Alle inzendingen over Vergeven is overleve

zoals ik verzen schrijf voor het tijdelijk behoud zo werkte hij destijds dagelijks aan het overleven er moet zelfs nog ergens een foto zijn waarop hij met een zakdoek om z'n hoofd geknoopt (tegen de zomerhitte) met een troffel in zijn hand prachtig is vereeuwigd dat zie ik bij mezelf met versjes schrijven nog niet gebeuren…

Het ging niet meer wij bezweken beiden onder jouw situatie ik kon je niet helpen je begreep mij niet meer daarom bleef je niet thuis dat was moeilijk gaf mij een schuldgevoel en jou veel verdriet je bent er niet meer daarom zet ik elke herinnering elke emotie op papier en overleef! maar, raak mijn wond niet aan.…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar…

Hier waart weer de dood die met onredelijk gemak levens wegblaast uit de bloei als omgeknakte bomen waar splinterrafels pijnlijk snijden in de natte huid van de overlevenden die verweesd treuren op een onbekende plaats schijnt windstil de zon elders, ver uit deze buurt wijl het hier blijft stormen ooit zal zij weer opkomen om leegte…

ik had niet verwacht dat ik zou overleven, de aarde onderdrukte me. ik had niet verwacht dat ik zou ontwaken, dat ik zou voelen, dat mijn fragiele lichaam door de vochtige bodem het vermogen had te reageren.…

Elke dag minstens één koude-oorlog. De hele aardbevolking even bevroren. IJspoppen met rode ogen. Ontdooid. En daar lopen wij weer, in een landschap vredig als zeegras in de landwind, wind als een zegen uit het nihil. Windmolens als gebedsmolens: de wind komt op tijd als ademstoten van inspiratie uit rondwervelende windstreken. Begeleid…

overleven is méér dan niet sterven ik kijk mijn (nood) lot recht aan en leer dan te leven dat is óók overleven…

Haar toekomst glipt er tussenuit tanend de zin van leven ter aarde gelaten ze schept een hoop genoegen om de dood niet bang die nadert haar nu stap voor stap net of hij zegt jij mag hier zijn sterven doet haar niets dat was zij blijft…

verzamel foto's uit het heden en verleden want aan elke foto kleeft wel een verhaal als deel van jouw bestaan van het beginstation tot de allerlaatste halte en alle daar tussen gelegen stations zo krijgt de reis door de seizoenen gestalte en spreekt het gemoed dikwijls boekdelen…

toch blijft die donker winterse waanzin me vreemd door grijze schaduwen die ’t bestaan trachten open te breken met eigenwijze levensdrift raadsels en geheimen als zelfzekere waarheid oplichten lentelicht met zweempjes zomerzicht midden de contouren die ikzelf aangeef…

Hij is er aan ontkomen. De nachtmerrie van Auschwitz. De tralies door zijn dromen; die zijn blik blijvend vertroebelt; die de vesting van zijn ziel heeft versteend. Hij is er aan ontkomen. De nachtmerrie van Auschwitz. Een glimlach werd aan hem ontnomen door die bittere traan die al hetgeen vertroebelt wat reeds was opgedroogd voor het door…

Ze gaat de kanker overleven! Want je hebt aan de wereld nog zoveel te geven ga niet weg zonder mij Want elke traan zou de wereld doen overstromen en beven Ik kan niet zonder jou Blijf bij mij bij de levenden…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen, Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar.…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen, Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar.…

wij sparen woorden voor morgen om iets na te laten voor de erven... woorden van troost bijvoorbeeld…

Vaak was het overleven Woorden ontstaan In mij Op weg naar leven…

Ik heb mijn vader vergeven dat hij mij geboren liet worden, sinds ik mijzelf niet vergeven kan dat ik mijn dochters liet ontstaan. Ik ben schuldig aan hun leven. Alleen zij kunnen, later als zij hun schuld ontdekken, mij vergeven. --------------------------------- uit: Verzen van een vader, 1960…

Vertel me over leven over leven en de dood Is er meer dan overleven overleven tot de dood Ik wil meer dan overleven Ik wil leven tot de dood Daarom drink ik van het leven van het leven van de dood Daarom drink ik van het leven op het leven en de dood…

Ik wil U geheel vergeven omdat ik U zeer bemin, vergiffenis in liefde weet einde nog begin. Ik wil U geheel vergeven omdat ik bij mij zelf weet de zwakte van mijn hart de diepte van Uw leed. Ik wil U geheel vergeven omdat ik in mijn groot gemis U toch niet meer kan schenken dan wat vergiffenis.…

Nu ik jou daar zo zie lopen Nu ik jou daar zo zien staan Zie ik met mijn eigen ogen Wat ik jou aan heb gedaan Nee, ik wil je niet vergeten Ik wil je nooit meer kwijt Ook al heb ik fout gezeten Ik zeg het je dat het me spijt Maar wil je me vergeven Ook al doet het zoveel pijn Want zo kunnen we toch niet leven Ik wil altijd bij je zijn…

Dansen op een niet bestaand graf Engelenogen die krokodillentranen huilen Kom maar en speel zei de boeman Schelden op een dode alsof hij weer op zou staan Zijn vrouw in leed en niet dom Een deel van onze ziekte? Vrede wanneer men maar wil Maar waar is die wil? Geef mij die hand die ik uitstrek Laat het voorbij zijn Laat het het verleden…

Help mij te vergeven, Heer er is mij zoveel aangedaan door zoveel mensen, keer op keer, die pijn kan ik niet aan. U heeft mij al vergeven, Heer U heeft het mij laten zien. U vergeeft mij keer op keer en zegent mij bovendien. Kom mij tegemoet, O Heer!! Ik kan het niet alleen... ik wíl groeien, ja, nóg meer helpt U er mij doorheen?…

als vergeten zo welkom slaat het weer om zoals haar hart klopt niemand vergeeft ooit echt slechts doen alsof het bestaat waarom het gaat draai rond om je eigen as leef zoals je bent en hoop dat je jezelf herkent dat je lijkt op wat je ziet als je door het riet in het water kijkt wie dacht te weten wie zij was komt niet dichterbij…

Zou de Eeuwige niet groot genoeg zijn om uit allen ook uit het donkerste wat bij ons vaak diep verborgen zit iets goeds kan en wil laten ontstaan zou de Aanwezige niet groot genoeg zijn om zin te geven aan onze fouten die voor het licht te houden te doen verbleken zodat ruimte ontstaat voor vergeving zou de Eeuwige niet groot genoeg…

Vergeving is niet de wens dat de andere mens bewust is van wat die heeft gedaan. Het is de gelofte naar jezelf, om het in jouw eigen bestaan anders te doen, zonder excuses…

Hoeveel pijn is te verwerken? Wat is draaglijk voor een mens? Wat maakt leven waardevol? Waar ligt toch die grens? Wanneer komt toch dat punt Dat verdriet berusting wordt Waar pijn vervaagt in tijd? Waarom is het leven kort? Hoelang staat er voor spijt? Wat is nu de standaard Voor verwerking van verdriet? Er is spookt van alles door mijn…

Bomen langs de berm groeien gewoon door alsof -- er niets gebeurd is.…

De gordel van smaragd met schitterende natuur Doet de realiteit vergeten maar verborgen in bamboe sterven zielen ieder uur De groene kleurschakering verbijstert eenieders oog De welriekend gedekte rijsttafel behoedt de gast voor negatief betoog Miljoenen trachten te overleven ontzegd van miniem sociaal beleid Ontkennende in gebed…

van zijn geest en al zijn dromen kunnen misschien nimmer zijn vindt hij een haak in het bestaan kleine mensen, peuters en kleuters - met zijn ogen en haar verstand - die krijtend over zijn vloer rollen zoent hij de vrouw aan zijn zij die, waarvan hij zeker weet dat zij de enige ware is dus kust hij haar tot de dood adem van elkaar overleven…

Streep zijn naam niet door al is hij bij ons weggegaan Streep zijn naam niet door alsof hij nooit heeft bestaan Het liefste wat ik heb bezeten het voorbeeld van mijn bestaan Vraag me niet om dat te vergeten en gewoon weer door te gaan Want ik wil wel verder leven maar weet niet hoe dat moet Ik hoor bij hen die achter bleven en overleven…