Alle inzendingen over duistere stilte

De nacht fluistert verhalen, die ik alleen in stilte horen kan. Ik luister. Mijn ziel vertoont beelden, en leert me kijken in het duister. Ik zie. De nacht maakt me sprakeloos, en leert me nieuwe woorden spreken. Duister spreekt een taal van licht. Ik fluister. Nachten zijn als moeders. Moeders die nieuwe dagen baren.…

Zachtjes streelt de stilte Haar gure kou over mijn gezicht De bries van onrust stormt Door de nachten naar het licht Een treurwilg wuift me bescheiden toe De duistere rust van een lege ruimte Waarvan ik langzaam de deur dicht doe.…

In het duister zie ik licht. In de stilte van de nacht, ontstaat een onbekend gedicht. Waarom ik wakker word. Waarom ik dichten wil. Heeft met willen niets te maken.…

aan de gerafelde kant danst de wind wiegt het licht een langzaam veranderen in aarde het zachte breken naamloos verborgen in een lange winter tussen alles wat duister is deze stilte heeft stekels een verdwaalde dichtregel glijdt langs het venster…

Kijkend naar de maan, in het duister van de nacht, voel ik de stilte om mij heen... De schoonheid van het koele licht. Als een trouwe wachter, eenzaam en alleen. En denk aan hem die alles maakte, hoe groot zijn liefde wel moet zijn. Zijn macht die hij gebruikte, voor zon en maneschijn.…

poëzie, zegt de dichter tegen mij is het licht dat het duister ontsluit is het vuur dat jaagt langs mijn huid is de vrouw die ik begeer is het kind waar ik van leer poëzie zegt de dichter in mij heeft geen woorden nodig verdraagt alleen het woord dat stilte spreekt…

Een verlangend oogpunt in de stilte voor de grens van een passioneel hart het knooppunt van verworpen hartstocht tijdens de afslag naar middernacht. Haar duistere kracht stroomt bloed in de mysterie van hongerige lust die de smaak van de nacht proeft maar overdag in haar victorie berust.…

Moeizaam vertragen de uren In de schaduw doden vergeelde boeken de tijd Diffuus licht schildert nog kleiner voor wie de nachtrust niet kent en op de duistere dagen ervoor waant iedere stilte zich alleen Is het donker zo diep dat schaduwlijnen opgaan in het niets…

ik heb de nacht gestolen toen het duister mij wou verbergen in de stilte mijn ogen wijd opengesperd heb ik gekeken naar jou, mijn achtergebleven vertwijfeld schaduwlief de echo van je roep vervalst in beweging van afstand ik kan niet terugstappen naar waar jij dwaalt mijn hand vasthouden wil je niet -…

Waar pracht en praal Daag'lijks hoogtij vieren En zelfs het duurste Horloge met Kerst geen Voldoening meer geeft Daar is het heldere Kaarslicht vanavond Stille getuige in de tijd - De stille nacht Die warmte geeft In kille eenzaamheid…

waar een wereld in dromen niet wil ontwaken stilte overheerst harten niet raken dwaalt er een licht door het diepste duister in het land zonder zorgen waar toekomst wacht stopt de tijd het zoeken naar morgen ontwaar ik een glimp van een wereld vol zorgen…

Om ’t bed staat de stilte, de nacht. De bamboebosjes kraken zacht, Buiten in het verdere duister, Want het gaat sneeuwen in de nacht; Morgen is de wereld wit, Wordt het winter. Onze liefde… waarom huiver je?…

Hoorbaar is de stilte de mond die zwijgt het hart dat koud is de steen in je hand stil zijn gedachten die pijn herdenken gevangen in de tijd duister als nachten pijnlijk zijn woorden schreeuwend om begrip een hand die redding vraagt een mens hopeloos verloren.…

In het eenzaam stille duister slaat een trieste donkere klok wijl ik zachtjes om haar fluister dwarrelt ook een enkele vlok Over het koele donkere stille ligt een bleek en stervend licht Geheel versleten is al het prille zelfs ‘n traan op haar gezicht Langs de stilte van de oever klinkt het fluister door het riet en het stille wordt nog…

in de stilte van de nacht hoor je wolven huilen...…

Wie is het die de zwarte voren In golvend goud verandren doet, Wie mesten en wie maaien 't koren, Wie is het die de wereld voedt -? Dat zijn de paarden en de ploegers, Dat zijn de zweters en de zwoegers, Dat zijn de zaaiers van het zaad - Dat is de daad! Wie graaft de glinsterende kolen, Wie schept het schitterende zout, Wie haalt uit diepe…

Curieus is 't toch dat de natuur Al wat de mensen hier bederven Met hare vriendelijke verven Wel weer terecht brengt - op den duur! Een paviljoentje, of andre taart - Een klerenmagazijn bijvoorbeeld - Is nog maar niet voorgoed veroordeeld, Maar wordt juist mettertijd wat waard. Ja zelfs een standbeeld in ons land - Iets op zichzelf betreurenswaardigs…

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom? Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie Dat ik verloor of dat…

Wij zoeken 't ver:- Ik zoek het zuiver schone beeld, Dat kan verzoenen met dit leven: De vreemde vlinder die daar speelt Draagt 't op haar vleugelen geschreven - Doch als 'k mijn handen om haar sluit Wis ik die tere tekens uit! "Gij volgt vergeefs wat immer vliedt En houdt de schone schijn voor 't wezen, Door eigen onrust…

Ach kind: waarheid en leugen Zijn altijd wat verward, Want geen van beide deugen Ze alleen voor 'n mensenhart. Weef tusse' uw hart en 't leven Het kleed van schone schijn - De bloemen daar geweven Zullen de ware zijn. Als andren ze anders noemen Hebben zij ook gelijk - Het zijn nu eenmaal bloemen En leugens tegelijk. Wat deert…

Kijkend naar de maan in het duister van de nacht, voel ik de stilte om mij heen. De schoonheid van het koele licht. Als een trouwe wachter, eenzaam en alleen. En denk aan hem die alles maakte, hoe groot zijn liefde wel moet zijn. Zijn macht die hij gebruikte, voor zon en maneschijn.…

De deur zwenkt het duister tegemoet, waar haar hond leven in de stilte brengt De schakelaar brengt ontbijtresten van de ochtend in het licht Haar gevoel haakt naar zelfmedelijden, de partner die ze wil het kind dat uit zal blijven Het antwoordapparaat ratelt relatieproblemen, zij drukt op stop en nestelt zich tevreden…

Omarm mij, schreeuwt de stilte. Het duister is niet meer bij mij in mijn robe hield ik haar gevangen maar nu verloochent zij van kleur. Omarm mij, wie ben ik nog als niemand mij meer draagt. Deze nacht schurkt in de bekken der hopelozen en in de dieptes van Hades snikt weemoed als solitude is gevlogen…

Een duister licht gebrandmerkt in je ogen. Gevlucht in stilte vóór de nacht begon. Gezworen en ternauwernood bedrogen. Toch hoopte ik en wou dat jij het kon.…

Je strooit stilte voor mijn voeten door duistere gedachtengangen slechts jouw licht schaduwt mij dat ene sprankje hoop vervliegt vuur en vlam zomaar gedoofd door het gitzwarte bestempeld hier tastende in het luchtledige mij wentelende om jouw as verwaai jij, mijn wervelwind…

laat je raken door het duister in het licht red een leven van vergetelheid laat vergeefsheid glanzen laat poëzie door voetnoten schijnen spaar marginale woorden uit laat oorlogsscherven hardop spreken leer onverbloemd te dromen laat stilte de toonzetter zijn…

Stilte vult de avondgloed. Eind van de dag door zon gevoed. Horizon van einder tot einder verguld. Toekomst, die zich in het donker hult. Over donker water een witte zwaan, Zoals gedachten door ’t duister gaan. Een schim die in het duister licht. Een gedachte, zich naar de toekomst richt.…

als een lach in jouw ogen mijn tranen beroert het zachte van jouw stem stilte brengt jouw omhelzing in de nacht mijn verlangen wekt jij in al jouw pracht mij de sterren schenkt beloof ik jou elke morgen dat vlinders nooit verdwijnen sterren eeuwig schijnen dromen in het leven een bloem die niet verwelkt licht door het duister…

Ik dacht de nacht te horen vallen in duister waar het was gebleven zo zorgzaam was de dag en nu verlaten schimpt de schim dwars door ‘t donker heen geen sterrenlicht voorziet in dromen geen akker omgeploegd waar velden dun bezaaid met bloemen de ware trots van slechts de éénvoud zoent hoezeer de rust van binnen stilt de storm de bomen…

luister naar de nacht hij fluistert in jouw dromen onhoorbaar en zacht enkel jij zal het horen het geruis van sterren oneindig in de stilte waar het verlangen van liefde weerkaatst in licht dat ontnomen aan het duister geschonken aan de nacht als een woord van liefde onhoorbaar op jou wacht…