Netgedichten

netgedicht (nr. 17.895):

achter ramen en wind

het podium
werd mijn redding

het wachtte
zoals de zee op leven of dood
op een eiland

dat geen weet heeft van wind
of muren waaruit stemmen schuurden

steeds dieper in
mijn hoofd, in het waterglas waarin
ik meeuwen wilde zijn

luider dan
novemberstilte

zonder achtergronden
van angst en dun geklede woorden
die het sterven over tafels droegen

naar handen
en nevel uit zee

naar het podium
op gelijnde golven
van rust