Alle inzendingen over psychologie

het beeld - jij bent van licht - breekt tijd open in eeuwige seconden waaraan een drenkeling zich vasthoudt in regen en storm zoals een witte lelie in onrustige dagen die de klaarheid van het water zoekt in deze vreemde wereld ik hoor nog steeds je stem, aarzelend bewegend toen ik de aarde wist dichtbij duisternis en zware…

hé dood wie denk je wel dat je bent arrogante hollegeest jij bepaalt mijn tijd niet ik ga optimaal leven en feesten rot zélf op met je ogenblik roken zal ik..vreten en zuipen gewoon eigen baas…

ik zag hoe jij speelde en ik bleef geloven jonge meeuwen en het licht werden opgetild tussen handen en je mond, zo mooi om te zien -slaap maar, liefje- ik wilde blijven om alles te begrijpen huilde en lachte om blauwe gedichten zoals ‘in morgen’ het woord werd wind en vogels wisten wolken -slaap maar, liefje-…

ik tracht met mijn scherven, op de Plaza della Pietà, sprakeloos, weer heelheid te verwerven wanneer ik oog in oog sta met de fontein waarvan de stralen huilend de leegte erven, van de val verhalen en druppels uiteenspatten op reeds uitgesleten groeven van de marmeren Moeder, zodat ze verpletterend een verlies vertalen ik zoek…

Met herfst en licht trek ik me terug in m'n diepste wezen Laten ze nu m'n gedicht eens lezen Een streep licht in het bestaan? Een roodgeel blad aan de eikeboom? Achter elk woord een stille droom Langzaam op weg die te vervullen.…

stilte was lucht, was morgen en avondregen werd zee in het openvouwen van flarden mist ik tastte naar duinen en ouderdom terwijl mijn navelstreng onder stenen kroop samen met het meisje van zes en niemand zei nee…

de wind ruist niet meer alsof het raam steeds kleiner wordt en alle stemmen wegzinken zoals de zee in mijn woning ik had nog bomen geplant en duinen meeuwen en een schreeuwerige namiddag maar mijn kamer werd zelden door zon gedragen, noch door het meisje dat de straat uitliep ze zag me niet, las geen dagboek…

aan een of andere oever bijgeloof toepassen met diep verlangen naar klinkende munt de hartenwens over je schouder gooien in een boerensloot zee of tjeukemeer…

Mijn schaduwzijde heeft zich omgedraaid en in zijn spiegel mijn gezicht bekeken maar vroeger was hij echt niet zo gehaaid mijn schaduwzijde heeft zich omgedraaid en mijn persoonlijkheid toen neergemaaid ik zeg je dit gebeuren duurt al weken mijn schaduwzijde heeft zich omgedraaid en in zijn spiegel mijn gezicht bekeken…

het podium werd mijn redding het wachtte zoals de zee op leven of dood op een eiland dat geen weet heeft van wind of muren waaruit stemmen schuurden steeds dieper in mijn hoofd, in het waterglas waarin ik meeuwen wilde zijn luider dan novemberstilte zonder achtergronden van angst en dun geklede woorden die het sterven…

soms zou ik wensen een vent te zijn zo eentje als -en van je hupseleflatsie klaar- over problemen heenspuiten, een tissue en slapen…

de dood lag voor mij, haast om op te rapen maar ik was een kind, licht en onschuldig herkende het geschuifel niet van het donkere wachten, droef en zwaar de muffe geur, een lijf in zwart op de grijze muur hing haar gezicht, streng en met harde vuisten, voortgedreven door gebed stemmen naderden uit fluwelen hoeken en dwongen mij naar…

letterlijnen lopen lijk addergedachten langs sompige moddergrachten voddenmarkten leeg van vette slijmen weg ! wat ik zeg : uit mijn brein ! kruip kronkelend kruiswaarts krijgsgevangen gemaakt naar de schedelplaats die druipt van triomfantelijk bloed vrij ! wat hij zei : slangenbroed !…

Zachtjes streelt de wind mijn haar Zij maakt dat ik niet stil sta Een zachte duw, een vriendelijk gebaar Zodat ik maar vooruit ga Zwarte wolken pakken boven mij Het is een gedonder van jewelste De depressieve wolk komt voorbij Het is alweer de zoveelste Toch laat ik mij niet ontmoedigen Ook achter deze wolk schijnt de zon Stapje voor stapje…

bij dag begint het: de dood noemt zichzelf het licht alle andere namen geven nog meer, verleiden als ontelbare vingers ik schrei tegen wind in; rood met het wimperloze van liefde verderop laat onvervulde dromen uit gedichten waaien, ook je stem en alle stilte, zoveel trager tijd verstrijkt in de richting van het raam…

een kleurrijke wereld met prachtige mensen door klanken van liefde onvoorwaard`lijk trouw geen honger naar armoe verwerpelijk strijden door samenzang wordt `t ideaalbeeld te wáuw ik teken als hartje de mooiste in`t midden zodra het werk af is schenk ik het jou…

Soms verdwaalt de mens ziet geen uitweg uit het web raakt in paniek op het strand verdwaald een kind dat later lacht om zijn angst…

met haar ranke handen bootst ze vogels op de muur ze vlekken doffer nu bij maanlicht als bij dag ze vallen weg en komen op ik leer ze vliegen grijnst ze ik draai me om en sluit het raam de nacht is nog maar kort…

jouw adem al jaren weggezonken maakt de zomer, de bloemen koud want niets dan schaduw roept het vluchten, de zware druppels losgelaten weg van ogen, de oude woorden lichaamloos, dwars door wind voorgoed verlaten, het kind in armen de stilte, ver en lusteloos jij geeft niet meer of nooit geweten het praten huiswaarts dichterbij…

Staand op de rand kijkt hij omlaag. Een zwarte zee met bruine kraag. De diepte omhult zijn naaktheid. Bitterheid verzwelgt de doorn in zijn oog.…

vredig sterven aan het water mijmeren over de leuning van de brug, het weidse van torenhoog bekijken verkeer onder je door zien razen, de trilling voelen van een snel naderende trein dronken stilstaan bij een veilige sluiproute met scherven in je hand tot aan de bodem gaan…

Speels licht laten we overvaren Als een voetveer keer op keer Eenmaal schipper schipper andermaal Van oever naar wal en terug Aanleg zo kortstondig Zoveel meer en anders dan een brug Valt dit te verklaren: De terugkeer,dagelijks, van het licht?…

op mijn ogen ligt het vaarwel in donkere schijven wanneer herfst kringen loopt over dagen telkens zijn het andere, nooit geheel dezelfde; kortademig en scherp gesneden het zoeken wordt transparant alsof ik uren stil sta om morgen weer te herhalen de nacht sluit het huis, in en uit hoog en laag in en uit ik ben de…

Ik ben een vrouw ik wil gewoon praten ik ben een echte vrouw ik praat over gevoelens ik praat en praat en praat ik praat tot het voorbij is ik zie wat het probleem was ik praat echt alles van me af Ik ben een man ik wil gewoon niet praten ik ben een normale man ik stop mijn gevoelens weg ik haat praten om het praten…

ik zie dagen, eenzaam en graven niets dan graven een straat die uit het grijze gat kruipt en wijst naar een glazen brug plastic water wuivend als zeewier tot net achter de dode bocht een stronk die met haast rechte groeven knielt tot elk geluid gevangen is en ik zie vogels, niets dan vogels vacuüm verpakt onrustig dromend…

Elke situatie heeft een gevolg, daar moet men de gevolgen voor dragen, nu wil ‘k vragen, wanneer ik dat niet kan dragen, zijn dan de bevlogen gevolgen mijn eigen last, dat wilde ik even vragen……

Twee buitenbenen passen niet bij elkaar, ze lopen zo raar, zei ze onbeheerst gedecideerd. Een buitenbeen verlangt naar een binnenbeen, stabiel en veerbaar. Alleen zo loop ik recht op ‘t pad.…

stil te ver van spreken en het naar buiten kijken adem ik nauwelijks de dag nog in misschien is mijn geest te traag of weigeren mijn handen het veranderen van de nacht er is leegte er is najaar en in het heengaan van ieder ongeboren uur zie ik leugens menselijk en met wind bekleed geen vingertop raakt mijn ogen…

dat ik verdwaal in poëzie en stemmen hoor in woorden vragen aan de dag dat je dan glanst vast aan het licht en zonnebloemen als een lentedorp in strohoedgeel diep in oneindigheid de groet aan bogen - zonder schaduw - en aan gekleurde krekels in geknotte bomen die gezichten naar de deuren dragen dat ik verstil uit verte…

Vlinders leiden zo af, dus kreeg het kind al snel een plek ver vanaf het raam daar wiebelde friemelde en schuifelde het , veelal sloeg het agressief om zich heen gooide met propjes, altijd raak het was niet gemeen maar gewoon een bijzonder geval totdat de juf `t zat was, dat slimste kind uit de klas die zelfs met extra taken nog…