Alle inzendingen over muz

vandaag worden de ramen van mijn verzen gedaan zouden mijn woorden mij nu beter verstaan ---------------------------------- Mammoeth mijn muze (1968)…

achter de muze waar je van houdt…

losgetrokken uit het NU ga je voorbij aan wat is en beseft zonder muze is er leegte het voelt als groot gemis....!…

soms droomt hij in een slaap die hem niet toebehoort hij doet alsof en voelt zich zonderling bekoord ----------------------------- Mammoeth mijn muze (1968)…

die jonge vrouw rekt haar fuik zeggen de netten sluik ------------------------ uit: Mammoeth Mijn Muze gedichten van een leraar (1968)…

het licht hebben gedragen verbaast door de maakbaarheid van de muze,wat rest zijn alleen maar vragen.…

Inspiratie, voorheen de gefleste geest Verstrikt en volkomen lamgeslagen Writersblock waarvoor de dichter vreest Muze van duizend-en-één-nacht en dagen Bezorgt illusies van alle dagen feest Blijft één nacht om inspiratie aan te jagen Inspiratie, thans de geschreven gedachten Vrij en volkomen vrij van vragen Muze van duizend-en-één-dag…

dat je nooit denkt: dit is het verlossende woord de vullende regel de verhoopte redding maar trop is te veel en mooi is nooit minder en daar op rij drie de hoog begeerde blond geleerde schikgodin, dwepend met al mijn muzen (zeg me niets meer van de muzen, ze sluiten mijn ramen en mijn deuren) ik ben meer van de toevalligheid…

Thorbecke streelt adelheid waar ik niet mag een blouse kijkt naar haar die mij niet zag ---------------- uit: Mammoeth mijn muze (gedichten van een leraar) (1968)…

Geachte Morus beste vriend En lieve Moria Waart gij mijn muze als vriendin Of mijn vriendin als muze Het kwam als wat unbidan wij Het keerde onverwacht het tij Ons hart- en hoofd- ja zielsverwantschap Is geenszins illuze Trouwens 't hoofd is een en al Rationale Animal Daarentegen heeft het hart Geheel zijn eigen Reden Onherleidbaar…

sprankelt in zinnen diep van binnen ook dit keer heeft de muze mijn ziel geraakt en samen hebben wij dit gedicht gemaakt…

Een dichter liefhebben is hemels, voor een muze. Een muze beminnen is goddelijk, voor een poët. Dichters begrijpen de roerselen van uw ziel. Ze herkennen de liefde in uw ogen. Laat hen tot uw stoutste dromen toe. Geef hen al uw zorgen en uw smart. Nooit worden verlichte dichters moe.…

Sta op, mijn muze rust niet langer uit er is nog zoveel te ontdekken het onbeschrevene wacht op woorden die slechts vloeien als jij waakt dus kom laat mij dromen…

Claxonouverture gedurende het 'tuut tuut' door muzen gehuurd.…

wenen schilder mij pigmenten fluweel honingzoet gebonden kleur in matte glans nog onbedorven ben ik jouw doek, jouw muze…

mijn huis is behangen met woorden zinnen die spelen met de gedachte dat de muze van de nacht hen wekt om in uren naar het ochtendlicht mijn catastrofes om te smeden tot een tijdloos dicht met allure…

nationale triatlon op ons dijkje het is me een kunst de bolides der sponsoren schetteren dwars door de zondagsrust ik was de Muzen aan het paaien maar dat hoeft nu niet meer ik word pissig en pathetisch en grijp mijn jachtgeweer…

voorbij de Romaanse poort uit ongelijke stenen gemetseld heeft een muze die mij bekoort zich op mijn schoot genesteld ik ruik haar geurenpalet dat mij doet zweven door ongekende sferen mij doordringt met scheppende beelden ook al blijft haar tastbare nabijheid onverlet het aardse wil ik niet onteren ik zie in de glans van haar blikken…

souffleer me liever niet de letterlijke compositie maar laat het schemeren tussen de regels dan raad ik zelf wel wat je wellicht bedoelt schilder slechts wat kleur in mijn nachtblinde hoofd zodat ik de zinnebeelden kan nuanceren fluister enkel wolkjes cryptisch in mijn oor in raadselen zal ik aan je lippen hangen en houd me wakker…

laat mij in diepe sereniteit biechten zonder dat men mij van mijn bed komt lichten en mij met schande van mijn muze berooft ik koester mijn honger als een kluizenaar laat mij door letterbegeerte verleiden pleng mijn nederig offer op haar altaar in spinsels, die uit mijn ganzeveer glijden, mijn geschriften zijn vreemd of juist herkenbaar…

De muze met haar woorden ging aan mij voorbij en ook in mijn dromen bood zij mij niets aan. Dus bleef ik daar in een ongekleed lichaam en lege geest. Het leek of alles wat ik tevoren had geschreven voor niets was geweest. Echter, nu geen plaats voor tranen: Een gedicht, een nieuw gezicht.…

zacht geurende strelingen Je lustopwekkende bewegingen Jouw prachtige liefdesspellen Nu Een avond kaarslicht wierook En muziek Die heerlijke dans Lichtmistig vlamt `t licht Over glanzende benen En ja die ondeugende blik Zachte lach Je vlakke warme strelende hand Door eigen prachtig haar Sensuele bewegingen In ritme van muziek Jij lief Muze…

het zou overal kunnen gebeuren hier tussen deze woorden van een vrouw die in de spiegel het hart van haar minnaar ziet en die, door de roes van oorsprong zonnezuiver zwaluwen losmaakt uit schaduw en tralienachten bij bloemen spreekt in de wind en tot hem, onderwijl met blosjes op haar wangen het zou ook dáár kunnen gebeuren…

Zwaai mij uit, trapezehart in de nokken van de tent ik ben in het net verward waar de muze mij verwent sta op en maak me dapper in het midden van de ring weg met de zaagselhapper is wat ik tweestemmig zing maestro, maak de piste vrij voor mijn laatste reuzensprong ik kom bij mezelf langszij in poëzie die ik verdrong.…

Ik slenter somber zonder inspiratie op de pier de zo vaak helende zee werkt niet mee, een man met ‘n gezicht als ‘n donderwolk passeert, alsof ik mezelf tegen kom en schiet in de lach in mijn hoofd klinkt het lied ‘Stormy Weather’ ik draai me om, de pier is leeg er is niemand heilig vuur brandt weer als ik huiswaarts keer…

Denk ik de waarheid te benaderen, er zijn zo velen, mogen die bestaan om tegen wil en hoon, de vlinders van de Muzen aan te mogen raken, strooit de zinnen in de goot, die verder drijven zonder vlagvertoon.…

Haal ze maar weg, de muizenissen grote, kleine gebeurtenissen in de nacht hoe ze het humeur soms droef ontstemden pogingen die je deed, op eigen kracht je zag niets in de kleuren waarmee werkelijkheid schetste een wereld die in arm en rijk werd verdeeld je kwam nooit achter de deuren waarmee het geloof je vaak kwetste leegte bleef stil,…

Opschrift bovengronds de muzen die hij verslond, hij rust in vrede. De taal blijft drinkbaar dankzij het heldere glas, vol gedecanteerd.…

laat me niet achter mijn lichaam is de zee uit vrije wil, voor jou ik wil gedragen worden boven alles uit, nog meer in kleur, rond of door praat met mij, lichtblauw en herhaal dat met het leven dat het onze is vandaag en morgen zoals gefluisterd op dit ogenblik en als je dan luistert naar mijn golven, door onrust gevangen bemin…

lonkend prikkelt zij de zinnen zodat de pakkans wordt vergroot, voor hen die haar als muze minnen legt zij haar kleed af, geeft zich bloot. met haar schoonheden ontsluierd waarop de klankmaat is gericht, denk je met voldoening even: hoe graag had ik dit schoons gedicht.…