Wiegend ontwaken
Laat mij wiegend wiegen
op de takken van de treurwilg
tussen het ritselend gebladerte
en het jonge groen van zijn lentekleed.
Laat mij wiegend wiegen
luisterend naar de taal
van de licht wervelende wind
en zijn eeuwenoude verhalen
van moeder aarde en het Lentekind.
Laat mij wiegend wiegen
op de melodie van tokkelende, druppelende,
warme, vochtige regentranen
glijdend van blad naar blad
uiteenspattend op vruchtbare grond,
verdampend tot nevelige blauwe slierten.
Ik proef het mistige vocht op mijn lippen
en laat een druppel vallen in mijn mond.
Ik laat mij wiegend wiegen
in de geruisloze stilte van de ochtend
en zie de eerste zonnestralen
regenbogen maken
op het naakte vocht
rond de lenteknoppen van de rozelaar.
Een prille ochtendbries
brengt me een geurenboeket
van lavendel en jasmijn,
van klaverblad, mos en tijm
en met een onbedachtzaam gebaar
reik ik ernaar.
Ik laat mij nog even wiegend wiegen
om dan met zachte dwang
samen met de dag te ontwaken.
Geplaatst in de categorie: natuur
en mooie slotzin.