Alle inzendingen over reddende verfkwast

ik, het is waar, en dat in alle bescheidenheid (immers voor hoogmoed wordt men beboet) ik zeg dus met een schorheid in de keel die echter het gevolg is van een voortslepende periodieke onthouding ofwel op het afkicken ene hemelse nicotine is gericht (maar dat is niet des luisteraars deel) kleven oren aan mijn lippen wachtend op de reddende…

die dan hen ook redden zal sommigen drijven hulpeloos op amper nog drijvende vlotten terwijl zij smekend schreeuwen om een veiliger boot of haven anderen missen de zeebenen vrezen alles wat deint en golft kunnen niet staan noch liggen omdat zij zieker dan ziek zijn waar wij samen reizen moeten rust op ieder van ons de plicht de reddende…

De poes die met haar nagels blijft haken in het gordijn of denkt dat ze op de hoogste tak van de boom kan klimmen maar niet meer naar beneden kan zonder hulp De brandweer is dan weer de reddende engel die hem naar beneden brengt, maar hen met zijn scherpe nagels bedankt. De hond kan ook rare dingen tegenkomen.…

Goede tradities: elk jaar vier je Kerstfeest, het feest van reddend Licht! En eens - als ‘t zo heeft mogen wezen - : Gods Geest heeft je verstand verlicht. Je ging bewust geloven en je wandelt met Jezus in het licht! Leef dan blijmoedig naar Zijn wensen dat jij zichtbaar mooi werk verricht.…

Maar U heugt, dertig eeuwen door, Dat u Jehova uitverkoor; Dat, als 't geweld u vluchten deed, Een reddend spoor het diep doorsneed; Dat, zonder huisdak, levenslang, Uw schaar zwierf, op haar kronkelgang; Waar Vuur- en Rook-zuil voor haar toog, En 't Man haar spijsde van omhoog.…

Maar U heugt, dertig eeuwen door, Dat u Jehova uitverkoor; Dat, als 't geweld u vluchten deed, Een reddend spoor het diep doorsneed; Dat, zonder huisdak, levenslang, Uw schaar zwierf, op haar kronkelgang; Waar Vuur- en Rookzuil voor haar toog, En 't Man haar spijsde van omhoog.…

Een arme heiden boog gedurig voor zijn god, Een houten beeld, reeds oud en, mooglijk, half verrot, Maar door de verfkwast met wat kleuren overstreken. Daar lag hij diep bedroefd op ’t ijvrigst voor te smeken.…

Zijn reddende Engel had hem nu ook al verlaten, hij voelde zich klein en eenzaam. Vreemde gedachtes kwamen bij hem op, maar hij vocht er tegen, hij verdrong ze. Maar hoe lang zou hij dat volhouden? Er was nu geen toekomst meer, en zijn laatste kans op geluk was met de Engel gestorven. Hij was nu zelf van binnen helemaal dood.…

Een lange trilling loopt door al haar leden, De gloed des levens tintelt in haar oog En met een kreet verbergt ze in beide handen ‘t Gelaat en reddend stroomt de tranenvloed... Lang weent zij, dan zet wijd zij het venster open “Mijn kind! Mijn Bertha!”…