Alle inzendingen over strak zwart

De zonovergoten dag, loopt langzaam ten einde het avondrood toont zich in al haar rode glorie de dag ging snel, zoals elke dag de avond is korter, maar dat ie tie altijd. De zon aan de ene, de maan aan de and're kant ze knipogen naar elkander zodra de zon met haar mooie rood is verdwenen zien we een heldere lucht, waar sterren verschenen.…

Over een poosje is straks een tijdje geleden. Na lediging is wat vol was leeg en zo is een bovenetage soms ook beneden. Voor de één is zwart dat voor de ander wit is. Is de werkelijkheid een onomkeerbaar feit. Echter, de absolute werkelijkheid is: Er bestaat geen absolute werkelijkheid.…

Defensie zit al tijden op zwart zaad Dus in geval van nood gaan onze troepen De vijand vloeren door 'Pang-Pang!' te roepen En hoofddeksels zijn schaars voor Jan Soldaat Al fluiten straks de kogels om mijn oren Ik ben gelukkig met de helm geboren.…

Ze willen alles kunnen achterhalen We krijgen na de sleepwet nu ijskoud Een zwarte doos door onze strot gedouwd Hoeveel moet ik straks voor dat ding betalen Wel honderd euro vroeg me laatst zo’n doos Niet meer dan vijftig zei ik quasi boos…

Nu zijn gezinnen in Amerika In wéér zo´n soap van huidskleur aan het ruilen Zo blijven ze de beeldbuis maar vervuilen En steeds komt iets waanzinnigers daarná De enkeling die nog zichzelf wil blijven Zal men vanzelf ooit tot een soap verdrijven…

Het onweert, bliksem boven me, diep gerommel -- onder mijn voeten.…

Op jacht naar een olympische trofee Pakt men de zwemsters in als verse worsten. Luchtdicht verpakt hun afgeplatte borsten, In Rio is geen zwemster met cup D. Die borsten zijn net als dit rijm hééél plat, Maar het glijdt wel veel sneller door het bad.…

zwart, overal en alles zwart nergens kleur meer, behalve in jouw hart. jouw hart van goud, jouw hart van zilver. jouw hart van alle kleuren valt op in de duisternis en trekt mijn aandacht. ik kom dichterbij en wil het zien maar al die kleuren zijn maar schijn.…

Omdat zij van hem hield met heel haar hart Hulde zij zich in het vereiste zwart En werd haar sprankelende geest bevroren Hij trachtte haar te voegen in zijn voren Die zeer rechtzinnig waren en benard.…

acht kraaien in de lucht geen negen geen zeven maar acht vader moeder twee kinderen drie neefjes zonder macht en eentje uit het buitenland maar dat gaf niet want ze waren allemaal even zwart…

die schuldbewust over ziekte dood vertelden ik als kind liep door de regen gelukkig wit zwart groen oranje roze door die tranen heen…

de natuur huilde vrijdag in Antwerpen de druppels liepen als tranen over ons heen kinderen en ouderparen iemand alleen onverstoord druppels liepen over onze huid zwart wit groen blauw roze oranje over onze wangen liep geen traan meer gestold we stapten stap voor stap alsof iedere stap de pijn kon verminderen alsof iedere stap…

mijn lief heeft een zwarte ziel gedekt door een roomblank lijf dat leidt af dus duurt het altijd weer even voor ik ben waar ik wezen wil hendrik…

ik draag het licht altijd bij me kan niet zonder de schaduw mijn zicht het mooiste zwart voorbij aan kleuren ik ben rijk een vurig hart…

onbewust droeg ik mensen naar hun graf ik hielp hen nog te leven, maar dat leven was een straf met de dood op de hielen draag ik zwart en ik maak het af…

Ik stop mijn geld toch ook niet meer in sokjes Ieder mens is wat ie is Of hij of zij Nou zwart of wit is Je moet géén onderscheid maken Want ik ben ik En jij bent jij Hopelijk leert de toekomst eindelijk van mij…

Wonden Het zwarte gras onder de zwarte boom met zwarte bloesems Wonden Zwart…

Pijn Je laat me niet los Troost Ik zoek je Maar blijf tasten Zwaarte Je verplettert mij Lichtheid Je bent weg Maar ik zie steeds Zwart Telkens in Een tint Donkerder…

haar Je trok mij naar je toe, een kus de laatste De jaren gingen door, Eenzaamheid kwam er in voor, Niet lang meer Want straks zijn wij weer samen…

Langzaam daal ik af in de diepte Van mijn rusteloze en zwarte ziel. Een uitweg zoekend naar de zon Verduisterd door mijn sombere gedachten. Strak staar ik voor mij uit Onbenaderbaar voor iedereen. Liefde komt niet binnen, Liefde geven kan ik niet.…

het laatste blad valt van de bomen ik droom mijn dromen in zwart/wit hoop dat er nog iets langs zal komen een brainwave waar muziek in zit voorlopig blijft er veel te wensen omdat ik taal en teken mis maar straks misschien met andere ogen schrijf ik wellicht geschiedenis…

Een brede glimlach gaat van oor tot oor Zwarte baret strak in de plooi gestreken Twee vingers in de lucht als zegeteken Je vraagt je af waar doet zo’n meid het voor Ze sprak van vrede en rechtvaardigheid Maar juist de weg daarheen is ze wat kwijt…

Als Sinterklaas maak ik me soms heel kwaad Ze zeuren en ze jatten pepernoten Zo gaat de BV Sint mooi naar de kloten Straks zit ik door die lui nog op zwart zaad Als ik de Sint was nou dan wist ik ‘t wel Naar Beverwijk....verkopen ’t hele stel…

Zal na de eerste zwarte president Straks ook de eerste vrouw dat ambt bekleden?…

Na scheiding onzer wegen kwam ik je vannacht zoals dat met eenlingen gaat genadeloos weer tegen verzonken in stiltespagaat op de Martelaarsgracht Alleen ik nam je handen waar zwart gekromd in diepe vouwen van de zakken in je winterjas grijs behaarde berenklauwen tussen je wijsvinger en duim een zaag fijn strak omklemd Vannacht op…

en wat dan nog aan de overkant van middernacht woont een bleker zwart dus wacht ik geduldig tot de dingen weer gestalte krijgen en zich aarzelend kleden met de kleuren van de dag en ben ik nu zelfs voor mijn wakkere ogen nog onzichtbaar straks herken ik weer de plooien van mijn lichaam als een vermoeide afdruk tussen de lakens in dit…

je bent gehavend je ademt niet meer onder het witte laken een strakke zee die je ondersneeuwde je valt samen met het zwarte landschap dat je leven onder lemen lagen smoort om het later glad te strijken onder het wolkenfront stromen waterlanders over gekneusde bloemen binnen de stortregen van woede en tranen op papier…

ik ken je lach hooghartig uit een adembenemend zwart gat waar warmte en liefde verdwenen zijn gesloten lichaamsfront de strakke mond afwijzend in geluid het schrille geen tegenspraak willen punt uit heb je gesmeekt om clementie je keek niet eens vol onbegrip soleer jij je macht terwijl ik stik…

De blik gericht strak naar het eind, niet naar omlaag waar zwart moeras zich roert. Geen stok, geen uitgestrekte hand, maar voet voor voet van hak tot teen, van hak tot teen, rechtop.…

Een zwarte sjees met zijn verloren helft Tussen zee en land Grauwe luchten boven 't lege strand De vriend had hem meegenomen naar dit stille oord Zij spraken met elkaar geen woord Hij keek de zee strak in 't gezicht Geen eb en geen vloed Eindelijk was hij thuis, voorgoed !…