Alle inzendingen over natuur

Winter heeft nauwelijks kleur bekend Schroomvallig groent het aan staken en stekken Lente laat zich als 'n sprookjesprinses wekken Toverhazelaar en 'n veel te vroege Blauwe Regen Komen bedeesd uit hun vergeethoek Vegen geel en blauw als op schilderdoek Slechts 'n noordoostenwind wakkert aan,stribbelt tegen Duwt en trekt…

Het was warm en vochtig En sloom en broeierig In warme, lange hitte Het was onrustig in mijn hoofd, Daar stond een boom in duister van schaduw en zon Er groeiden grote schimmen. Ik zie geen kwaad En verwacht geen strijd Het was rustig, voor nu het moment De late warme zomerzon was ingetreden En langzaam weer vertrok naar…

Met de schittering van boven en beneden het glinsteren van water Nieuw leven ontstijgt in dampen Als adem die de dag opent bij een bron van rust Zal het morgen weer zo zacht zijn?…

Storm raast over het land op zoek naar een stil verlangen soms gaat zij even liggen stokt het oergeweld dan steekt zij de kop weer op en schudt de gemoederen uit hun schone slaap…

Kleine vogels, groene bomen Deze wereld, het is om over te dromen Lente, alles groeit weer Het is zo mooi, het vraagt om meer Een klein stroompje door het woud Het is er lang, heel erg oud Krakende takken, oude bladeren De manier waarop we het benaderen Het groene gras, de ruige zee We gaan er steeds weer in mee Golven maken je weer kalm…

Als ik aan een bloem ruik dan denk dat is fijn en dan zou ik heel graag een hommel willen zijn. een mooie vette hommel of een slanke bij lekker dan zo’n bloem in dat heeft wel wat voor mij. En als ik dan de reuk van de ene heb gehad dan vlieg ik naar een ander er zijn toch bloemen zat.…

Als een mier alleen loopt dan is dat beest verdwaald hij is dan op de weg terug en hoopt dat hij het haalt. Misschien loopt hij te huilen van heel intens verdriet hij wil zijn vrienden zoeken maar ach hij vind ze niet. Denk dan kleine jongen “zit jij zo in de nood.” zet dan niet je voet op hem trap hem dan niet dood.…

Als de blaadjes van de bomen gaan wordt het zo droef in mij die fijne warme zomer is dan weer voorbij. Je ziet het sterven rond je van wat zo fleurig was het nieuwe jonge leven is er het voorjaar pas. Als er om mij heen de dingen sterven gaan dan voel ik mij verdrietig en lichtelijk aangedaan.…

ik heb mijn laatste blad gegeven mijn armen reiken kaal en schriel zelfs in mijn wortels kroelt geen leven ik ben niet méér dan doods, steriel mijn iele twijgen zwiepen zwijgend gejaagd, door wervelwind gejut ik voel me machteloos, onteigend mijn rijke kruin werd weggerukt Pan heeft mijn stervensuur geslagen geen mistletoe komt mij nog…

donkere vlekken op de witgekalkte muur winterfantasie…

Wind water en buitenvergiet druppel keer op keer onaangekondigd zonder oponthoud maar geruisloos in groen geheveld gras, als de zomer wegkrabbelt die de blinde mol het eerste zag Bevend inderdaad zonder twijfel wakkeren de herfstvuren aan zodat geurige harten licht laten spelen in de mossige schaduw aan weerszijde loef en lij Onvernieuwd…

In het afgeperkte weidje stond al dagen een zwart paard van het malse gras te eten het was drachtig en bedaard en op deze mooie zondag ochtend waar het gister nog niet was lag daar opeens een veulen naast de moeder in het gras op onzeker dunne pootjes kwam het wankel overend om voor het eerst te drinken een ontroerend mooi moment.…

De natuur bloeit aan onze rug groene parasiet, verscholen paradijs. In herfstig getreur graven we ernaar. Daar schiet het beschut op naar voren. Zij draagt nu de sterren in blinkend koele knop. Nog gaan we voort. De wolk barst, waait de hemel weg. Bedeesd en statig wiebelen zij heen en weer, gezegend zijn de takken die mijn ogen openen,…

Voorwaar het is geen wonder uit donkere wolken komt gedonder denk niet, is dit zo bijzonder het is domweg geniaal dat het helse donderkabaal volgt na een flits die vaak frontaal als een schicht zijn weg naar beneden zoekt. Wanneer de lucht is opgeklaard 't geluid daar buiten is bedaard staat iedereen klaar om met een sneltreinvaart van…

Het is stil ik luister wist niet meer van het bestaan maar nu toch in de verte hoor ik wat is dat hoe heet zo'n beest een haan? En opeens hoor ik andere geluiden zijn het dieren die ontwaken? en steeds meer geluid uitbraken koeien loeien schapen blaten vogels met divers geluid maar toch blijft er een stilte er staat ergens…

De deken als de ozonlaag wordt het gordijn van de storm terwijl een koude opperbries door de regenval zwiert en zich bonkt tot brullen, verstrikt in de wolken. Een schurende omarming laat de hemel kruimelen en de merrie haar manen, wit als de maan, roteren om de nacht. De stilte schikt zich verderweg door de duikvlucht van natuurgeweld…

1. Hiervoor werd een sloot gedempt, een vete uitgevochten, maar zelfs een maliënkolder bood geen soelaas tegen de kruisboog van de geschiedenis. Wie hier nog jager is, heet smelleken, vliegt in het geniep achter struiken en duinen, overvalt genadeloos in stilte onverbiddelijk. Wat hier verleden heet, spoelt aan, breekt af bij zijn…

het is een bezigheid neen, niet al te druk maar boeiend genoeg om tijd aan te schenken het delicate ervan is het moment -dat unieke moment wanneer ik kan zien hoe van die grote eik de schaduw valt hoe stil de aarde dan kan zijn…

Mist sliert massaal over de velden En krult mijn haren jarenver terug Dampen verdichten zich tot druppels Door winterse kou op mijn gezicht Ik fiets een razend snel rondje witte aarde De snelheid doet mijn spieren spannen Mijn adem kegelt zich tot witte dampen Hoe heb ik deze ervaring veel te lang gemist Door mist en kou schitteren mijn…

Dat het tot mij doordringt: De zee, in zijn palet, door Iriserend zonlicht beschenen, De golf, voortdurend van zijn Bed gelicht. Er heerst geen indruk meer Het is al zo vaak bekeken: een Dijk, de weg, de oever. Het dorre gras, de verse bomen, Wolken torenhoog in een Hemel van belofte. Zover het oog reikt, de blik intens Naar verder…

de mist maakt mijn woning slechts de stilte komt door de muur watervogels spelen in de tuin kaneelriet staat in het ijs van de vloer vissen zijn schichtig onder glas grijze vlekken op het zand nu nog stille witheid en zwijgen straks een vol strand met welvaart open vensters en deuren waardoor de onrust naar binnen tocht…

De koele omarming van het wad, de blauwe hand die het land zo stevig in haar greep, de herfstzon levend houdt, de bewondering naar einders bouwt. Ik leg me te slapen in de wind de wilde ongedwongen zwaai van ritmische luchten, adem woorden die in de weidse stilte breken. Een bed vol sterren, de nacht bewaakt het leven, het wad zucht…

traag rolt de mystiek van een verre hoorn door de melkige nevel bomen met hun kanten takken zweven boven het witte niets tegen vervagende bosranden oergeluid tot de onzichtbare einder de weemoedige roep van bezinning op deze verre heide herinneringen aan een ver verleden gedachten komen tot rust in de intimiteit van de sluimerende…

als kerstbomen verlicht, de flats, de lofts huizen en appartementen zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn…

Toornige vreugde doet mij rechtop gaan dwars door de herfstige plantsoenen waar in het nat verwilderd gras rillend naast de zwarte plas een troep verregende kalkoenen verworpen, onheilspellend staat. De wind schuift in de glazen wolken lichtende wakken hemel open en wervelt glinsterende kolken omhoog uit gele bladerhopen. Als gevallen…

~~~ sneeuwwitte zwanen trotseren statig het ijs in ganzenpasjes weggebonjourde ganzen heffen hun zwanenzang aan ~~~…

Ik voel me soms een boom met mijn kruin reik ik naar boven adem vrijuit als in een droom ik wil graag in de liefde geloven. Met mijn takken zoek ik de vrijheid, alleen of samen met andere bomen reis ik door de tijd, zonder ooit ergens aan te komen. Met de aarde ben ik door taal en cultuur verbonden mijn wortels hebben hun eigen verhaal…

Zoonlief meldt een hond zonder mens in de wei. Het onweer vervaagt en de zon wolkt onder. De vos verplaatst zijn streken, de kip offert haar ei. Mijn lief likt haar wonden, ik grijp mijn gerei van streep over drukte en buikvlucht in rust. Hier deint het ritme van instincten – allerlei.…

Langzaam vormt zich een schilderij het landschap ontwikkelt zich tot paradijs. Ik ben jaloers, het is immers niet van mij al maak ik dat mezelf wel wijs. Een simpele boom neemt vormen aan ontpopt zich als een reus in het wit. Het wit doet duizelen, ik kan niet staan ik voel me nietig, zo als ik daar zit. Ik kijk naar een oneindig grauwe…

Ik leef in het bos, eet bessen en paddenstoelen, onder mijn voeten het mos, een zacht natuurlijk kleed, op de takken trippelen vogels, tussen de bomen staat een schichtig hert, bang voor de herfstkogels. De dennenappels en de bladeren bedekken de grond. Soms sta ik stil tussen de bomen uit mijn hoofd groeien takken op mijn huid zie ik…