Netgedichten

netgedicht (nr. 38.336):

zij in stilte lijdt

Ik dacht de nacht te horen vallen
in duister waar het was gebleven
zo zorgzaam was de dag en nu
verlaten schimpt de schim
dwars door ‘t donker heen

geen sterrenlicht voorziet
in dromen geen akker omgeploegd
waar velden dun bezaaid met bloemen
de ware trots van slechts de éénvoud zoent

hoezeer de rust van binnen stilt
de storm de bomen buigt verblijdt
de maan zich aan de hemel
daar ook zij in stilte lijdt