Alle inzendingen over overlijden

langzaam sijpelt dagelijkse sleur uit zinnen zonder punt oren in het boek kleuren dieper ondanks zonlicht dat door vale gordijnen naar binnen wil gluren ongeopende vraagstukken liggen her en der in vergeten stapels zij verbloemen inzicht, dat ooit daar was, maar nu verloren is gewaaid vertwijfeling kreeg ruim baan zo koos je…

Op dagen dat de zon weer eens weigert te schijnen omdat de mist te dicht is steek ik ter verlichting een kaarsje aan en denk aan jou Als jij in maanloze nachten de slaap weer vervangt brand ik in gedachten een kaarsje voor jou tot je uiteindelijk mijn dromen verlicht…

Nu weet ik wat ik wil met mijn laatste wil ik wil gecomposteerd worden na mijn overlijden en dan als mest de aarde dienen ik dien de wetenschap al door mijn hersenen te hebben gedoneerd aan het Nederlands Herseninstituut dat ze veel mogen ontdekken, leren of niet maar het restantlichaam van Krediet, dat krijgen ze niet en dat overblijfsel…

Toen ik jouw klokje in stilte hoorde tikken Besefte ik nog niet Dat het de aardse tijd weg tikte Die wij nog samen hadden te beleven Jij bent nu allang verdwenen Jouw klokje staat als een herinnering Hoog op de kast Steeds als ik het weer hoor tikken Weet ik met het diepste weten Dat jij daar ergens op mij wacht En mij niet bent vergeten…

Als een blaadje dat zich vastklampt aan de tak om niet te vallen en waaraan de wind vraagt: “Blad, wat is het dat je niet kunt laten gaan. Waarover wil je de controle houden. Hoeveel regendruppels tel je voor je meewilt met de stroom. Zeg me blad, wat is het dat jou tegenhoudt van deinen op de kracht van dragen.” Het blaadje antwoordt…

Geef mij ook vandaag gerust 'n arm even een hand, hier is heus wel een schouder een om op uit te huilen, een oor ervoor, om samen even tijd door te brengen nu te stoppen met het steeds hard door leven rennen. En heb je behoefte je verhaal steeds te herhalen en anders alleen maar te zwijgen, het kraken aan te horen van uitbottende twijgen in…

Had jij ooit die aanhoudende neiging steeds die dwingende aantrekkingskracht haar vest of jurk te willen dragen vol met vragen. De tas herinneringen van jullie geheel onaangeroerd te beroerd van verdriet dat men wellicht niet zag of ziet met rede potdicht te laten om de gaten in jouw ziel. Onopgemerkt om wat is geweest werd een en ander het…

Wanneer ik een begrafenis meemaak, Dan geeft dat een gevoel van onbehagen. Wie volgt, zit ik me angstig af te vragen, Wie van de mensen hier is straks de Sjaak? Voor één keer pas ik voor het langste strootje, Je wint dan wel, maar je legt ook het loodje.…

wij hadden niets afgesproken zij zou nachts niet komen spoken met een streel of vaag schreeuwen om mij iets over haar bestaan te laten weten zij is er gewoon want sinds haar verscheiden heb ik mij niet van haar kunnen bevrijden waar zij vroeger altijd bij me was is dat nu zelfs bijna letterlijk op de tast ze kijkt me aan…

het was jouw muziek die van de mistige emoties een schitterend gevoelskleurenspel creëerde dat je gezicht uitnodigend deed lachen in een welkomstgroet het voelde warm en goed na de somberte en kou van buiten om samen nog een keer stil te staan bij jouw leven terugkijkend wetend welke kant jij op zult gaan nu alles is gedaan…

ik moest mezelf even kwijt ín het verkennen van een nieuwe situatie er was daar geen tijd ook de anderen ontbraken hoorde geen schapen blaten de zalen leeg geen verlichting en decors zelfs de nooduitgang scheen ongebruikt toch had ik nog een bericht te versturen voordat mijn leven onverwacht niet meer valt te sturen want de…

Ik heb heel veel geleerd maar ik heb daarvoor wel heel veel verloren mijn man, maatje, liefde, warmte, intelligentie , zijn zijn, mijn zijn, ons zijn zijn verlies winst? ja heel veel winst! maar alleen nog van binnen in mijn lichaam, in mijn lijf heel veel winst, zelfs overwinst alhoewel het pijn blijft doen zijn plotselinge ziekte…

Komend van een hoge top ging hij zitten, wat verward, want er was iets dat niet klopte. Het was zijn sportieve hart dat er onverwacht mee stopte. Zijn oude tas lag al afgedankt en bleek zo erg versleten, maar was nog bruikbaar en gevuld met in jaren vergaarde weten. Zijn lichaam, sterk en afgeslankt, was in een strak tenue gehuld toen…

Ik wist het, maar had me gezegd dat je zo vroeg vertrekken zou in het donker, ik sliep nog. Ik wilde nog iets kwijt over de pretogen van mijn broertjes verjaardagshond, kamperen in de tuin, stilzitten, kauwen op gras en klaver, de maan uitzwaaien in een warme slaapzak naast jou. Aan jou werd niets gevraagd; ik heb je uitstel gezien,…

Wij tasten onze pols, als ’t hapert hier of gins. Maar zo w’ hem tasten met wat minder haast, meer zins, Wij zouden voelen dat elk klopje van die ader Een treedje is naar ’t graf, en ’t sterven zo veel nader. Slaat daar wat koortsigs toe, zo stappen pols en wij De dagelijkse draf veel spoediger voorbij. Wijs waar' hij, die hieruit zijn aandacht…

ook al raakt haar ziel mij van nabij waar ogen zich naar mij wenden geen moment is zij bij mij noch wil ze maar iets verzenden ze woont in haar blik aan de rand van het bestaan schouwt eerder naar binnen; hetgeen wij, bij leven, nimmer zullen verstaan het is de sterfelijkheid die haar steeds roept al vertoevend in een broze…

in een met tranen gevulde inktpot doop ik mijn vulpen in de hoop woorden te vinden voor een engel zoals jij op een doodgewone dag in maart zit je toevallig in de tram tot de wereld ineens stil staat jouw wereld er wordt geschoten juist op dat moment zit jij op de verkeerde plek door niet te vatten redenen word jij uit ons leven gerukt…

Toverheksen in het bos rond paddenstoelenkringen  Hoorden bij de eik een zware, droeve tijding zingen  Van bladeren die fluisterden met 't ritme van de wind  Dat Adriaan de Tovenaar zich hier niet meer bevindt  De vogels in de bomen staakten voor die dag hun lied De egel droeg sonnetten voor die hij ons achterliet En in een pot gemaakt van…

Vanmorgen sloop kilte, tocht in mijn hartkamers bij het prille lantaarnlicht, voelde ik onverplicht bij het langsgaan, ondanks het terugkeren van toch ook de dagelijks vergulde ochtendzon 't missen van daar die dag de eens vertrouwde lach. De recht opgerezen bomen op het zonnige gras van het talud konden mij niet troosten op dat moment. Alles…

Jouw teken van leven teken van liefde gaf mij tegelijkertijd angst angst voor wat me kon overkomen als jij er niet meer zou zijn We kenden elkaar lang doorliepen alle processen van elkaar begrijpen accepteren van elkaar leren van elkaar houden het was een lange liefdesband waar we jaren aan bouwden De laatste jaren spookte het…

de agenda van het leven was ons voller dan volst dankzij de liefdes en de naasten die ons het leven vieren lieten in het nu elkaar weten aan de overkant van de tijd zullen wij steeds weer genieten van de langzaam groeiende berg van opdiepende herinneringen die gelijk herontdekte brieven zich steeds opnieuw lezen laten die kunst van herinnering…

zacht dansten vlammen op voedende hitte trok kleur verbanden uiteen die ooit een organisch geheel hebben gevormd het was geen verslinden maar een genoeglijk welbevinden om deze apotheose tot een goed einde te brengen met gepaste piëteit in eerbiedig waken leken de draden van levenden te raken aan het fysiek verscheiden uit…

ik heb ervoor gebeden wat dagen geleden een zonnetje op mijn begrafenis maar er schijnt niets op mijn benen nu ik hier lig ik ben afgelegd wordt dadelijk afgedekt met ieders bloem naar keuze stil zullen zij langs mij gaan ik ken ze allemaal door over te gaan heb ik tal van inzichten verworven eenieder heeft wel iets in de diepte…

ik blaas de sterrenstof van je schouders als ik in je lege kamer sta doorschijnend in mijn verlatenheid word ik gedragen door het zachte ik haal je op je bent er als ik nieuwe woorden op de oude stapel ik blijf niet buiten staan ik durf naar binnen…

Het doolhof van haar laatste leven Zij geraakte er niet meer uit Wij geraakten er niet meer in Wij hielden zielsveel van haar Dat is wat ons nog bindt Over haar plotse sprong heen…

Mijn gedachten vliegen en vluchten in grenzeloos gerede geruchten naar de verste verten als vogels heen en weer en strijken in verre gehuchten naamloos nederig ter neer ze smullen van de verste vruchten van eindeloze ziedende zuchten zo worden woorden in gezangen vol verlangen naar de bronzen herfst hunkerend neergelegd vergezel…

(voor C.K.) De rouwkaart kwam al een dag later. De orchidee is weggehaald, de vensterbank is leeg, als een scene in een horrortheater, efficiëntie en nergens nog een wanklank over wat er niet mocht zijn. Kijk naar de balken in jullie eigen ogen, zegt Christus Jezus terecht, kijk beter, ik zie een zwerm torenvalken een cirkel vormen rondom…

Het verzwijgen van het kriebelen in het merg, het fluisteren van goden geruststellend wreed, de toekomst wetend volmaakt als een cirkel met licht van een bloedrode maan Troost vinden in de zekerheid dat er een einde komt aan elke droom elk leven en de weg ernaar toe Het belangrijkste is, lichaam loslaten blijf bij je standpunt en zweef…

Pas weg onze wensen. Weer een kaartje. Meer tranen vloeiden dan woorden; die stokten. Pas een kind en geen leven meer. Nog geen stap of al de hoek om. Nog geen woord of al monddood. Nog geen lach of al omringd door gehuil. Ik pas … Staren in de lucht en zie: een delta van gevoelens, ertussen donkere eilanden om verlaten te stranden…

Happy B-day papa Je bent weer aan de beurt Ik heb je mooiste foto Die aan het vergelen was Vandaag weer ingekleurd Ieder jaar op deze dag Kleur ik hem wat bij Zo hou ik levend Wat er ooit was En blijf jij dicht bij mij…