Alle inzendingen over daarna zweeg zij

het was toen de hemel plots stilstond niets meer bewoog geen wolk nog verder schoof geen vogel vloog het gras zweeg als vermoord geen blad bewoog zo stil dat in de gracht de grote lisdodde heeft gedacht dat de stilte de wind had omgebracht.…

De man met de rode hoofddoek zwijgend gezeten bij het flakkerende vuur in de nacht stemmen chanten de wind gleed door de bladeren Het gelaat gelukzalig in het ademen van het Mysterie van verschijnen en verdwijnen En plots zwegen de stemmen…

in de fluwelen duisternis, waar kwetsbaarheid tederheid wordt lag je in mijn armen, innig geborgen nagloeiend we zwegen in veelzeggende stilte en luisterden hoe de tijd tot rust kwam en stolde tot tijdloosheid niets was er nog behalve wij…

LIEFDE Hij pakte een doek uit zijn zak En reikte die haar Zij bracht de doek naar haar neus Een niet ongebruikelijk gebaar Daarna klaar Ging de doek weer terug naar hem En daarna heus Ging de doek naar zijn neus En daarna weer terug in zijn zak.…

We zwegen allen Alsof afgesproken En volgden haar kist gedwee Stil mijn vader en gebroken En de najaarswind zweeg mee We veegden ogen Langs de dode lanen En omrinden toen haar kuil We verborgen onze tranen Ook de zon ging zomaar schuil We sloegen kruisen En we zeiden amen Nadat de priester gesproken had We stonden stilletjes tezamen…

Hun stappen door geen sterveling gehoord weerklonken en ik zweeg. Ik zweeg, ik kon ze niet beschermen. Want zij zoeken en vinden, vroeg of laat, de ongeziene, de ene ware stoot tussen de ogen die men verwacht en nergens, niet zal weren.…

De hond zweeg echter doodsbenauwd en gaf de geest – nog niet zo oud. Welk grafschrift prijkt nu op zijn steen? 'Wees nooit te happig op een scheen!'…

; ze huilde zacht wijl duister in haar hart begon te glijden Hield de eenzaamheid haar in zijn macht Ze wilde zich de pols door gaan snijden Haar wonden bloedden; de stilte zweeg toen ze haar afscheidswoorden schreef Wijl haar geest tot grootse hoogten steeg zag ze de pijn die de achterblijvers bleef…

De journaliste zweeg en Sint zei: “Ja. Al kent ook míjn valuta zwakke punten (en zijn het eigenlijk chocoládemunten…) De euro blíjft. Zo waar als ik besta.” TV uit, krantje aan de kant geschoven. En toen mijn schoen gezet; ik ga weer geloven.…

Herfst, ik kijk, ik staar puur genot wat ik ervaar de kleuren hypnotiseren het is als mediteren nog nooit was mijn hoofd zo leeg hoe lang geleden dat mijn binnenste zo intens zweeg alles overbodig even uit jezelf stappen hoe weinig heb je nodig om te ontsnappen…

Blafte de Duitse Staander De antilopen zwegen En volhardden in hun zinloos verzet…

alles begon met vrede maar daarna kwam oorlog daarna weer vrede en intussen zijn we de volgorde vergeten als daar maar geen gedonder van komt…

Onmogelijk kon hij van haar verwachten Dat, na zijn daad met H2SO4 De pijn haar dwong op enige manier Een oplossing te zoeken voor haar klachten. Zijn straf verlaagd met zevenhonderd dagen, Hoe kan een rechter zich toch zo verlagen.…

" Zij staarde naar de tuin en zweeg. " 't Is mijn verjaardag...weet je nog wat ik dan altijd wilde eten? ...Dat vroeg je mij dan... - kom, dat weet je best -, want het was immers feest!" Zij keek naar niets en zweeg. Een zuster kwam.…

Ze pijnigde zichzelf met een mes als haar tranen zwegen als ’t graf Ze bezeerde zich alleen bij stress en ze deed ‘t bij zichzelf als straf Eens dat het duister gevallen was kwamen gauw haar zelfverwijten Dan zakte ze dieper in het moeras niets kon in haar voordeel pleiten Bijna als vanzelf was daar ’t mes en als vanzelf stak het in haar…

altijd was er warmte, nu was er niets, binnenpretjes, lachen, verdwenen in het niets, die fonkelende ogen, niet meer, nee, nu ontbreekt er iets de woorden los van pijn, zeg dan toch de waarheid, ja, eerlijk moest ik zijn het mocht niet waar zijn, een blik die enkel zweeg, mijn beeld van hem, alleen een leugen, zijn woorden waren leeg…

het publiek keek naar de bühne maar het podium bleef leeg de dichter deed wat hij het beste kon in alle talen hij zweeg de dichter dicht dit tot verwondering van de zaal die dacht dat een dichter stamelt ------------------------------- deel 2 van 'De Podiumdichter', uit: Parmentier, 13 2004.…

Toen water wijn werd en hij wist dat later dat niet wijn wijn zou blijven Zeven dagen dronk men van het water uit zijn hand danste, lachte, leefde Tussen wijn en tamboerijnen dacht hij aan zijn handen Zweeg, bekeek de menigte en knikte naar de hemel…

Zij zweeg, liet mij voorbijgaan. Ik zing een lied in mijn hoofd, alweer. Bomen zwaaien, zwiepen. Een nieuwe wind, een nieuwe dag. Ik knijp mijn ogen dicht om de nacht te missen, maar zij is overal aanwezig, op tijd om ergens te zijn.…

Graag luisterde ik naar mijn eigennaam Totdat een hond dezelfde voornaam kreeg En ik er beter aan deed dat ik zweeg Nu voel ik mij weer Maximiliaan! Zo ziet u, vaders, moeders, dames, heren "What's in a name" kan mettertijd verkeren…

Wanneer hij niet winnen kon zweeg hij. Langdurig zwijgen als straf. Zwijgen is roest. Spreken is goud.…

Waar alle taken zwegen, en roddels jaloezie was tijd de gast. Zijn eindjes knoopten mijn avondzang vast, regen het lied van de arend.…

er staat een boom vlakbij mijn raam het is een treurwilg zijn tranen kruipen naar de winter losgeraakt doorheen de nacht ik wil niet zien waar de zomer ligt of waar ik mijn adem heb achtergelaten ik vlucht wel verder op stille voeten ontkleed mijn dromen van ster en maan want de lippen die mij hebben gekust ze doofden…

vanmorgen heb ik gedacht aan jou aan je warme ochtendzoen daarna heb ik gedacht aan jou wat we allemaal gingen doen vanmiddag heb ik gedacht aan jou de omhelzing van je armen daarna heb ik gedacht aan jou hoe je woorden me verwarmen vanavond heb ik gedacht aan jou ons huis, thuis, toekomst, kind daarna heb ik gedacht aan jou riep luid…

Je hebt van die dagen je hoofd is helemaal leeg en je kon niet klagen omdat je mond ook zweeg. Je hebt van die nachten het gonst in je kop als de vele gedachten voelen als een strop. Dan komt het moment helder in je hersenpan dat je jezelf weer bent weer grappen maken kan.…

zonder woorden weet hij te zeggen waar zij over zwegen zonder woorden uit te leggen waarom zij woorden kregen zonder woorden te vertellen wat zij eigenlijk al wist zonder woorden vast te stellen dat kansen zijn gemist zonder woorden aan te geven waarom hij haar verlaat zonder woorden te beleven dat zij zijn uitgepraat…

Een groene vlakte wenkte mild er dreven wolken in twee blonde paarden keken mij van ver grootmoedig aan hoge wilgen keken keer op keer met reverentie neer vaalwit zweeg de hoeve de poort zag ik geduldig openstaan…

we zwegen wat met een sigaret het licht viel mooi door de straat…

Ik wil dat liefde leven is Zodat je even bij me bent Als ik je liefde mis Maar als leven liefde is Wat komt er daarna Als leven eindig is Ik wil dat liefde oneindig is In leven En daarna…

verbrande boeken verwarmen nog steeds lezers oerdom nazidom...…