Alle inzendingen over Loor Blik

Haar ogen vragen spreken, klagen breken, kiezen hopen, verliezen laten schaamte strijden waar lijden door daden het daglicht verloren vergeten, verraden verketterd, verkoren zoekt zij een toekomst vindt dagelijks pijn haar ogen spreken vragen, breken haar wanhoop haar blik haar ogen blik…

tot nevelvlek het universum is wit, is achtergrond, is mijn blik, ben ik zelf…

Günter Grass; 1927-2015 Echt furore na een tijd van kilte in die lange jaren gebeden zonder eind in schijnbare stilte Wakker schudden wilde hij de mensheid 'het kwaad is onderweg op weg naar hier en verder' een bericht dat niet verblijdt Waar! De wereld in een interbellum zich bewust van het kwaad het tij liet zich niet keren…

De mens steekt z'n arm uit, hoofd gebogen, de blik neer, niet gericht op de medemens maar richt z'n blik op een schermpje dat zijn leven verlicht...? dit te aanschouwen een trieste aanblik…

De aarde schaamt zich Voor haar bewoners De aarde huilt daar zij Teloorgang voelt, terwijl Zij geenszins ten onder Wil gaan Veranderende blik Op mobiliteit Elektrisch wordt standaard Terwijl sjeiks geen invloed Krijgen op olie-arm Beleid Gelukkig ziet de Wereld in dat zij Misschien het tij nog juist Voor ondergang gekeerd Zichzelf…

De boten, onbeweeglijk, gaan te lore. Ginds in de nachtelijke wederschijn, Schaduw en schaduwbeeld verschemerd zijn.…

Inmiddels ben je een oude diva gelijk Sophia Loren, gerijpt en krachtdadig, niet meer bang om te falen, recht door zee en nee, niet minder mooi, al is de strakheid dan verdwenen.…

Hé Conchita ik kijk naar jouw foto in de krant wow wat een pure meid wat heb je sierlijke handen je mag er zijn! Hé Conchita ik lees onbegrip verwijten en stommiteiten maar ik voel vooral jouw verdriet hoe je je afsluit als een oester om pijn vergeefs te weren Hé Conchita je zocht en vond tenslotte de beste strohalm waar je leerde…

O leven waar niet veel raakt in te lore... Herdenken wij de sprook van vader, zoon: Zie me dat kind eens aan, zijn wonder-loon... Dat zitten op de schouders van een blinde, De lange weg door nacht en zon en winden.…

De avondwind drijft ver en zwakker Langs de popels, die de akker Zomen, over 't land te loor. Buiten dralen zoete roken — Geur, die van de zomer is — En de ogen half geloken, Droom ik, voor het raam gedoken, 't Uur, dat voor de dromer is.…

(voor Lore Berger) Je ouders waren gezellige leraren en jij studeerde aan de universiteit van Basel om schrijfkunst te vergaren, want je wilde je literaire ei kwijt.…

zat bibb’rend in de Bar van het Paradijs te Vingtimiglia bitt’re koude campari soda heel veel ijs rotsen hoge bergen blauwe meren bellissimo lollo-lollo-la-lollo-brigida cardinale-quatro-stagioni claudia-lezione-con-amore sophia-loren-tesoro-mio… moeilijk te verklaren zijn giornata particolare enige uren later kwam-ie waggelend…

machtswellusteling die grenzen geenszins accepteert II 't Rode Leger bekend door goede naam en faam strijdlust moet nu vechten voor de machtswellust van man die de weg kwijt is schietend en bomgooiend slaan Oekraïners op de vlucht naar 't Westen armen open, huilend hart III inmiddels heeft 't Rode Leger naam en faam ver- loren…

Ontwijkende blikken dreunen tegen mijn hoofd en raken mijn hart Zij die ze blikten blozen en lopen snel naar daar waarvan ze denken dat ik niet gaan zal Ik volg ze met mijn ogen mijn hart huilt…

Als je ogen minder stralen dan de sterren minder schitteren dat de zon meer warmte zal geven dan je hart zal ik gaan maar je ogen zeggen mij genoeg…

ik heb je gezien waar mist en nevel elkaar flitsend beglinsteren met licht uit jouw ogen waarbij wenkbrauwen dropen met stukjes die jij opende in warme beelden uit een helder spiegelend innerlijk…

heb ik gekozen, in een seconde, ik zag en genoot van je blikken zonder blozen, van je opgeheven even. Stiekum zag ik een straaltje ooglicht dat terug kaatste. Een glimlach kort en voorzichtig, licht afstandelijk - stiekum. Een draai en het was voorbij, een seconde was geheel voor mij.…

Drie dimensies kijken ons aan Gevangen en gekluisterd door al die blikken Ze laten weten waar we staan Opdat we niet verdwalen en langzaam stikken Drie dimensies kijken ons aan Het juk merkbaar als last aanwezig Wat is de richting die we moeten inslaan Zijn we wel met het juiste bezig?…

Er zijn geen klanken, voor die droevige blik. Er zijn letters, voor die verdrietige ogen. Ook al waren ze er wel, niemand kan er in deze tijd nog in geloven.…

Verzet begint niet met grote woorden maar met kleine daden zoals storm met zacht geritsel in de tuin of de kat die de kolder in zijn kop krijgt zoals brede rivieren met een kleine bron verscholen in het woud zoals een vuurzee met dezelfde lucifer die een sigaret aansteekt zoals liefde met een blik een aanraking iets wat je opvalt…

Ik draai mijn hand om en ik zie een verschrikte blik Onwerkelijk maar zo mooi, dat het bijna echt is…

Schichtig gaan zijn blikken heen en weer hij ziet de mensen naar hem staren. het lijkt alsof ze hem verwensen daarom wil hij moed vergaren. Schuifelend gaat hij stap voor stap door die mensenmenigte heen, Wil vluchten voor die massa want het liefst is hij alleen.…

Zich voordoen als een jongen ze maakt het soms echt bont Stoer de spierballen vergelijken met echte kerels breed en groot Maar diep in haar ogen schuilt soms echt de nood Vind me aardig, zeggen die ogen Ik ben niet zoals ik doe maar diegene die haar kennen zien het, zelfs met hun ogen toe Want...achter die grote mond, en die brutale blik…

Hun ogen de blik een ogen-blik vol gevoel slechts in één blik een ogen-blik vier ogen een blik wacht geef ze een ogenblik.…

Jij mag niet zomaar zonder afscheid bij me weggaan Niet zomaar stiekem stil er tussen uit Ik wil je zien als je gaat vertrekken Ik wil een blik voor jij je ogen sluit Geef mij die kans...…

De glans verdunt, door mijn blikloze blik. Het is me misgund, omdat ik glans vertik.…

Waarom uw blik mijn blik niet boeit? Waarom uw lach mijn lach niet wekt? Waarom niet heel mijn hart ontgloeit bij 't schittren van de reinste schatten dat elk gemoed naar 't uwe trekt?…

In mijn herinnering zie ik je voor me, Nooit klagen als ik iets vroeg, Het was altijd geven en nooit Nemen, Zo besta je In mijn herinnering Donkere ogen omhuld door witte gelaat, Keken mij aan Ik voelde een drang geborgen, van die ene blik Verlangend naar de warme plek De moederschoot Er kwam een tijd dat ik niet bij je kon zijn…

misschien een glazen bol, bij de minste blik, op hol? zal het dan nog zo zijn, als ik loop over de velden, nadenkend over de verhalen die ze mij vertelde, zal het dan nog steeds zijn? zal het dan nog mijn wereld zijn?…

nog steeds zoek ik je in de blik van elke vrouw... alsof je nog éénmaal verschijnen zou... ik zie je lichaam in de schaduw van de zon... alsof al dat licht je terug toveren kon... maar 's nachts, bij stille maan, staar ik uren uit het raam... de waarheid valt uit de sterrenhemel... ik moet je laten gaan…