Alle inzendingen over lichaam

dit voertuig van mijn geest is niet gemaakt voor eeuwigheid het slijt de jaren tekenen zich af het gaf leven door bekoring die nu langzaam overgaat zolang het gaat het mij de ruimte geeft een eigen perspectief heb ik dit lichaam lief…

Wat heb ik misdaan, dat ik nu niet vrij kan gaan? Gevangen in dit lichaam voel ik me eenzaam, zwijgzaam. Het verlangen zo ontzettend groot, geef ik mezelf niet meer bloot. Wens ik vurig naar zelfvertrouwen, ondertussen steeds meer mijn masker aan het opbouwen. Hopend dat zelfrespect ooit de plaats van onzekerheid in kan nemen, en het einde…

voor jouw verlegenheid zou ik mij liever niet willen excuseren want je kijkt weg en vraagt je ondertussen af of ik jouw strijd zal delen had jij mijn lijf nog gaaf gekend dan had ik trots met jou de foto's teruggehaald en samen zouden we op oude beelden de liefde laten spelen elkaar vertellen van een gaaf bestaan…

de zouten van mijn lichaam verlangen naar die achterbleven binnen dit ogenblik van tijd draag ik ze met water omdat de zee mij niet verlaten heeft toen ik haar verliet de tranen die ik nu vergiet getuigen brak van spijt eeuwigheid van simpel leven en sterven ben ik kwijt geen van mijn prille vormen bacterie worm pantoffeldier…

Niet in woorden te vangen Hoe mensen kunnen verlangen Naar een lichaam zo perfect Zo krijgen ze meer zelfrespect Een strakke afgetrainde buik Glanzende haren, zonder pruik Lange benen, gladgeschoren Een fijn gezicht en kleine oren Maar mensen kijk toch eens goed Dit is niet hoe je leven moet Je lichaam is misschien niet zo gewild Maar weet…

Geestelijke pijn zonder lichamelijke pijn is mogelijk, maar lichamelijke pijn zonder geestelijke pijn bestaat niet.…

Goudblond, zacht, warm en intens verwarrend, helder je stem, blauw je ogen, je mooie lijf dat zachtjes ademt, zucht, verwarmt en verlangt, jouw mooi en onschuldig, rank lijf, prikkelt ja, je goudblonde haren kriebelen, strelen, jouw verlangen bedelft al mijn oude angsten, gestoeld op alles wat niet mag of juist wel, onuitgesproken en zonder…

Honderd lege vierkante ogen staren dieper dan de wind kan spelen met gesloopte keukens en behang; bottenconstructie is zichtbaar, pseudoniem voor sterven? Naar onderbuikgevoel zoals ooit tijdens biologieles, een kikker gepind voor mij op de onderzoekstafel onder ether, de longen bewogen nog en een klein hart stierf, langzaam voor…

zacht dein ik op vruchtwater van oranje gele warmte in de schoot van de oneindigheid als ik door lichte drang gedreven langs haar…

Toegerust met nieuwe lentes is de wachtkamer emotieloos terwijl ieders hart om een vergeet - me – nietje vraagt al zijn ze reeds geplukt en verwaterd door de langen vazen waarin droogboeketten zwijgen en zich rijpen aan het frêle licht zachtjes schuifelen de voeten onder de langgerekte benen en is verveling het uur van het moment…

mijn lente groeit alsmaar meer grijs waar de aanwas zich vaker dunner vertoont daar kent zijn oogst in toenemende mate een schrale bloesem op weg naar eeuwig reflecterend zonlicht menselijkerwijs gesproken…

Bloedmooi van buiten van binnen zo rot als een mispel dat het zeer doet aan je ogen. Wanneer ze van binnen zo mooi is, als de buitenkant laat zien komt het ooit nog goed met haar misschien.…

O borsten - ik zou in ze willen verdwijnen als in grote ruimteschepen met zachte, Perzische tapijten en warme melk met Bambix, terug naar kinderparadijzen. O tepels - ik zoek de volmaakte (tepels gevuld met wodka?) als een ontevreden kind, ik ben blind, stekeblind! Zou zij ze hebben? of zij? of jij? O beeltenissen van het driftige verlangen…

de wind verft mijn ogen om tot spitse vlaggen en ik geef mijn hoofd over aan de grote verre wolken in de grote verre wolken zitten maanzieke honden als door de ramen de zon schijnt zijn de honden zonzieke poezen mijn benen jengelen uit de verre wolken als van processies verstoken klokken maar mijn hoofd is een haan tussen de honden en…

vanuit een tempel die verweert bezie ik veelheid om mij heen benader wezens ter herkenning en verken de grenzen van mijn kunnen om als mens compleet te zijn en al toont dit werk gelaten trekken van verkrijgen en vergunnen wankel tussen tegenwaarden zoek ik te aarden op mijn stek binnen onderkende perken groeit aanvaarding van gebrek…

het is geen zenuw maar een pees zegt hij die er verstand van heeft en wat nog meer ontspanning geeft: 't is niet de zenuwpees…

het was mijn zoon die zei ma koop toch eens een bh ik zie mijn vrienden kijken als jouw tieten ongegeneerd door je strakke T-shirt prijken jawel hij kreeg zijn zin nu draag ik een balkonnetje waarop mijn borsten heerlijk zachtjes deinend rusten mooi dat ik die twee daarmee juist in het zonnetje zet verpakt appelleren ze meer nog…

Zij kwamen elkaar tegen, besloten bij elkaar te blijven Trouwden kregen kinderen zagen er gelikt uit. ze liepen hand in hand. Strakke velletjes, vloeiende haren, blinkende tanden, met het volgen van de jaren, trokken de kinderen uit huis kleinkinderen volgden, nog steeds lopen ze hand in hand. De rimpels zitten hier en daar, ’t…

Vanaf de nek een vloeiende Beweging naar mijn billen maar Stopt nog net En laat zien de golvende lijnen van het schouderblad En ook links een schouderblad en die andere rechts Zacht maar aanwezig En sterk is Schouders en rug die hebben gedragen De pijn van al die jaren komt hier bijeen Tezamen op een plek die ik wel kan voelen Maar…

Herenbladen staan vol dames, damesbladen ook. Het verschil heeft weinig om het lijf.…

Ik weet echt niet hoe ik het zeggen moet je verwinterde getrimde baard is misschien te nà, mij voor taal te dichtbij, te kiezelgrijs ik weet werkelijk niet hoe ik je ouder wordende lijf moet weergeven zonder de woorden 'verlies' of 'fataal'. Ik heb geen idee ik weet niet waarom het woord 'rimpels' zo banaal klinkt ik weet niet hoe ouder worden…

~~~ sluiers sluiten zich rond mijn huid strelen steels de zachte glooiing van mijn deels verdoofde buik wazige beelden brengen langzaam de werkelijkheid weer tot leven, geven vol genade de wereld weer wat glans alleen de spiegel heeft nog twijfels en blikt nog even niet terug ~~~…

Mijn vriendin die urologe is toch van alles van mij houdt terwijl zij met haar vinger in mijn innerlijke organen prikt Daarbij de Latijnse namen opsomt en de haar eigen ezelsbruggetjes om te onthouden in het Nederlands zelfs als ik haar lippen bedek Met kussen en strelen van haar G-spot zij als een raket omhoog schiet uiteenspat tot de…

een heuvelrug is wat ze ziet wanneer ze uit haar roes ontwaakt... een weg omhoog die is er niet aldus de knooppunt kaart geen enkele reden voor paniek niets is de onrust waart 't is de man een rots van vlees het doel haar bedevaart…

de kilte van de straat ijzelt in mijn botten gaat met steken door mijn lijf en op mijn brillenglazen beslaat het warme vocht waarin ontsteltenis een uitweg zocht de kou in een bekende stem ontneemt mij de balans en ik verschans mij ijlings in het thuis van een weldadige herinnering aan warme woorden van begrip die mij tot in de tenen…

Ik weet niet waarom mijn ogen tranen Nu ik de dood een beetje in jou proef Mijn weten overtroeft de gang naar je graf, maar ik snoep het zuur En ik voel je drang Ogen van gisteren Volgen me waar ik ga elze…

hij heeft de spiegels te hoog gehangen geen kijk meer in het omlijstend zelfportret het geheugen wordt bevroren wat het vasthoudt dooien en craqueleren als een oud schilderij terwijl de dood op schootsafstand kwam vroeg de oude man zijn zoon hoe ziet mijn gezicht…

Ze zet ’t puntje op de i zet zichzelf even op de rem ’t is niet dat ze ’t niet meer ziet maar domweg omdat ze moe is. Ze zet ’t puntje op de i want als ze dat niet doet is een ding zeker dan gaat ’t niet goed. Dus nu dat puntje nog!…

Jij koos ervoor de rug te ontbloten te laten zien hoe de werklijkheid onder beklede huid kon zijn De vingers tastten naar stijfheid opgekropte emoties in vlees verpakt hoe zij je los zouden maken Weer ruimte in de lichaamscellen te lang volgepropt met narigheid met weinig gelukkig kunnen zijn Zo leerde ik van jou en jij ontdekte dat…

Onze lichamen tijdelijke voertuigen voor onze zielen…