Alle inzendingen over algemeen

Voorzichtig komen de sporen van het voorjaar door de donkere dagen heen Het is nog fris, maar de zon laat zich zien Mensen komen in beweging als krokussen uit de grond De ster brengt het leven weer op de been Even het warme stralen waar ik mij mee bedien De herinnering voelt herkenbaar gezond Het ontspant na al die nattigheid die even verdween…

Mijn neef Roland werd zo verliefd op Latifa dat hij zich bekeerde. Hij bad de sunnah, werkte in ooms slachterij en droomde van kinderen. Eergister werd hij in de koelcel gevonden (en dat is echt waar). Latifa ontroostbaar en vol ongeloof: waarom Heer, waarom heeft u de deur van zijn leven dichtgedaan? Hij was pas twee- en dertig…

Nu is het wel duidelijk, nooit ben je bereikbaar, zit je gesloten in je Ospedale della Pietà en je kijkt over het wisselende water van de lagune, in de ruimte van de Riva degli Schiavoni je hoort de klanken van de viola d’amore en de stemmen van de meisjes die je laat zingen over de vruchten van hun schoot: nooit jouw zonen die je niet…

Je kunt zonen hebben of niet luisteren naar muziek of Kreon: ‘Want daarom toch wenst een man zonen te telen in zijn huis’. Je psalm spreekt over vruchten van de schoot die een oud man beschermen in zijn huis, het huis dat je niet, nooit eeuwig houdt. Driftig, astmatisch, onsterfelijk door de muziek die je neerschrijft om de zonen die je…

Tot waar mijn blik reikt, ligt voor mij een horizon. Loop ik er naartoe, dan schuift deze steeds vooruit. Wat ook wel kan, is te spreken van einder. Er gebeurt hetzelfde. Maar anders is mijn beleving, meer als een absolute grens.…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo! om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht…

Hij legt de toppen van zijn vingers midden op zijn borst en werpt dan zijn handen naar voren, schenkt Venetië, de wereld, zijn muziek. O, een dochter te hebben als Elektra die hem trouw blijft, voor hem danst bij zijn graf gaat zitten, de onverschillige wereld laat zien wat een zoon betekent. Hij slaat de maat met zijn strijkstok oefent…

zeg het lucht je hart met liefde gevend zonder haat meelevend ook als het afwijkend is voor mijn part maar zeg het blijf daarbij aardig dan pas is het het beluisteren waardig wees eerlijk en onderbouw dan ben je geloofwaardig echt het steekt heel nauw zing het desnoods in een melodieus lied maar hoe je het ook zeggen wil wees…

Laten we verdwalen in het Snipperbos waar de lianen even lang zijn als je haren Laten we een lans breken, zoden steken en rozen kweken elkaar verhalen vertellen tot het ochtend licht Zullen we muziek maken? woorden uit stilte halen en blauwe noten kraken tot een hemelse melodie Laten we dansen op het geluid van de branding en vuur…

door het kanaal vaart een naamloos schip het draagt een vreemde vlag in de nevel is de schim van de schipper zwart waar de schroef maalt wordt het weerloze water wit het zoete gebrom verdwijnt in de stilte er is niets meer te zien er kwam een naamloos schip voorbij onder een vreemde vlag en ik blijf achter het jaagpad leeg…

Het is beter dat het onzegbare zwijgt het is beter dat de mens niet alles begrijpt het is beter dat een vrucht langzaam rijpt Het is beter dat je rustig blijft het is beter dat je niet naar een ander wijst het is beter dat je naar je eigen boezem grijpt Het is beter dat je voor een ander geen kuil graaft het is beter als de ander jou geen stuipen…

Wees ontsmettend lief Waar verdraagzaam en saamhorigheid huist, is niemand van eigen en andermans gezondheid een dief Daar wij allen zeker buiten onze eigen voordeur gelijkwaardig behoren te zijn, doch nimmer een hypocriet nog de opperpief…

In de schaduw van je hart kan elk afscheid veilig schuilen, niet geraakt door het licht, niet gegrepen door sentiment, alsof het niet hoeft te bestaan. Toch ben je wel dat pad gegaan, waarbij zoveel momenten jouw ware kern hebben ontmoet en de oorsprong van jouw wezen steeds weer wisten te beroeren. Iedere ervaring in de herinnering opgezogen…

we zijn wie we altijd al waren oud geworden kinderen al zolang geen vijftien meer maar keer de vingers op één hand bewegend levend in herinnering bladdert het huis heel langzaam af binnen brandt het vuur verwarmt zoekend de gedachten woorden in vage trage bochten namen worden aarzelend genoemd geliefden die het brein verlaten maar de…

het onvoltrokkene wacht op uitvoering ruikt naar onaangebroken brood een staande gebeurtenis nog niet achter ons liggend voorlopig beloftevol groener dan onbetreden gras tot nu toe verloopt alles voortvarend de dag, een herhaling van zetten maak van een hart geen moordkuil geen hoofdpijndossier, beweeg zonder spijt achteraf met…

Hoe zij verstilt tot glanzend water tussen randen groen na de reis onder de bomen. Dood als persoonlijke vijand, vrouw als rivaal. Wat gaat hem de lente aan bij het lied van de aarde? Hij gaat neer in de ring nadat hij voor haar zong. Nu klinkt de stilte. Spiegel omfloerste trom.…

deemoedig buigen als het riet door tegenslag zorgen en veel verdriet probeer het te vergeten met de komst van de vergeet me niet zweef verder als de wolken aan de lucht die geschrokken vogel op de vlucht naar morgen weet jezelf in het nieuwe jaar geborgen probeer je rug te rechten luister naar het ruisen van het riet…

Laten we er zijn als er sneeuw ligt Laten we er zijn bij de eerste lentedag de eerste bloem het vroege ochtendlicht Laten we onder de bomen gaan liggen Laten we er zijn op een zomeravond aan zee Laten we gekleurde bladeren zien vallen Laten we in de wind gaan staan en in de regen Alles stroomt Alles uit de tijd gelicht en vol betekenis…

Nieuwjaar Ik wens en geef iedereen dit jaar Een palet, met de mooiste kleuren aan Kleur je leven (in) dit nieuwe jaar zoals je het zelf wil Ook al kleurt het voor jou niet elke dag even mooi. Geloof dan in jouw eigen regenboog Poets de kleuren weg die niet samengaan. En volg je hart dat je altijd het juiste moment in kleur laat kiezen…

Handmatig uit hout gesneden bladeren omlijsten zijn woonst Voor het kind is hij een mysterie Voor de oude man een boodschapper Zware dennenappels hangen onder zijn huisje als roerloze kegels omdat hij zonder hen zijn taak niet vervullen kan Zo vlug hij verschijnt Zo vlug hij verdwijnt Een krakend houten deurtje opent bij aanvang van de nacht…

dus het lijkt op niets van tevoren op voorschijn, achterkant invoegstrook niet op doordraven hakken in het zand gegoten in beton impulsaankoop, kuddegedrag tang op varken je hebt er werkelijk niet bij stilgestaan niets doordacht er lag niet eens een koekje bij de thee gelukkig is het allemaal verzonnen…

soms is er iets verloren gegaan zonder dat je precies wist wat maar daar het niet meer terugkeerde terwijl je in de veronderstelling verkeerde dat het blijven zou, omdat jij dat zo graag wou ga je onder ogen zien dat het voor altijd zal voortbestaan, nu in een traan totdat je verkiest dat elk pijnlijk verlies een warme herinnering biedt…

in hout is geloof gesneden, een geschapen verhaal van windingen en trossen de vruchten ten toon van een houdbaar geloof in goed gepolijste groeven. het koraal omspeelt het orgel al eeuwen in de kerk, gevormd van hout en steen, trouw aan een bezonken vaart op de koers van overleven, van steeds weer streven. de boeg is onveranderlijk…

soms is er iets verloren gegaan zonder dat je precies wist wat maar daar het niet meer terugkeerde terwijl je in de veronderstelling verkeerde dat het blijven zou, omdat jij dat zo graag wou ga je onder ogen zien dat het voor altijd zal voortbestaan, nu in een traan totdat je verkiest dat elk pijnlijk verlies een warme herinnering biedt…

we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren sprakeloos aan elkaar gehecht…

“Ik zag twee beren broodjes smeren”… WAT!? Een wonder! Nee, gewoon waarachtig trek ze mikten alles gulzig in hun bek (Maar kleuters willen meestal toch patat) Zo’n simpel wijsje doet aan poëzie en is in kindertaal zijn evenknie…

voor hij het pad neemt in een stad zonder horizonnen daalt de avond in straten die stilte weigeren gieren draaien hun schaduwloze cirkels en wolken volgen de windpaden voorbij een verdwijnende zon en de tong zoekt verkoeling in een koortsig ademende mond bleke lijven klauteren uit onderaardse gangen zoeken de schaduw van torenhoog beton…

nu sta ik bij de Nederlandse grens een liberaal land met schuine daken mezelf tussen Nederlanders was een wens met mijn zwarte kleur tussen al die smaken een liberaal land met schuine daken ik dacht het is een zeer geslaagd idee met mijn zwarte kleur tussen al de smaken de maan door de wolken had wind mee ik dacht het is een zeer geslaagd…

vertel van het uur dat zich traag verplaatst in het lome licht dat schuilt achter verstild bladerdek waar een vogel zweeft op de thermiek van verlangen zoekend naar zon die het voorjaar brengt vertel van de wind die verhalen leest van huiverend woud en vertel van het blad dat een bries imiteert op de zachte deining van een slaapdronken…

zodra de dag welterusten zegt de maan haar oor te luisteren legt, de klok zijn wijzers op elkaar hecht, de nachtwaker vermoeid zijn rug recht is 't tijd…