Alle inzendingen over kerker

duister van de nacht zich weer bij mij voegt kruipt zachtjes naast mij de herinnering aan jou om in geluid van stilte weer met mij te praten rusteloos zijn de dromen waarin ik loop alleen over geplaveide kinderkopjes door straatjes en steegjes waar nauwelijks nog het lichtend schijnsel komt van het lantaren licht vochtig als koude kerkers…

In zijn donkere, door ratten bevolkte kerker hangen mijn bebloede polsen in de ijzeren boeien. Mijn mond door staaldraad dichtgenaaid. Mijn artistieke vingers gebroken om zijn satanische despotisme te versieren. Eenmaal per dag mag ik in ruil voor veertig zweepslagen het zonlicht zien.…

kost teveel poen Het is allemaal nutteloos geknoei terwijl het arme dier tranend zijn ogen sluit en nog wat krachtig met zijn staart slaat of nog wat water omhoog spuit en zijn noodlot haat Misschien dat het tij nog gaat keren roepen betrokken reddingswerkers maar het machtige beest kan zich niet verweren en het blijft in die zanderige kerkers…

Als toerist was ik de enige die in de kerker bleef. Ik keek naar het paneel der musicerende engelen, maar zag veel meer, evenveel jou tenminste. Daarna, in een flits van eeuwen, zag ik ook mezelf, in mijn geheel: van hout, in Gent, druipend, een stuk ontstolen en nu ook dit.…

Buiten blazen duivels in hun kanten kraag Drijven klauwen in de goktafel Bedelaars blijven binnen Schikken zich in een schaarse vrede Zoals ik me wentel in de weelde van een kerker Waar ik een warme wet in het plaaster kerf En later naar de Kamer draag Dan moet de menigte jou herdenken Als een ontknoping in een verward verhaal.…

buigt hij wel, bovenop de zoldering, voor de Styx met zijn bassend gedamp in de zwaarste orkestratie hoort men zijn fijnstbesnaarde elegie langs geen kanten, zeker niet daar waar men water tot beton boetseert en gedwee hangt hij als slachtoffer van zijn tijd, timmermanszoon zonder kruis te bungelen, pas nu neem hij afscheid van de laatste kerker…

We zetten onszelf in een kerker van nullen en enen. Grauwe nacht, met honger en hebzucht; verdwijn! Waar blijft de kerstster uit de oosterkim die hoofd en hart bijeenbrengt in dezelfde glans? Wij zouden moeder Aarde nog gaan vermoorden. Maar hé... er waart gefluister rond. Er komt een omslag; niet even, maar langer dan een blauwe maandag!…

Men ving de vluchtling weder, Men sloot de kerker dicht. Geen mens weet thans het plekje, Waar hij begraven ligt.…

binnen dringt, maar ‘t is somtijds of buiten iemand zingt dat straks de wrede muren zullen wijken, - zo nu en dan… ‘k Heb nog enkel sombere gedachten, ik heb niets anders dan mijn welkend lijf, toch straalt er in dit duister verblijf een zweem van licht, na lang, geduldig wachten zo nu en dan… Mijn ligplaats is op glibberige stenen, de kerker-wanden…

Hij paste slechts op Gods bevelen, Toen hij de kerker mij heeft ontsloten. Weg met uw prikkel: neen, ik bedrieg me niet, 'k Hoor een getuige, die niet meer feilen kan. Wat zoude ik anders, dan geloven, 't Geen mij mijn stervende Vrouw bevestigt?…

Dat de kloosters leeglopen en zelfs opgeheven worden, kan ook niemand meer boeien en geef ze eens ongelijk na al dat roomse geflikvlooi en het tergende getreiter van al die pausen met hun schijnheilige conservatisme, terwijl ze in de onderaardse kerkers geen haar beter zijn, wat iedereen weet, behalve de vrome kwezels zelf.…

O, natuurlijk is Jeronimo door alle wetenschappelijke verlichtingen heengegaan: ‘de ziel’ zit niet in het lichaam bekneld als in een kerker, maar hier en nu op de valreep kan hij niet zonder dat woord. Straks zit hij bij een 'ontzield' lichaam en waar is dan ‘de ziel’ gebleven?…

Denappels Kerstkris-tallen Maagdenvloed Maagdenpalm Licht dat in vlees wil worden Maansikkels planten maanstanden kring vormende dolmen broodafdruk in graancirkels infuus van” Mare”-kransen Vis voelend in het water lijnzaad vormende vlasbloemen lentekriebels vlinderstruiken ontpopte ontluikende getuigen “Pa Vlast” in vrijheidsbeelden Kerkers…

waar is DE GROOT gebleven, Die voor de schipbreuk van zijn leven, Zelf onder 't opgeheven zwaard*, ’t Gezicht des Doods braveerde*; en sterker Dan staal, voor eeuwigheid van kerker Noch bittre laster was vervaard?…