Netgedichten

netgedicht (nr. 20.536):

Sterlicht

het diepe blauw daalt versteend
en wordt zwart als de nacht lacht

in een spierwitte melkweg

waar miljarden fakkels helder schitteren
omlijnd met figuren van vroegere tijden

kleurrijk verschuilen objecten zich
als onvoltooide schilderwerken
ze wiegen in blauwe sluiers naast
verstoten materie van wat ooit was

de tijdgolf van het verleden door
talloze lichtjaren heen gereisd

oudheid kleeft vast aan de eeuwige beelden

de kosmos zal al haar juwelen geven
en mij met miljard lumen sterlicht doorzeven

een meteoorlichtspoor verdampt o zo zacht
ontwaakt maar in trance word ik opgewacht
door grootsheid en visie, ach mooi firmament
bedankt dat je mij met je aanblik verwent