Alle inzendingen over heelal

somernag in die kaap, êrens rus die wind teen ‘n eikeboom se blare waar in die reën mag ek haar naam weer vind? waar in haar gelaat sal sy my gesig weer roep tot kind?... êrens ritsel die blare.…

Ik meen je te ontwaren op de weg van emerald Jij die ik mij eeuwig zoet herinnerde Verborgen in de stille koralen van mijn dromenspel Ik verdwaal zonder spijt in je zilveren labyrint, in de kristallen van je tijdloos licht Wever van visioenen, met je dwaalspinsels van amarant, je ijle bloemenzeeën, smachtend naar de koelte van levend…

voor Huub de Graaf de astroloog hield mij onverwacht een spiegel voor en gunde me een kijkje in mijn ziel... een ontmoeting met mezelf of wellicht een vorm van tot jezelf komen als in verzwegen dromen een pleister plakken op een zere plek zo blijkt sterrenkijken toch zoveel meer dan naar grote en kleine beren loeren in een hemelse…

Ik ken een lief klein heksje die komt zo nu en dan dan tikt ze op m'n raam en roept: het is weer tijd we gaan vliegen jij en ik dan mag ik achterop haar turbo-bezemsteel ik hou haar stevig vast bij elke grote luchtzak we vliegen via de melkweg naar Pluto om te aaien dan snel door naar Mars voor een pure lekkernij daarna bij Neptunus…

opgevangen regendruppel in zoveel vormen reeds bestaan zon verdampt en opgestegen eengeworden wolkenpracht afgesplitst en neergedwarreld licht gesmolten hemeltraan neergevallen buienregen kristallen druppel zielsverwant boodschapper van elementen houd ik al is het maar heel even het universum in mijn hand…

planeet van kleine ronde steenkool door electrische ontladingen soms gekleurd neigt naar het uitspansel, waar een driehoofdige helhond rust en een versregel in twee helften wordt verdeeld. deze pleisterplaats wordt opengelaten voor een voortreffelijke beschrijving van ijl gas, in de luchtomhulsels om de zon. in de hoofdstoffen der aarde…

bovenaan staat een mededeling over het heel ver zijn -de verspreiding der vogels wordt nauwkeurig aangegeven in een regel van dit gedicht- uit een uitwerpselvlek ontvlucht, leeft de binnenplaneet van een schone vrouw in ballingschap. haar verhard gemoed -als een projectiel in de lucht- is leidraad van het ballet…

Vandaag heb ik een bezoek gebracht aan mijn verre vriend de zon die vreselijk heeft moeten lachen om mijn soortgenoten hier op aarde die tegen beter weten in maar blijven denken dat hij in de ochtend opkomt om zich bij het vallen van de avond te verschuilen achter een naar hem vernoemde horizon en toen ik hem vertelde dat wij ook nog denken…

en wanneer snags ek my hartseer verdiep dit plet soos bruinbrood- verkoekdeeg wonder ek alleen o univers o opper- hoger- smarter self Hoor U my?…

waakhond op een boerenerf met een bereik van één meter in de vorm van een waaier veilig in een met palen omgeven ruimte ontdaan van zijn problemen die optreden bij het verlaten van de biosfeer en alles wat verband houdt met een lichtblauwe kleur in een geprojecteerd beeld kan men licht verdwalen vrijwillig verduister ik mijn eigen verdwijnpunt…

Even leek het wel, héél even, alsof, aan mij gegeven, die kleine ster, naar aarde kwam. Even leek het wel, misschien, waarschijnlijk fout gezien, die kleine ster, bij mij kwam landen. Even leek het wel, klein ding, voordat ik verder ging, die kleine ster, zich gaf aan mij. Even leek het wel, steeds lager, begon het mij te dagen…

starend naar die duizenden lichtjes in een heldere winternacht ontstaan er evenzoveel gedichtjes geïnspireerd door al die pracht dan denk ik soms heel even zo turend naar daarboven zouden daar nog anderen leven en zouden die in ons geloven…

Ik zie de zon en in de verte al de maan aan de hemel staan het is een mooi gezicht het vallen van de duisternis de zon die langzaam gaat verdwijnen de maan die volop gaat schijnen de sterren in de lucht een is er op de vlucht de gouden stralen die naar beneden dalen met hun praal en pracht zo mooi zo teder en zo zacht…

de ganzen roepen in hoge V-vormige vluchten, verbinden een ieder die luistert en tuurt, met de eeuwige oertijd van zomer en winter, steeds weer naar omhoog kijken dwingen ze af, terwijl op de grond rottend blad van populieren een zwaar herfstig parfum afgeeft, in ijle geuren, heldere manen overwinnen nu het bleke zonlicht, dat wikt en vecht…

Afhankelijkheid Als minuscuul object Bewegend tussen massa’s massa Doorlopend van een lang traject Niet wetend van de causa Oneindig einde van de tijd Gevangen in haar eigen dogma Vertwijfelde hoop op zekerheid Verstrengeld met het kosmische magma Eeuwig vragend naar het waarom Verlangend naar de moederschoot Uitdijend tot het wederom…

scherp geurt de aarde, geeft diepste geheimen prijs langs het spoor van mollen, die rul en kruidig hun sterke sporen trekken, door de malse, verse grond verdord eikenblad ontmoet nu een vroege kastanje, de gazige libelle tekent silhouetten, gevleugeld als papier is zij, ze fluistert de wind blauwglanzend ijs versmelt de pool, gletsjers…

M'n blik is gericht op de azuurblauwe lucht die langzaam verdwijnt in de donkere nacht waar sterren staan te schitteren aan het oneindig firmament in al hun pracht dan pas besef je hoe nietig je eigenlijk bent…

Twee beren turen naar de heldere Poolster die hun beeld beschermt…

Vanuit zilverkleurige bron ontstaan aarde water liefde en zon ontspringt kristalzuiver en pril een helder als saffier glinsterende rivier zoekt hartstochtelijk kosmische wil een verlangende weg naar plezier.…

Wanneer de zon niet meer schijnen zou de ondergang verleden tijd de maan me niet meer bijlichten wou de sterren veel te zijd als de ochtend donker blijven moest de dag steeds eender verliep het duister alleen nog maar telde de aarde zichzelf als vernietiging telde wanneer de zon niet meer schijnen kan er gebrek aan zuurstof…

Als de maan de zon verduistert heel de natuur naar het lichtspel luistert het licht op aarde uit lijkt te gaan moet de mens wel stil blijven staan Als de maanschaduw over de aarde jaagt en met zijn schemer het licht verjaagt de mens omhoog naar de hemel kijkt dan wordt zijn ervaring verrijkt Daar zijn de sterren die hij eerst niet zag de…

de halve maan kuste de rokken van het wolkenfront ik keek in de nacht voorbij verdwenen buren schijnwerkelijkheid ik hield mijn adem in 1-hoog had even gelijk een ster verschoot…

het is maar goed dat de aarde rond is stel de bol was plat kaptein karel kortintwant van ontspanning in het spant gevoelig voor vagijn en rok boven dat al voor aanlok in hemels verre vergezichten hij voer door zeeën grif recht toe recht aan op die ene bodemloze af om één tel er vanaf te zien klaar onder te gaan in een ruimtelijk…

Ik kan geen wind horen, Ik kan geen zon voelen, Ik ben gewoon veel te klein, Het valt dus echt niet mee een droom te zijn. Maar soms, Soms is het wel fijn, Even lekker rustig, En vooral.. Geen pijn..…

Vanmorgen gezien dat de morgenster er opnieuw even eerder was dan de zon met zijn rozeringerige dageraad Jij was daarbij verbaasd dat een ster ook een planeet kan zijn en dat de maan even ervoor zo groots en prachtig scheen…

Waar eindigt onze grenzeloze grootsheid? En toch, dat aanvaarden we niet. We willen wel weten wat na de dood of voor het leven komt dwaas gapen naar nooit houdt ons nu al bezig mijn god Hebt u me geschapen of enkel opgeheven uit natte klei van schimmelachtig donker O mijn god verzwijg het ons laat ons eeuwig dromen nog niet achterhaald…

'schuilend onder het droppelend lover' met deze fraaie volzin van de jonge dichter Hans Lodeizen begon het destijds de weemoed van weleer die nooit verdween maar altijd hangen bleef in mijn persoonlijke dampkring de vasthoudendheid van melancholie die rondwaart als een onontdekte planeet in de ruimte die mijn wereld heet... ik heb…

Als telescopen zingen konden en als ze dan ook eensgezind hun doelgerichtheid met elkaar verbonden dan zongen ze een sterrenkind…

hij stroomt nog steeds de rood aangelopen Mars in vaste patronen wijst op immense innerlijke kracht gezien zijn bevroren innerlijk spreken kenners van mogelijk omnipotentie vooralsnog niet vaststelbaar is gezien de afstand die hij aanhoudt of de mogelijke presentie van micro-organismen ook op fertiliteit vermag te wijzen de NASA…

weten dat de hemel dichtbij is zo dichtbij dat je hem nooit zal kunnen raken…