden al
gestolen en God ontvoerd

hij laat onze omgedraaide jeugd alleen
het bloed karnen tot de moederkoek
van een afgestorven dood
vastgeklit kiezelasfalt maar pas op
de scherven van ons geluk rammelen open en bloot
scherper sterker schenken meer passie, tot op ons bot
dan de uitgedroogde angst van de verbolgen idioot
des vaderlands

laat ons winnen
nu des te
meer’

schol