Alle inzendingen over psychologie

een geel blad valt uit het laatste uur september is verdwenen en in een gedicht sterft een roos, onaangeroerd…

Niets te zeggen dan een vraagteken? Overspoeld door smeltend water vast in het hoofd stolsels gedachten in mijn darmen dreigt het sein van onomkeerbare antiperistaltiek. Niets te zwijgen dan een uitroepteken! De bladeren vallen vroeg dit jaar ze zijn het ademen doodmoe in mijn longen rookt de industrie walst het staal van hoogovens.…

het is als een schreeuw het nooit ontwaken ik ben verdwaald dichte huizen drijven achter luiken groeit het water en jij in de verte doet ons zwijgen ons geloven dat wij voor altijd overwoekerd door de zee…

er vallen vlinders op mijn mond en ik breek, braak de vleugels in aangevreten luchten het kent geen einde meer de oorlog zonder rozen, de stilte aan het kruis en buiten zwijgt de ochtend ik hoor nog slechts gekerm natgeregend, nabij de wind die lege spiegels waait doorheen verdreven woorden tijd verbrandt en ik wil…

Parlesant Jan Zever, de kwelgeest valt binnen als het hem uitkomt bezet m'n geest, downloadt m'n energie passief wacht ik op zijn vertrek hij neuzelt eindeloos, zuigt zuurstof uit de kamer en blaast er kooldioxide in de mens verstikt, de plant floreert strekt z'n groene bladeren naar hem uit buigt naar voren om geen zucht te missen beroofd…

je komt en gaat bijt woorden de lucht in en ik hoor kraaien krassen zwart de vleugels op het ochtendbrood terwijl de wind de wolken doet beven ook de tijd is dood mijn ogen ooit blauw en jij zoekt roem steeds kouder en meer ik had gedroomd vannacht de vogels weg in de ondergang van het slapen gaan geïnkt waren je veren…

Dat was me wat bij Max-tv's Geheugentest korte lange termijn werk plus primair presentatie Harm en Loretta met flair doldwaze uitslagen en er bleek geflest Gemiddeld waren a-select doorvoede seniores sigificant zo misselijk makend deviant dat neuropsycho's op nulpunten aangeland hun professie beleefden als vat vol sores De steekproef…

De gebiedende wijsheidplant steekt drie vingers in de lucht terwijl de bliksem verlichtend door haar tralies vlucht. De nacht brengt vuurwerk waarin ik verdrink; een wolkenzee van dromen. Blijf maar komen, denk ik sluit mijn luiken, duik in spruiten volg het veertje tot de ochtend geeuwend langs je kussen waait. Doorweekte fantasie…

Als we zelfkennis hebben doen we werk wat ons ligt dan wonen we in onze ziel Zijn we geheel ons zelf Als we mens en ding die levensvreugd brengen om ons heen verzamelen Maken we 'n eigen wereld Geheel ons zelf in zelf ontworpen wereld zijn we 'n gelukkig mens Bestaat de hemel toch nog…

ik heb woorden vermoord grootse woorden er stonden muren rond ik pleegde aanslag na aanslag kort en heftig, temidden van de dag of de nacht een potloodkrabbel werd een grijnzen, de dood uitgeschreven in schaduwzijden en toen ik op een ochtend voorbij de zon liep zag ik niemand bestaan ik kreeg een vreemd gezicht met grote,…

er zit een beer vast in mijn keel die knijpt de boel dicht hij bromt en hij snauwt er zit een jongedame op mijn netvlies donker uit suriname zij zegt ik dicht ook ik zit op mijn zitvlees zienderogen meer van de kook mijn ogen spuwen vuur ik krimp van het zuur…

vingers vol zwarte vlekken tikken de vloedgolf op mijn lijf dwingen tot woorden en verdraaide schaduwen onder een bewolkte lucht ik zink naadloos van dag naar nacht wanneer honderd ogen van de zee mij verdoven met ijzige koude als gehuil van stilte het is niet jouw tijd die me alles vertelt noch de adem van het scherpe water…

De zon kwaakt van ijver. Eenden schijnen dat wel vaker in de vijver. Water smaakt mijn mond. Het leven aan de oppervlakte vaart rond. Mijn dromen zijn zoet. Het zout is de zee van mijn verlangen in een vloed. De nacht paart mijn gedachten.…

Alle doem zit in het denken kommer komt en gaat voorbij. Alle angst zit in het denken komt er nog meer rampspoed bij? Alle pijn zit in het denken welke toekomst wacht op mij? Alle hoop zit in het denken dat de tijd wel beet'ren zal. Alle blijdschap in het denken aan goede dingen groot in tal. Alle blijdschap zit in 't denken we redden…

ze zag hoe schaamte de lakens bedekte met een bleke blos alsof haar buik nooit zou baren en enkel prooi werd van de zwartste nacht al wat ze kon zien, de woorden te klein, werd wind en vreemd uitgespreid zonder bedaren en op het harde gras, waar geen mens meer keek, brak elke maan in het schommelen, stil de zonde bevroor in het boomzwijgen…

het is verdwenen, de vage stilte en ook het maanlicht rechts of links ik luister naar wind en vele dingen steeds verder weg van de buitenkant zo leef ik mijn ziel: aan ieder uur genoeg het jij en mij, binnen het wachten en het weten de nachtverloren wolken - er varen boten voorbij - ik ben de dood op vele dagen trouw…

jouw woorden dwarrelen als losse flodders uiteen sierlijk deinend spatten zij kapot op het koude graniet de boodschap is helder ©Lady Love…

Wie op zijn pad te dromen liep zag niet hoe diamanten dauw in wilde roos te blinken lag en hoe een mees een nest zich schiep zo licht en teer van bouw dat slechts een elf het wiegen mag, maar schramde zich aan doorn en braam viel onbegrepen pijn ten deel waar zoetheid niet was voorgegaan; bleef nooit bij dieprood herfstblad staan en…

het licht beroert en hoe onvolgroeid was ik het dromende kind er werd gespeeld, gekneed, gevormd onder de schaduw van witte onderkleren het schreeuwt het beeld in mij verdwenen toen ik wilde huilen om de pijn die ongetwijfeld komen zou er was niets meer dan lichaam en een volle, vuurvluchtende maan…

als ik drijf op de schaduw van heden en het mij voelbaar ontbreekt aan gerief maakt het ademen diepe sneden roept de rust en komt de nacht als een dief niet dat ik door het sterven ben aangeraakt of vast de wakken tel voor morgen, door deze of gene word gelaakt neen, de ziel is gedwongen verborgen toch bouw ik op oude stenen zij vormen…

Wie ben ik om u te zeggen wie ik ben Wie bent u om mij te zeggen dat u mij kent Ik ben wat ik van u aannam Ik ben wat u mij ontnam…

ik wacht en sleep mijn buik tot in de dageraad en met je woning nog net niet voorbij de dood, verhuist ook de morgen voorgoed de wildernis en de verscheurde vogels van onverschilligheid dagen gaan heen en tijd is kort weet je nog, liefde en een kinderhand ik slaap niet meer weet je nog, liefde in een wieg…

Een hart van steen en egoïstisch, dat wordt wel eens over mij gezegd. Ik kies voor mezelf, ben ik daarom slecht?!! Ik ben er heus voor mensen die me nodig hebben, ik help waar ik helpen kan. Doe het alleen niet meer ten koste van mezelf, want uiteidelijk ben ik degene met verdriet ervan.…

mijn mantel sleept de stilte mee in slordig zwart, meebuigend op de rand van je nagel ik heb de dag niet gehoord en de nacht wijzigt niets ook niet de dubbele huid mijn woorden te kort het vlees te rauw om te dragen op je borst jij vreet je vol met splinters en wormen uit mijn mond die me hongerloos tot zwijgen brengen ik…

luchtledig ventileer ik de kamers van mijn zwijgen het zal stil zijn het is vandaag dat woorden sterven zo lijkt de nacht ik schrijf: licht zwart-wit het geweten brandt en de wereld dicht tot hij niet meer dichten kan…

ik zie hoe ze struikelt over merktekens van tijdloosheid telkens weer haar handen rauw opengehaald aan de scherpte van uitgestulpte rotsen kijk, zeg ik daarginds verwaait de nevel boven de vallei daar droomde jij het kind op bonte bloemengolven daar speelde nog de naaktheid in trouw beschuttend groen totdat de…

alsof ze ooit schitterden de dromen van een dronken dichter de eerste roos of een vroeg getij naar wat hij zag of hoorde in resten vrouw en kind weggevaagd langs vlakke zeeën maakt het nog wat uit dat niets meer naar hem toekomt zo dwaas zijn levend, zwervend lijf de winter wit met kamerwandgezichten wanneer hij in zijn dichte aders…

nog voor ik iets kan zeggen spuwt wind schaduwen op mijn woorden zwarte vlinders, alom aanwezig, weigeren te wenen, slepen zich voort ongewenst door de doorzichtigheid van maandrift ik sluit de nacht en de wervels van mijn slaap de ochtend brandt jouw mond vol waaien…

soms staan woorden zomaar op worden tonen omlaag gedreven weerloos ondergaand door ruwe klanken de onmacht is oud en niemand kan horen hoe het zwijgen verstijft zich ophangt in waterdunne schaduwen uitgestoten en niet langer aanwezig stroom ik over slaande rotsen wanneer mijn hart de schaamte grijs houdt…

als de tranen van mijn verdriet zijn veranderd tot ellenlange parelsnoeren dan zal de luster van iedere traan mij beslist sieren als ik weer geniet…