Alle inzendingen over eenzaamheid

(voor Elisa Nielsen) Ruim een jaar was ik in jouw betovering en danste ik op de toppen van euforie, terwijl de goden met mijn hart jongleerden en het strand van mijn ziel eindeloos hemels was. Het heelal leek alleen nog uit jou en mij te bestaan en er fladderden vlinders op en neer vanuit onze harten, dacht ik, want in feite fladderden…

Het fluïde van de aangeboren eenzaamheid houd je hermetisch afgesloten van het beminde leven, geen mens kent de warboel in jouw hoofd, er loopt ongedierte rondom jou en iedereen slikt liever de tedere bedwelming van het vette westen, zelfs zij die jou betrappen (denken zij) op jouw prachtige ondeugden (die sluimeren in alle hoofden) noem mij…

Het gras, ik weet het nog het gras waarin jij lag te lachen naar mijn lach de tijd verstrijkt, maar toch jouw bloemen bloeien nog ze geuren heel de dag Wanneer kom je weer, kom je weer? .....Je hoeft hier niets, je hebt hier rust .....en ik maak klaar wat jij graag lust .....Kom je gauw een keer? .....Wanneer, wanneer? Zo vredig kan het…

Ik lach Ik lach de dag tegemoet Zoals het hoort Elke zorg in de kiem gesmoord Het voelt zo leeg Ik ben zo op Doch, zoals het hoort Doe ik elke dag terug voort En door en door en door En alles wat ik zie, is wat ik niet meer heb Maar, zoals het hoort Alsof niets mijn rust verstoord… Wil met je praten Terug, samen, als een team Het is niet…

Stille verwondering Er is een stilte dieper nog dan diep ontstaan uit de leegte waarvan de volheid vervlogen is en hoewel er niemand is die hoort componeerde je een verheven lied over de liefde, blijven houden van het onvergetelijke welke je uitbundig zingen zult alle stille valleien vult tonen spelen met echo’s van de wind tot…

In de spiegel Ik kijk Zoek Jij kijkt me vragend aan Ook jij zoekt Ik vind mezelf niet meer Zoek betekenis Je kijkt me aan Nù ben ik daar… Ik heb je al die jaren verwaarloosd De wereld had mijn aandacht Ik was bezig En nu sta ik stil Ik sta stil Weet niet meer waarheen Waarom Met wie Met jou daar, in de spiegel Je lijkt zo ver weg…

Geen ankerplaats, geen monding van een beek. De sloep bleef steken in een modderkreek. De bossen dorren, leven op vergane Uit eigen vroeger loof gevallen blaren. Hun takken storten afgestorven bomen In beddingen van uitgedroogde stromen, Waar de oevers uit gebleekte beendren steken, Die bij een windvlaag (of bij 't langsgaan) breken.…

Want er valt weinig te verwachten van een vijver dacht hij terwijl hij op een zondagmiddag op een bankje in de schaduw zat En bleef de rest van de middag een peinzende introverte gestalte die niemand groet hij zag een man passeren hij zag een man met hond passeren hij zag een man met vrouw passeren Toen is hij naar de vijver gelopen en…

Langzaam loopt hij het bruggetje op om precies in het midden stil te staan eenzaam starend in het heldere water geen oog over voor alles om hem heen ooit stonden ze hier samen kusten elkaars spiegelbeeld als hij z'n ogen maar sluit staat ze weer naast hem kan hij haar bijna aanraken maar met ogen open is ze weer verdwenen het liefst blijft…

Zuster moet je kijken, mijn dijken breken door, de varens en de distels overwoekeren het spoor. Waarheen nu nog te lopen,ik dreig gauw te vergaan, er is geen ander baken dan het schijnen van de maan. Broeder kom me hoeden, de sneeuw bedekt mijn daken. Het tocht in mijn vertrekken en de zoldering gaat kraken. Is er dan geen afgrond hier, waar…

Het komt steeds dichterbij het einde waar de dood voor staat niet langer in droeve eenzaamheid er is een grensgebied van dromen de zon boven de borstvallei van een vrouw, een mooie dame het is niet de liefde die ons vervreemd door naaktheid bereiken wij het water.…

Eenzaamheid, dat gemis had ik niet goed begrepen: het is geen gevoel maar een neiging die ik misschien heb ondanks mijn goede leven Het is zo ongrijpbaar hoe belangrijk ik ben voor de lieve mensen die belangrijk zijn voor mij maar hun eigen leven levend afwezig zijn voor mij in de avond, de nacht en wanneer de dag begint en ik…

Een vrouw. En kinderen. Duizend mensen daarbij waarmee je om moet gaan. Hoe langzaamer het hart gaat slaan hoe voelbaarder worden de grenzen van zijn gebied. Het eens intense verlangen om door het bestaan de weg in samenhang te gaan - verviel het, met veel andere wensen? Wat ridders deden doe 'k vandaag - een draak verslaan, molens bevechten…

Ben ik traag omdat ik droef ben, Alles vergeefs vind en veil Op aarde geen hogere behoefte ken Dan wat schaduw onder een zonnezeil? Of ben ik droef omdat ik traag ben, Nooit de wijde wereld inga, Alleen Lisboa van bij de Taag ken, En ook daar voor niemand besta, Liever doelloos in donkere stegen Van de armoedige Mouraria loop…

Weemoedig staart ze naar haar handen, handen die troosten, handen die zorgden, handen die kookten, handen die streken. Waar waren ze ook weer voor? ze friemelt met een zakdoen, strijkt haar rok glad, kijkt schichtig om zich heen, om vervolgens weer te blikken op die doelloze handen! Handen die ooit nooit stillagen maar nu alleen nog: rusteloze…

eenzaamheid beroert mijn hart, komt zo plots en onverwacht. doch met vrienden op het werk is het sentiment nog redelijk sterk. het alleen gevoel is op zijn best, in combinatie met wat stress. mijn eenzaamheid gebruikt zijn macht in de vroege uurtjes... van de nacht. dan dwaalt emotie door mijn hoofd, "een fluister" die mijn elan dooft…

De kalender telt zijn jaren en steeds maar weer ouder, zijn vrienden sterven en steeds weer meer alleen. De tijd krijgt meer haast en verliest zijn dagen, ze sluipen ongemerkt langs hem heen. Uit de TV jubelt het kerstfeest zijn kamer binnen met altijd maar weer dezelfde mensen. Ze zijn allemaal nog zo jong en zo mooi, vrolijk Kerstfeest en…

Dit gebied is een landstreek des doods en de middag is grauw als de nacht... ach, hoe lang heb ik niet gezocht naar het pad van haar huis, naar haar tuin, naar het gras dat haar schrede betrad. zij was de eerste die in de lente des levens een zomer lang met mij was... maar zij verliet mij en zij verried de vluchtige tenten voor het…

Hoe komt het dat, die de drift verstond, werelden, oceanen door te trekken, eilanden, poolgebieden te ontdekken, desnoods gestrand, versmachtend in de brand van pampa's 't wit gebeente uit te strekken, maar nooit, nooit terug te gaan, nu als een hond binnen het veeg moeras lig te verrekken van dit mijn onvolvloekbaar vaderland? Hoe komt…

waar is geluk als het buiten regent en het licht als droefenis valt voorbij het afscheid spreek je dan over een gezicht dat zwicht voor het gewicht van de vergrijsde lucht die zucht met reden of door het lot wordt weggeleid kan zijn dat gewoon dit ogenblik wordt afgesneden en opgeteld wordt bij dat allles wat toch vergaat en men enkel…

Ver gedruis van ontwakend verkeer, een vroege tram die de remise verlaat, donkere huizen in nog stille straten, gevels die zich in de verte verliezen in de ochtendnevel die daar nog hangt. Hier en daar gloort al licht door een gordijn, bij de gracht een man die zijn hondje uitlaat, snelle stappen passeren aan de overkant, een jonge vrouw…

Oppervlakkige sprieten bederven mijn uitzicht terwijl ik zoek naar diepgewortelde strohalmen. Aan de rand van het meer zit jij. Stevig geaard. Je ziet mij niet verdrinken. Ik roep maar je hoort me niet. Hoe kan ik je bereiken? Vechten tegen de stroom die maar blijft komen. In de verte zie ik jou silhouette, ik laat je los, drijvend en zinkend…

In de kale takken van de berk pal voor het keukenraam zat de hele dag al roerloos een kleine grijze tortelduif af en toe klonk een ~roekoe~ maar antwoord kwam er niet de kleine jongen vond het zielig hij opende voorzichtig het raam en riep roekoe naar de duif die keek even in zijn richting maar reageerde verder niet staarde daarna weer…

wat wij niet zagen waren de stille gronden waarop jij het noodlot trachtte te wissen wat wisten we van chaos strijd onrust en verborgen ontreddering je schreef je met rode inkt uit de wereld het leven was te groot voor jou we houden schelpen tegen onze oren we horen jou veel te laat…

het gewonde kind huilt diep in mij klampt zich vast aan de donkerte van de nacht alleen verdrietig verscheurd zonder koestering vader moeder geliefde waar zijn jullie ik ben zo alleen zo alleen zo alleen zo alleen…

Veel volk op straat. Geen bekenden. Een tsunami van herinneringen Baant zich een weg In de zee van mensen Tussen oude gevels Om ons te vervoegen. Zij zijn van beton, Maar wij wijken niet.…

hoor ik heb een onzichtbare buurman en een zichtbare de onzichtbare maakt geluiden lang wist ik niet waarmee die geluiden te maken hadden de zichtbare maakt geen geluiden ik zie hem werken en werken onder de lamp. ------------------------------------- uit: 'In plaats van alleen', 2003…

Ik raak vervreemd van alles en van allen, van dingen die voor mij van waarde zijn geweest, van vrienden en van vrouwen wel het allermeest; zij duiken weg onder de duizendtallen. Soms komen 's avonds zij mij overvallen. Hij zegt: ga mee naar die of die, er is een feest; zij klaagt: waar ben je al die weken toch geweest? Ik wacht tot ik de deur…

Ik heb mij gewenteld in woorden zoals een drenkeling naar wrakhout snakt, maar mijn donkere Jonasjaren zijn voorbij en de lyrische walvis spuugt mij uit, ik beland in de chaos van de eindeloze leegte ik strompel als een melaatse door de nieuwe middeleeuwen, verguisd door de wrede rijken en de magere uitstraling van hun kille harten. De vijand…

Ik voel me volledig geblokkeerd wegen zijn afgesloten, ook binnen-weggetjes alle grote slagbomen zijn dicht de grens van het toelaatbare is bereikt ook de grens van het tolereren, incasseren, moraliseren, beheren en archiveren ik houd het echt langer niet meer vol de donkere nachten zijn lang en leeg en de gedachten zijn kil, koel, koud…