Alle inzendingen over natuur

Schimmige nevel boven zand dempt het geluid van verheven gangen op het door mens verlaten strand stilt mijn drang naar ongeremd verlangen Op de grens van zee en land glanzende manen als met parels behangen vloeit schuim als grof geweven kant word ik door rijkdom bevangen…

de wind de wind ik kan haar niet aan maar moet je met haar laten gaan dit zaad in geen vuist vast te houden met liefde gezaaid in mijn grond ik moet je met haar laten gaan en oogst nu reeds de eerste traan kom op kom op wees vruchtbaar daar waar jij bloeien kunt…

mijn merel van de laatste maart die in de verte fluit hoe draagt jouw zang al levenslang ook mijn verlangen uit…

Leven in de sloot luchtbellen in het water kikkers paren zich moe maar voldaan reigers vullen dankbaar en traag hun magen met mannelijke kikkers verblind door de liefde grote kluiten kikkerdril glinsteren in het zonlicht de lente is ontploft vannacht ga ik luisteren naar hun kwaken…

Hij is bijzonder heel bijzonder mooi. Met niets te vergelijken alleen: ochtendgloren boven een blauwe kustlijn zonlicht tegen een bergrug, vulkaan. Hij is zon water rood bloesem schaduw. Nooit vind ik de juiste woorden.…

Ver van de vernieuwende ooievaar zweven reikhalzende zwanen in een lente-oord vol zadendragers. Zoals zeebeesten zich nestelen aan het strand vinden hoogpotigen hun plek in weidsheid van land. Lichtzinnig scheppen wij ruimte bedden ons in onder een hemel en planten nieuwe troostzaden. Roffelende specht krijsende kraai brutale…

waar goudenregen welig tiert dragon haar lentegeur de ochtend siert als zacht geelgroen ontloken blaadjes schuw verborgen in krokus wit overwoekeren blaadjes rozemarijn als dauw van de zee lavendelvelden…

Dit is het land van Katerveer Katerveer - Katerveer: donder en regen groene rivier en wind. Langs de rivier bij Katerveer Katerveer - Katerveer: strakke boeren bloeiende bomen en gras. En dan de hemel over Katerveer Katerveer - Katerveer: wolken varen geweldig de Veluwe op en af.…

Vervloek me, vliespotige krijsende engel, belaag me. Hoe walgelijk ook het slijk de einder moet bereikt. Het wassen begint er, het beter tij. Van kindsbeen, van huis uit is mij ingefluisterd: op water lopen kan, voor wie bereid is om de zee te drinken. --------------------------------------- uit: 'Verschiet', 2001.…

De nacht is veel te groen om krekels van het blauw te onderscheiden waar is het licht dat leeggezogen weiden uit hun stramme schaduw dwingt? Je hoort geen stilte die luider snikt dan legers meeldraden - ze vechten voor wat licht - schrijf met glazen woorden de scherven op hun dode bloemenmond. de tijd eet geld met hopen en af…

als ver, verder weg dan jachtpad en braamstruik boven de kazerne de taptoe schalt ben ik nog te dicht, te dicht naast jou mijn lief en geloof me ook langs, bolderplaats kaalwild, ketel en beukenoot dan ook nog mijn lief…

als ver, verder weg dan jachtpad en braamstruik boven de kazerne de taptoe schalt ben ik nog te dicht, te dicht naast jou mijn lief en geloof me ook langs, bolderplaats kaalwild, ketel en beukenoot dan ook nog mijn lief…

Eerste blaadjes, van een bedeesde krokus komen piepen, in de schuchtere zonnestralen. Een paas lelie doet haar best, om ook haar plekje te veroveren, maar het gaat moeizaam, ze is nog te langzaam. Het onkruid zoekt schaamteloos, zijn weg, als ongedierte. Weg te krijgen, gaat niet, ze trekken altijd ten strijde, als je nu wilt of niet…

Ik zie het gras, het groen verschuift naar rood door winterzonnestralen die zich laag verstrooien over aardse buigingen de hoogte geeft aan alles nieuwe kleur De bomen donkeren, de gele gloed is goud van licht verkouden zachte mist het water glanst een blauw verhullend grijs en gindse huizen missen elk detail In deze kleur geworden zichtbaarheid…

Verblindend mooi, die kleuren aan de hemel, bij een dalende zon. Je kunt het gewoon, niet voor mogelijk houden, moest je het, met je eigen ogen niet zien. Rood, geel, oranje, bruin en zelfs met kleuren, waar er nog geen woord voor uitgevonden is. Je staart voor je uit en tracht het op foto vast te leggen, in je eigen geheugen.…

een aangespoelde vogel, lege flessen, half vergane bomen en een man die zichzelf de storm niet bespaart maar langs de vloedlijn loopt. is het een jutter waard hiervoor naar zee te komen? hij heeft geen wagen en spant geen paard maar rijdt op een motorscooter in volle vaart een aangespoelde vogel, lege flessen, half vergane bomen en een…

ik heb ijsvogels zien broeden op industrieterrein en de vetbollen in de tuin voedden massa’s mussen, die vorig jaar nog zeldzaam zouden zijn bij zwaar weer, met windkracht 10 zag ik langs de vloedlijn de drieteenstrandloper voedsel zoeken, onopvallend, klein ik heb ijsvogels zien broeden op industrieterrein natuurbeschermers konden…

Een beetje regen, een beetje zon, ik wou dat ik zo tekenen kon. Vol verbazing kijk ik omhoog, 't blijft steeds een wonder zo'n regenboog.…

door de straten, dansend bedwelmt ze de stad met woorden met een glimlach van deur tot deur een pirouette van geurige boterbloemen het lied van de zon voert over de meidoornhaag de appelbloesems blauw glanst de lucht en over de leeuweriken die zich uitbundig laten meevoeren door de straten, dansend bedwelmt ze de stad met woorden…

weet je nog Dolly bij cafe Oortjeshekken de weg naar de voordeur was haar lang genoeg ze zette haar lijfje schrap en wist het lijntje strak te trekken toen wij lopen wilden. ik weet niet meer wie van ons zich bukte en haar droeg wij zijn geen zondagswandelaars die zonodig de benen moeten strekken maar we wilden wel het weiland in naar een van…

De wind speelt met mijn haren, zoals de zee met de golven. Hij streelt mijn wangen, wat schuchter en vlug. Hij speelt met mijn muts, als een kind met zijn speeltje. Hij fluit in mijn oren, een lieflijk lied, dat ik wil horen. Moeizaam trekt hij aan mijn jas, hij zoekt in mijn zakken. Ik lach en laat mij meedrijven, met mijn rug tegen…

berichten uit het noorden rotganzen, van wie men zegt dat hun geluid klinkt als geblaf een keer op de zeedijk dat ik ze hoorde als een klein hondje op een boot veraf steeds dicht bij zee zoeken zij hun overwinteroorden waar het gras hen tot het voorjaar voer verschaft berichten uit het noorden rotganzen, van wie men zegt dat hun geluid klinkt…

rondeel (zwarte ibis) een zwarte ibis in de polder van Huisduinen een winter lang in dezelfde sloot die smal was, maar blijkbaar steeds voldoende voedsel bood voor een vogel, zo ver gevlogen en zo groot zie, hoe de vogelaars met verrekijkers door het weiland struinen gaan over het pad tussen vuurtoren en volkstuinen een zwarte ibis in de…

naar: "We zijn dan eerst met den trein heel Noord-Holland doorgerammeld van Bloemendaal naar den Helder en hoe mooi onze Provincie ook mag zijn, in ’t volst van de lentepracht wordt zoo’n reis ten slotte toch een beetje benauwd, vooral in de beruchte boomloze streek benoorden Schagen." Jac. P. Thijsse. Texel. 1927 (Verkadealbum) Rondeel…

Ik drijf winter laat je lichaam wachten wil enkel zomer schrijven in je gedachten Lente droomt niet langer in de zachte herfstgeuren Laat mij jouw wereld met streken kleuren Mag ik penselen kleuren in de onmogelijkste pracht Ik zal zelfs zwart-wit Laten schitteren in deze nacht…

het was midwinter, maar warm als op een mooie dag in maart honden die anders nooit buiten kwamen of van wintergasten waren (sommigen met mutsjes op, als in een kerstreclame) speelden, geconcentreerd van snuit tot staart op het strand liep een pooier in colbert, in gezelschap van een bodyguard en een mastino napoletano, vierkant en onvervaard…

de duinen behoren aan wie hen liefheeft voor wie ook bij storm aan zee is, is het strand wie ver loopt, weet wie er in de holen en de nesten leeft en kent de vindplaats van elke plant wie zo wandelt, is een rentmeester en geen recreant maar waar Natuurmonumenten het duin beheert wordt de ware wandelaar met bordjes en prikkeldraad geweerd…

Flarden mist Heiige weilanden Een stille wereld Vroeg in de morgen Langzaam verschijnt een lichtpunt Kleurt de hemel In een zacht oranje gloed Verlicht de stille wereld De wereld ontwaakt Gaapt en rekt zich uit Kijkt nog slaperig om zich heen De stilte wordt langzaam verbroken…

Zie hoe fel de boterbloemen kleuren in het zonnelicht dat ze wakker kust zo zacht, dat het goudgeel stralend rust op de blad’ren die van knop nu scheuren aan de waterkant, in dromen gesust terwijl ze stil het spiegelzicht keuren hangen de wilgen twijgend te treuren zich van hun eigen schoonheid onbewust in ‘t groene boord van het weidemeer…

Sneeuwvlokken zijn prachtig van struktuur, ik bewonder als betoverd de vorm ervan; wit en puur dik, rond of ragfijn. Als ik lang genoeg naar de vlokkenval kijk is het net alsof de vlokken stilstaan en ìk stijg alsmaar. Meegevoerd op de wind door de lucht suizen; alle kanten op rakelings langs huizen ongedwongen als een kind Hoe…