Alle inzendingen over Stralende zinnen

De vis zwemt terug tegen de stroming in, met zijn schubbige vinnen, stralende staart en krachtig slag. Hij vindt mij te min, maar ach...…

Als je ogen minder stralen dan de sterren minder schitteren dat de zon meer warmte zal geven dan je hart zal ik gaan maar je ogen zeggen mij genoeg…

Stralend als de sterren en zo helder als kristal. Priemend in het donker, stralend in het licht. Doe ze aub nooit meer dicht.…

van kinds af aan wilde ik kunnen vliegen het moeras zompig voorbij en vlerkend tussen het blauw van de dreigende wolken vluchtend naar de toekomst, op eigen benen staan de zon tegemoet ging ik stralend ten onder…

Stralend in het midden, zonder zorgen en vol overgave. Als een vis in het water in de kern van jezelf met God als je vader.…

tot hij zich langzaam ontvouwt en stralend open gaat! Het is een wonder op zich....…

Als hier de zon gaat schijnen is het feest Daar hebben ze niet veel aan in Japan Die grote nucleaire snelkookpan Want wie niet weg is die is er geweest Het doet me toch een heel klein beetje zeer Als Erwin zegt: We krijgen stralend weer…

De smalle ring, de gouden band Schendt niet de naaktheid van uw hand, Gelijk uw stralend lijf niet weet De schaduw van zijn donkre kleed: Uw stralend lichaam lijdt noch weet De schaduw van zijn donker kleed, Zoals geen lijf of stof bezwaart De ziel die door uw ogen klaart: Geen…

Stralend zit je Voor me met de Zon in je gezicht Fleurig je bloesje Dat vergezeld gaat Van een sierlijk roesje Ben jij de aanleiding Voor dit vroege gedicht Van louter blijdschap Over dit prille ochtendlicht…

ze staat daar zo lief op de boulevard stralend in haar witte zomerjurkje met blote voetjes op de warme tegels van het trottoir het ijsstokje geklemd in haar linkerhand haar vreugdevolle gelaat zegt alles over haar gedachten moeder moet nog even wachten het nu een kwestie van likken maar…

De zonne lacht, de morgen straalt in opperste pracht, en hij, de gelukkige, gaat met stralende blik en een lach op het gelaat. Wiesbaden, 1878.…

Kan ik je binnenste bezoeken Hoe strelend zuiver is jouw licht Badend in de warmte van de nacht Komt stralend bij mij binnen Waarop ik altijd heb gewacht Zwevend zwoel en zacht beminnen…

wiegend ver vooruit zinnen op wat komen gaat je woorden komen eerst zo bereik je zomer en stapt in de wereld van de dromer waar jij met je teksten heerst…

je lachte zachte geluiden van lieve stemmen niet gestileerd in woorden en zinnen maar met een warm en liefdevol timbre van binnen pas later spraken je ogen met het licht van de zon waarbij vanzelfsprekend stralende liefde in alle kleuren schitterde en blonk het is geen show die jij in lichaamstaal laat zien juist in puur…

in dromen droomverleden onder glinsterende sterren stralend over liefde jouw liefde liefste, onze liefde alle liefde snak gewoon naar dat geluk aan het einde van het eiland klinkt ons lied van liefde.…

Zelden staan er hele zinnen. Je moet onthouden.…

Stralend in de ochtendzon zie ik je wakker worden Dichtgeknepen ogen, samen wakker worden op ‘t balkon De afdruk van de rieten stoel in onze ruggen gegraveerd Herinneringen aan een met liefde overladen slaap Verdwaasd kijk je in mijn ochtendogen Je zachte glimlach laat zien dat je wakker bent Je leunt naar voren en wenst me welkom in deze nieuwe…

Kleuren tekenen de groene velden Van krokus paars en geel De geur van lente vult de aarde Grauw maakt plaats voor groen Lente laat trotse kleuren zien Pril is het donzige groen aan de takken Narciskroontjes vullen de zoom van wegen Heerlijke voorbode van zomers genot Kleuren tekenen de groene velden De natuur schildert het doek Warme zachte…

De maan knipoogt naar benêê sterren flonkeren driftig met hem mee, als het dan langzaam lichter wordt en ster voor ster voor de dag verdwijnt, lijkt de nacht opnieuw te kort. Wanneer de zon haar stralen schijnt is iedereen de nacht in al haar eenvoud, stilte en pracht al weer vergeten.…

De ondergaande zon veegt schaduwen weg penseelt in roze draperieën een luchtig aquarel Traag baant zij haar weg langs aardse curve duister verslaapt zich in rood koperen gloed Aan gene zijde ontsluit zij vurig Morpheus’ armen doorbreekt met zilverwit de barricades van illusie…

ik ken de storm weet dat hij zal groeien tot een orkaan in het dragen van jouw naam met beukend water tegen basalt en graniet brekende kades en dijken een terug is er niet toch kan jij ook heel zacht en teder het kleinste bloempje strelen met de warmte van je hand lachen je ogen in stralende momenten ben je gelukkig met zang en…

je bent niet te stuiten sprankeltje van de nacht blijf zwijgend zien wie de vlam zal dragen heel anders dan verwacht wint niet de tijd maar leven de verhalen we raken je niet kwijt…

er is geen balans op te maken niets houdt elkaar in evenwicht de enige activa die ik bezit ben jij met je stralende gezicht uit de prilheid van lente groende jij zomer en bloeide beeldschoon kleurrijk oogde herfst in rijpende oogst voor koude dagen die om feesten vragen ik heb ooit je hand gepakt toen ik onomkeerbare liefde zag het…

de boom een groene waas met rode schittering een stal in mos wat beesten en de grote donkere os jozef en maria rond een stralend kind dat in eenvoud zijn geboorte vindt die herinneringen uit het kerkelijk erfgoed warmen nog altijd mijn bloed met zang en gebed heiligen langs hoge pilaren die sfeer is niet te evenaren helaas…

het ging jou niet om de mooiste kleurigste of meest exorbitante bloem uit het boeket van leven het waren de stralende ogen en lach als jij haar onverwacht aan een ander mocht geven jij hebt gezocht voorzichtig geplukt gekozen uit groot en klein iets dat bijpassend moest zijn het is niet allemaal over rozen gegaan omdat zomeren voortijdig…

aan de arm van inspiratie liggen woorden geknoopt later op papier staat er zomerzotheid ondersteboven in iedere vezel ontwart de knoop tot enkel jij…

met een wenk en het schikken van je gouden lok boven gevoelige ogen jij danst en ik loop op de mysterieuze muziek van het eeuwenoude woud waarin tijd zich samenvouwt jij laat mij de bronnen zien van jarenlang verdriet en pijn omdat herinneringen aan jouw trauma’s nog niet verwerkt zijn toch zwier je met je godenhaar is je lach een stralend…

aan jouw voeten pasten nooit de schoenen die jij koos jij wilde best vriendinnetjes zijn hun negeren deed je pijn altijd was er wel de kring met handen vast jij stond er nooit tussenin vaak keek je in de spiegel naar de dingen om je heen voelde je moederziel alleen maar eenmaal buiten wist jij de natuur met een stralende lach…

ik zag je glad maar voelde hoe het leven zijn lijnen geëtst had in jouw oppervlak geen levensloop in krullenletters gegraveerd maar dieper en door pijn bezeerd transparantie miste daar het fonkelend licht door tijd en zorgen voor altijd gewist toch glans jij weer in een stralend verschijnen niets heeft jouw optimisme doen…

Al moet het dan ook kosten wat het kost Toch wil ik dat mijn lieveling blijft leven. Ik laat haar dan ook echt geen spuitje geven Opdat zij uit haar lijden wordt verlost. Zolang als de verzekering betaalt Wordt dus mijn zieke cavia bestraald.…