achter ramen en wind
het podium
werd mijn redding
het wachtte
zoals de zee op leven of dood
op een eiland
dat geen weet heeft van wind
of muren waaruit stemmen schuurden
steeds dieper in
mijn hoofd, in het waterglas waarin
ik meeuwen wilde zijn
luider dan
novemberstilte
zonder achtergronden
van angst en dun geklede woorden
die het sterven over tafels droegen
naar handen
en nevel uit zee
naar het podium
op gelijnde golven
van rust
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 10 november 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie