Alle inzendingen over psychologie

fikkie is een naam denk daarbij een hond en zijn uitgelaten baas…

waar bomen bossen, koud en naakt met gestorven voeten in geplooide aarde daar vraak ik, oh maanloos woud vertel mij van het pad naar vergetelheid voorbij de deemster wil ik drinken uit de woordenstroom waar flarden kleven aan verschoven rotsen in opengevouwen handen ontrolt zich een zee die mijn ogen niet kunnen dragen…

Haar haren golven als een wit gewaad en vormen zich de nacht voorbij. Maart zucht haar wangen zo onbedekt in een gespiegeld gelaat. Sterrenogen staren en mijn woorden dwarrelen tot een sneeuwwit vers.…

ik laat achter slechts een stilte van tijd heel even zal de zee zich openen en uren dragen in donkere handen geen zoeken meer naar de dagen in mijn mond of naar de vreemde die ik nu en dan ontmoet het moment is kort zo beiden nooit meer geweest dan dit ik voel wind tussen de rotsen en dan niets meer het maakt me niet bevreesd…

benoembaar in koestering maar bedekt met wolken als een luchtig dwaalspoor nevelige momenten zonder naam waar wit steeds egoïstischer wordt door zwaar overdrijvende spaties anoniem nog steeds overal aanwezig slechts aan intervallen sporadisch onderhevig maar ze zijn en blijven hoe dan ook bestaan…

vandaag sprak alsnog de winter tot mij ik keek nam zijn schaduw op en zag hoe die veranderde in een toevluchtsoord vaarwel, zei ik en liep voorbij jouw ogen naar de verte en naar morgen een vlakte die nooit meer kwam en zo bleef ik woorden hunkeren, korter of langer dan dag en nacht mijn ruimte werd de stilte van meer dan een…

hang over mijn schouder, het laken dat mij toebehoort en opnieuw een dag waardig zodat ik mij kan neerleggen in de dageraad van het geweten de ruimte die ik zoek langs schubben van de ziel schuif zeeën naar me toe, het gehoor van rivieren in licht en opgeheven handen en schenk de horizon het water van de wouden…

als ik niet ben gelijk jij wilt, in jouw spiegel; een bloem die eeuwig weerkaatst, tot onophoudelijk bloeien bereid raak ik verstild, word ter plekke geplaatst achter in de rij der verscheidenheid zal je mij dan nog zien als ik verdwaal in de tuin van de verschraalde mildheid ook mijn denken wordt vertroebeld door ontkende geluiden…

stap naast vertrapte paden met voeten in zompige aarde proef naakt het malse gras snuif de geur van ziltzoete liefde in een zwoel ontsluierde nacht raap kiezelstenen zuiver wit gepolijst door bruisend water laat ze glijden door je hand en voel de stroom van eigen zijn…

lieve schat,wil je 1 of twee aardappeltjes dat wéét je toch ik wil er één dat wist ik ook wel liefje maar zodra ik zelfstandig één eigenheimer opschep zeg je dat je er maar 2 wilt het was 1 simpele vraag vraag twee bestekje erbij?…

het bleef voor een tijdje en ik bewaarde het zorgvuldig het ademde zacht toen jij terug keerde mijn buik streelde doorheen het einde van de nacht ik wilde jou leven als wind in zomer of als regen van witgeklede rijst jij vond me mooi en in zulke dagen was ik jouw tweetalig gezicht…

op een doodgewone baddermorgen moest ze plotseling ontzettend huilen in de jacuzzi, om die arme here jezus hij werd genageld aan handen en voeten want boven de schuifdeuren hing een gefiguurzaagd kruis met uitverkoren zoon door vader bemind, zijn hoofd een schuin beetje naar beneden als de dood,en mamma zei dat hij ook voor háár…

gewoonlijk staat hij om acht uur op steekt zijn linkerarm eerst daarna zijn rechter in zijn grijs geruite kamerjas dan pas de bijbehorende kameelharen pantoffels eerst de linkervoet vervolgens de rechter zonder sloffen slentert hij naar de hal vist daar zijn ochtendkrant van de mat en leest om te beginnen eerst de koppen een…

onder het gehemelte van rochelende woorden sijpelt angst in herhaling om het smeekgebed gelaten in de helse dood te graven het ontvleesde sterven in de nacht gebrand trekt benen in een stuipend baren wanneer het einde in een nooit meer begin rumoerig in enkelvoud nadert…

alles heeft zijn tijd het liefhebben en de herinnering nu de dagen lengen verzacht herkenning stil mijn pijn begrip sijpelt binnen - mijn god, daar heb ik jaren over gedaan - zie je wel dat geduld vertrouwen schept in een toekomst ?…

Wanneer de zandman nog eens komt en het werelds daglicht even verstomd tussen waken en het ongebreideld dromen, fictie in een bizar verhaal, vermomd tussen tovernaar en bedelaar, toch beschreven in gewone mensentaal, een gedreven prins te paard, die menig onstuimig hart deed verleiden, om toch in het ontwaken uit te glijden over ongedroomde…

hij maakt haar tot nacht achter de stilte van het raam en zij hoort niet te spreken of tegen zoals de hoer die zwijgt over haar erfdeel en hoger; het geheel van borsten omdat het zo hoort achter zijn woorden; de dragers van macht alsof ze slechts te keuren is met zijn jas, dagelijks aan…

wat als niets gebeurt en gesloten wolken zwart gekleed blijven omdat ze alles weten en ik zelden slaap in wit of dat ik de lengte van mijn vingers meet in een te korte naaktheid de afgebeten nagels inclusief mijn ogen blijven toch te klein en kijken doe je wereldoud wat als ik sterf in een onuitgenodigd woord op een…

de mens wordt niet zomaar groen geboren met een paar armen en brekebenen soms heeft hij `t land of ploetert in de vijver schoolslag vlinderslag zift mugjes uit de lucht of kwaakt maar iets raak ergens onder de zon op een plompenblad…

bedevaartstocht Santiago de Compostella route naar je ik en kompostella benodigdheden het zonnetje op de rug met wind eronder zoekend naar de weg blik op oneindig lopen, kilometers vreten tussen soulmate-kompostella`s met i-pots in de oren en haar erover ondersteuning routeplanner adapter en usb kabel tele abonnement…

overal rondom verborgen de stilte van het denken als onderdeel van alles in muren gemetst om nooit meer neergehaald - bakstenen eeuwigheid in plantgroene gemeenteperkjes worteldiep verankerd in die klei waaruit dan later die muren overal rondom open en bloot de stilte na het denken als hoogste doel van alles in systemisch ruis op de…

ik wil het zwijgen bewaren, erin bewegen zoals schaduwen van wind de armen houden in een schommelende traagheid terwijl ik kijk naar het standbeeld van vergeefse woorden de lucht gaat er doorheen ook door de koudste dagen en wanneer berusting met vleugels slaat droom ik nog eenmaal over huiswaarts keren *afbeelding…

een lichtgewicht valies algemene rugzak openbaar paspoort geplukte creditcard zon zee palmenstrand lagunes formule all inclusive mijn god, wat is `t hier mooi…

Uit een stille kamer In schaduwen gehuld Klinkt een zacht gekerm Ik ben bang Voor wat ik daar In mij op zal moeten nemen Uren zoekend Kom ik niet dichterbij Maar hoor je stem vervagen Mijn angst verstikt mij In deze kamer Van mijn geest…

het wordt donker elke dag ontkleed ik de poppen en hun gezichten, ook het mijne uit hen ben ik geboren zo wens ik me en uit de nacht van gerechtvaardigde schaduwen weinig woorden zijn nodig wanneer ik terugga naar het lichaam en wat mij ziek maakte, kinderlijk verdoofd door de gevraagde glimlach ik leg de jurkjes onder…

Een droomwind zong een lied over vluchtige kussen en sterretjesmos. De speelse lindelach, de half ontloken bloem de bloesemgeur, het walsend licht over het beekje waarin aarzelende tenen en spiegelingen tegen de zonsondergang. Pas na de regen werd ik weer beeld van de avond een twijfeling tussen dag en nacht.…

“Wat een gezellige kámer!” Piepte zij met haar meest enthousiaste stem. “Mams, je kunt zelfs pa`s dressóirtje meenemen, voor die antieke servieskast is geen plaats, die neem ík dan wel in huis oké?” Net als zij keek moeder in de rondte en zag de afmetingen van het vertrek waarin ze haar laatste tijd zou doorbrengen. Een claustrofobische ruimte…

Het perron bezaaid met mensen immer met hun beeld in strijd voortdurend jagend naar hun grenzen in spiegels van de werkelijkheid Het beeld schrijdt voort evenals de mens aan wie het toebehoort Wat is wordt nimmer wens En ik zie maskers om me heen overal waar ik kijk staar ik er zelf doorheen "Ik ben!" Maar niemand heeft gelijk We…

Inspiratie daalt neder, en explodeert in luchtledigheid, In beweging komt datgene, dat in stilstand verkeerde, Naar buiten, gaat een zwerm van gedachten, Zij mengen zich met anderen, En materialiseren, In duizend parels van kwik, Verdichtend tot een spiegel, In de wereld, Aanschouw ik reflecties van mijn gedachten.…

de letters branden aan rokende regels knetteren de woorden in een zwervend font ik verpulver de papaver paverpa de ververpul de vingers aan de rol rullen geurige tabak monden slokken warm het slijk der aarde longen zuchten ontspannen dwars op geduchte werken ik verzilver de katapult tapultka de ververzil elastiek stil de spil sprong…