Alle inzendingen over wild en bloot

Je bent ingesloten in mijn armen in mijn benen in mijn hart Blind van liefde voel je met open ogen de tedere streling van mijn lijf en leden Licht geraakt geef je je bloot…

laat mij in je slapen vannacht waar ik in je adem rust en me geef waar ik geen antwoord weeg op witte muren of letters verzameld in de lucht wil je in me wonen morgen waar je innige stilte spreekt met geen enkel onbeduidend woord of zinnen over Liefde zelfs niet over een zuivere dood mag ik zijn vederlicht voltooien wat nooit…

In de werkplaats van mijn gedachten veeg ik de woorden in een hoek die her en der liggen te wachten op verschijning in een boek ze sterven als vertrapte wezen zo ongewenst, geknakt en bloot nooit meer te horen, noch te lezen hopend op leven na deze dood.…

Wij leven in digitale tijden Waarin we trachten ons zelf te blijven Met weinig hoop op verblijden Het oog gericht op de grootste stunt De digitale munt Alles open en bloot Als een pasgeboren kind uit moeders schoot…

schoonheid veredelt haar blotebillengezicht geeft glanzend bewijs van nature jezelf zijn ligt werelds aan je voeten…

wie, wat of hoe het doet er niet toe ongehoord woord doch blijvend bestaan en dan toch er voor gaan eenmalig haal ik inhalig de buit binnen buiten zinnen ik geef mij bloot bevreesd voor de dood…

Maar wat is er op tegen jezelf soms “bloot” te geven.…

Op blote voeten Schuifel ik door Deze ruimte waar Ik zo vaak al Geweest ben En die me toch Onbekend voorkomt - Mijn ogen zien Niets vertrouwds, Het zijn mijn Voeten die me vertellen Dat dit de plek Is waar ik woon, Waar ik leef…

Maar o, laat de borsten, ook de jouwe, bloot zijn, bloot, laat de borsten van alle Nederlandse vrouwen bloot, bloot zijn, bloter dan bloot, blote borsten zo bloot als bloot maar kan zijn, de borsten bloot, geheel bloot, volstrekt bloot, alle borsten! Bloot! Zo bloot als in de tropische landen, zonder gêne!…

ik wilde je nog vragen welk spel je speelde in al die verfomfaaide dagen de visjes die we deelden liggen op apegapen een stapel kleurenblind en het rad draait door, ook zonder wind de bank is blanco facturen verbrand jouw inzet een veeg in mijn blote hand de laatste champagne grand cru van een parvenu verpand aan de tollenaar rien…

Ik componeerde in studies een schilderij de melodie penseelde mijn kleuren daarbij nam een adagio in rood gaf me toen bloot lentissimode in groen maar de finale was weer net zoals toen ik kraste met mes jouw vormen tevoorschijn beeldde je uit in gevoelig mimiek kerfde met scherpte het stille verdriet ik wilde je bij me componeerde…

Tranen golven breken harten loos Bloed golft kabbelend in zoute wonden Hete nachten missioneren een wilde mossel Een pruik van groen wier over blote borsten Een stinkende stoot tot onder de gordel Zwemt zij alle warme stromingen mee Overvloed gooit haar dorstig in de branding Een geleide blinde hond likt verpulverd kalk…

sloeg ze nagels in mijn huid en trok me zo mijn lichaam uit ze legde me bloot tot ik rilde.…

Je smaakt naar vrijheid, wilde zachtheid, vocht van drang en van natuur die mijn lust en leven voedt. Je geeft je hele wezen in een tel van jou en mij versmeltend, verzengend, in een stonde van genot. Zo heb ik jou gevonden, zo gaf jij je bloot, bungelend aan een steeltje, jij, kers over de muur.…

dat de zon het sterven licht zou maken maar toen ik je gevonden had met sneeuw in het gelaat wilde ik voor jou de waarheid en voor mezelf een andere dode daad…

De allerlaatste koeien liggen dromend op het land te malen van een zomer die geloomd niet wilde komen Ze rollebollen samen blote buiken op hun kant en wachten tot de wolkenvlokjes vallen op de bomen Dan staan ze nog eens op in natte zon die plots ontbrandt en voelen langs hun flanken hoe de witte nevels stromen Oktober is gevallen…

ik zag je in een zacht ontmoeten gras werd groener in het zoeken je gaf me lenteweelde in een wilde bloemenkleur liep op blote voeten de geur bleef hangen tot het voorjaar gluurt en toekomst warme uren duurt er komen wolken voor de zon ook jij draait je nu om elkaar in tegenlicht bekijken wie is er dom, wat was er stom moeten we…

je Over je blote lijf Ik wil je in mij voelen Lang, wild en puur Je wilt mij Nu, op dit moment Zacht lig je op mij En begint het liefdesspel Je lichaam beweegt Hevig vol passie Zacht kreun ik Vol genot en geef mij helemaal Je valt naast mij We liggen uitgeput Zalig van genot Zoenen elkaar lang intens Liefde wat is het toch zalig…

Door zelf Meer van je binnenste Bloot te geven Zal de ander Zich ook Makkelijker Bloot geven En zal je Elkaar Leren kennen…

Ik sluit mijn ogen snuif de geur van wilde bloemen en voel de zon op mijn gelaat even voel ik mij terug in Afrika ver weg van hier was ik maar daar hoor ik het gebrul van leeuwen in verte voel ik het hete zand onder blote voeten even visualiseer ik de lange tocht in de woestijn rituelen en gebruiken beleef ik weer de meisjespijn…

ik reed de weg van Zwolle naar het zuiden en zag de pinksterbloemen staan zo luchtig en zo vluchtig met zo veel zijdezachte schoonheid tussen de vlakke groene wei als dat wat nog spontaan wil opengaan en ik zag mezelf als kind met blote benen in diezelfde wei zo opgetogen, blij dat ik ze toch weer wilde plukken veel liever nog en meer…

weer was er die omslag in je stem na het stilstaan van de tijd jij ging jezelf voorbij wilde terug de warmte in maar de messen waren geslepen het koude staal sneed in scherpzinnigheid de vriendschapsbanden door legde waarheid bloot van wankele pijlers waarop het samen rustte relaties stierven door de kou die nodeloos naar binnen…

je zou nog een vlieger voor me maken van latjes, papier en lijm en heel veel touw zoals vroeger mijn vader op het strand zouden wij weer uitgelaten kinderen zijn rennen zouden we - op blote voeten met wind en vlieger mee ik weet dat je nooit wilde geloven aan wederopstanding maar toen ik je vroeg een vlinder te zijn liet je niet lang…

Blote voeten op ‘t strand Een rode lok in je gezicht Maria in je hand Voor de stilte gezwicht Blote voeten op ’t strand Heuptas op je dij De zee die overmant Isis aan je zij Blote voeten op ’t strand Broekspijp omgeslagen Zachtjes kietelt het zand Antwoord op je vragen Blote voeten op ’t strand Fluist’ren doet de wind Met je hakken…

zon groende het bos van kruin tot het mos in een samen ontwaken jij zette voorzichtig de bezem opzij knapte wat takjes om meer snelheid te maken jouw blote voetengaan liet geen sporen na in het zachtste tapijt ooit alleen pluizen die wilden verhuizen haakten aan omdat heksen alleen voor vruchtbaar gaan jij hebt mij…

Zij zwalkt door de verlaten straten Al het menselijks is uit haar leeggeroofd Wild rukten handen de kleren van haar lijf Haar leven in een seconde van tijd uitgedoofd Haar schoen is zij verloren in het gevecht De tranen zijn stille getuigen in haar bevlekt gezicht Een schamel kledingstuk hult haar blote lijf Totaal verward doolt zij eenzaam…

mijn paadje heb je schoongeveegd en aangeharkt de sintels de distels stonden schandelijk hoog de dovenetels en het ruige gras dat jij met zoveel liefde en met blote handen wilde rooien door ging je met de paardebloemen met wortel en met tak geruimd het boerenwormkruid tussen alle tegels weggekuist de gulden roede op de schop genomen…

dromerige mond ze liep als een godin toch ben ik afgeslagen benen wilden mij niet dragen haar paradijs kom ik niet in…

het was geen offerblok waar ik voor stond hoorde de gezangen van mannen in een witte pij maar zag mijn hoofd er niet meer bij wel het blinken van de zwaarden zwarte maskers en de baarden op het geschuurde hout het bloed van mij bloot op het schavot wilde graag de guillotine in het vallen van de bijl voelde ik me vrij maar zij hakten…

In het wild voelt hij zich onvrij. In het theater voelt hij zich bespied. Nog nooit heeft iemand hem betrapt, op het leggen van een ei. Een dorrevogel maakt depressief geluid, dat sommige mensen praten noemen. Vogelaars noemen het somber kraaien, dat soms op vrolijk zingen lijkt.…