Alle inzendingen over natuur

de druppel lekt door een spons van kalk tussen bodem en dak groeien de kegels trager dan mijn nagel als een paleis van kaarsvet gestold rond de hals van een wijnfles ze versmelten in een zuil van zout…

Bloemen zie ik alleen op het behang, kan er alleen van dromen, de winter duurt te lang. Het stilleven op de muur kan niet tippen aan de natuur. Geen bloem die past in kleur, geen neusprikkelende geur. Ze staan mij aan te staren maar de passie is er niet. Alleen kan ik ze schilderen in mijn geheugen, met hun blaadjes zo zacht, en de…

deinende zee adembenemend uitzicht intens blauw water betoverend verlicht zonsondergang weerkaatst mijn blik naar mijn gedachten rustgevend geluid snijdend door de golven niet meer naar het vasteland mijn hart is aan de zee verpand…

kleintje ga je mee pak je emmertje en schep genieten van de zee dit wordt dolle pret zandkastelen bouwen op het zachte zand dit beeld behouden op eindeloze stranden lekker onbezorgd spelen helaas moeten we het nog doen met onze sjaal en wanten…

beukenaanplanting wijst op het horen tot een goed de groepen bomen, groepen van een vormend, groeperen hun onderscheidloosheid en stellen hun enigheid hun plaats is het dat tussen hen, door hun omspreiding genodigd, in die de grond zacht is van zoveel herfsten als haar jarental en voelt als zwichtend, voorbijgegaan worden tegelijk twee en…

Iets van lente hangt al in de lucht: het zalig-warme en de tover van het licht; de glimlach van de mensen, en regels voor een nieuw gedicht. Al zal de winter nu nog niet zich echt gewonnen geven, er zijn al duizend tekens van het nieuwe leven.…

vlokkerig valt de zwarte sneeuw als een wijd gespreide bruidsjapon naar bene licht schittert er schaars doorheen zich laser splitsend in het al heen de zwarte sneeuw; vallende tranen van de vergrijsde hemelse godenleeuw de aarde bedekkend, moede van het brullen, over de mensheid uitstrekkend…

bleke bekken galmen hun onnozelheid in kaalslag door de dikke vachten groen staat verderop te wachten en de herder punt zijn staf met steen totdat het dwars geluid zich weer laat horen de kudde wordt dan één de geest gaat jagen op de prooi het anderszijn wordt in het nauw gedreven honden leiden het venijn hoeven trappen alles…

Slingerend door rijen coniferen en takken als noten- balk begeren ziet haar knop ont- sluiten plotseling blauwviolette, pracht speelse, steeltjes rond haar hart laat zich niet be- plukken los te rukken gekruld fijn groene dra- den aan takken coni- feren begeren, eren blauwviolette pracht passievolle macht…

Gefileerde koeienruggen drijvend in een wolkenzee, en schapenwollen vachten wiegen deinend met hen mee. Aan de horizon een boomkruin en ook nog een zwevend dak. Reigerkoppen zonder poten staren in dit wolkenpak. Oorverdovend is de stilte in dit onherkenbaar land. En mijn hoofd, ook zonder lichaam peddelt naar de wallenkant.…

gezond wil ik je zien niet dat bleke ik bluf misschien maar in mijn schaarsheid ben ik ook kostbaar ik geef kleur aan de dag bij zowel zonsopgang als bij zonsondergang ik ben het oranje franje de vitaminerijke kleur het caroteen van het leven maar ook de schoonheid ben beslist geen laatbloeier maar meer de robijn onder de rozen…

slaperig bolleke, vol in stilleven gehuld levenskracht ontloken, rank slank lenteklokje vol in wit gestoken, en groen gevat, verlok je grijzig grauw verslagen, van blije hoop verguld…

De navond komt zo stil, zo stil, zo traagzaam aangetreden, dat geen en weet, wanneer de dag of waar hij is geleden. ‘t Is avond, stille... en, mij omtrent, is iets, of iemand, onbekend, die, zachtjes mij beroerend, zegt: '‘t Is avond en ‘t is rustens recht.' De bomen dragen gans de locht vol groen, nog onbestoven; en ‘k zie, zo dicht hun…

De oude boom buigt zich nog eenmaal diep voor de aanzwellende wind wolkenmassa’s hollen gezwind grauw aan hem voorbij Gefluit hoorbaar ver gedragen een verschrikkelijk scheuren is zijn lot geknikt en gespleten tot het bod de ziel gebroken Jaren van rotting weelderig bedekt met zwammen de kale boomstammen het nieuw leven proces…

Vroeg op de dijk en het water nog hoog Breekt de grijze lucht boven de kwelder Geduld nog, dan vallen de platen droog De zon lichtstippelt, het wordt snel helder Gaatjes van vogels in natte plekken Schapewolken boven en op de dijk De ganzen strekken hun slanke nekken Gras en water, aarde, basalt en slijk Verder en verder strekt het land zich…

De goede God jaagt adembenemend hoog De winden boven het sop der zee Spelend met de zon Schudt hij de wolken op Tot schuimende witte kussens Boven een strak blauw overtrek Met hoofden opgeheven zagen wij benee Dat het goed was En leerden lief te hebben Genietend van het spel Der hemelse natuur…

de dag verdwijnt in stille zuchten verdiept het heelal door een spectrum van gedichte kleuren zwarte veren van de droomvogel klapperen nog zij dragen het leven in ivoren tinten verheffen de nacht…

Soms komt nooit dichts bij huis oogt als verdwaald bijna vanzelf komen dwarrelen met de aangevroren mist als een feeërieke vleier is onze winterverwarring louter dit zijn momenten als een beetje thuis deze witte wereld wijds van klein…

spinnenweb tussen de dakspanten schitterende afdruk van draadvormige flitsen een streep avondrood doortrekt de purperen hemel lage koude lucht vervaagt langzaam in grijze nevel tot het donker neerdaalt sinister geritsel langs de dag door een stille kreet in tweeën gescheurd…

Oh! veelvormig water der zee, los me op en neem me mee. Houd mij in jouw diepten gevangen Voer mij mee naar zonnige stranden. Laat mij opgaan in wolken jouw veelzijdigheid vertolken rimpelloos glad zijn door de zon uitgedaagd en ontstuimig kokend door de wind opgejaagd. Breng mij ten slotte voor een langdurige rust en ontspanning terug…

Het is net februari maar de zon stort zich al uit over het bos. De winter rukt zich los van de bomen. En ik fluit mijn eerste lentemelodie.…

ik verlang zo naar de schuchtere geboorte van een nieuwe lente ja, het is nog vroeg en slechts in mijn gedachten ik weet het maar als het weer zo zal zijn dat mijn neusvleugels weer trillen van van zuivere grasgroene aroma waar de sfeer van gouden verwachtingen de huidige grijze dagen grijze mensen mistig voelen mij dit alles…

De dag nooit hetzelfde of elk uur of elke minuut dat telt raakt het ritme nooit de grond van ontelbare gedachten ruimte is altijd aanwezig ook al is ze beperkt nieuwe mogelijkheden maken de drang naar het ontdekken een levendigheid van natuur.…

glinsterende dauwdruppels als edelstenen door het weefsel van de nacht de maan werpt zilverstrepen op een zwevende spinragdraad verstrekkende spiralen glanzen zijdezacht een lichtstraal raakt de nevellinten tekent dansende kleuren beschijnt zijn zwart gelaat woorden in eeuwigheid van stil herinneren hij kan in gedachten de wereldtop…

Na de regen straalde de avond En breidde zijn blauwe armen wijduit En hief het lachend gelaat van de aarde Door de dunne nevel van tranen Voor hare fonklende wimpers Weder blozend omhoog; Laat mij zo lachen hemel, En hef mijn ziel tot uw borst, En laat de dampen van mijn leed En van mijn kleinheid en van mijn duffe gedachten En van mijn…

zandstralende schurende scherpte schrijnt in hoopjes tegen het glas hier veegt het oud papier in knispers over een voorbije zomer ritselt het vergeten verhaal over ondersteboven tafels opgewonden schermen en standjes niet te troosten parasols hebben hun rokken gestreken in zedigheid daarachter plaagt de zee de kust vleit en komt…

wind blaast angstaanjagend beukt golven hoger op snijdend zand hapt stukken duin blaast straten leeg huilt in scheuren en kieren huizen koud meeuwen vluchten landinwaarts…

vaak smelten de vlokken hier in hun val soms klitten ze samen in de vuist van een kind dat de bal kneedt, de stramme pop ziet groeien met zijn grijns van kiezels, zijn krullenbol van twijgen rond de middag al verzinkt hij in een groezelige pap vandaag volhardt de vorst naalden van ijs driften rond ik rijd met lichte voet over een spiegel…

Het weer slaat om Als een blad aan een boom Een Zuidwester strooit wolken voor de zon En haalt bloemen uit hun zomerdroom Er hangt duidelijk iets in de lucht Vlucht zwaluw, vlucht! De regenwolken barsten open Het bos blijft achter, kil en verzopen Maar dan wordt het intens stil Het woud bekent weer kleur Er is iets op til In die rood-bruin-gele…

November heeft het kwaad met kil zonlicht en buien die uit zee het land bevlekken met de dreiging van kou. De herfst ligt uitgeput gevloerd in bladerpulp. De bodem is zwaar zuigt de voeten zeer. De bomen kennen geen troost in de bladval van verdriet. De takken kaal en willoos stijf de stam die ze torst. Woest walst de westenwind,…