Alle inzendingen over tijd

de hemel werd gevuld met bliksemschicht en donderslag vader genoot van het lawaai en het spektakel wat een surprise zijn nakomelingen hadden hem niets mooiers kunnen schenken hij wist nog niet hoe de Tijd het lint van het leven ontrollen zou…

Niets is je nu nog om het even om nog uitgebreid deelnemend nog een keer te beleven. Alles en ook niets is nog meer dan wellicht rumoer of even stoer van waarde, buiten thuis eettafel intens moeder van je drietal zijn. Teruggaan in tijd kost je te veel vlijt. Moed is niet verloren valt dagelijks te horen, dromen zijn niet verstomd. Geuren…

het was heel vroeg weinig lag vast in ons bestaan de tijd was nog niet ontwaakt in deze stille kamer ik wil je in verhalen weven en je bewaren waar vind ik de woorden en de draad?…

Dagelijks meer eerzuchtig En minder in staat tot iets groots, Telkens wanhopender roepend Om kracht of de kalmte des doods, Dagelijks vuriger wensend Naar schoonheid, gezondheid en vreugd, Dagelijks ouder en bleker, En verder van blijdschap en jeugd - Ik zit in de bloeiende velden, Die schittren van zonneschijn, En alles is jeugdig…

Durend zwanger Bevallen in brokjes Het dragen van een droom Tot een goede vrijdag Dan is het zondag De vervlakkende zandloper Van versterven Naar vereeuwigen Zeker van zijn stuk Schaakmat…

Je wordt dan wel oud krijgt het op de heupen kunt niet uit de voeten het kniegewricht niet van 'n goed jaar Je bent niet langer van zessen klaar toch wil je een-blokje-om Het landschap ligt voor het oog te wachten Als zon de zondag viert voorjaarsgoud... de hazelaar siert.…

waar we heen zouden gaan waren we bij aankomst al vergeten op de plek waarvan we dachten al eens eerder te zijn geweest meenden we ons te herinneren afscheid te moeten nemen van ons lichaam dat hier ooit sliep de ademtocht die hier stilviel in theewater op een vooravond of bij schemer in een bruin bierflesje bij sommige dingen stonden…

Mijn vader zei me wel eens dat voor ieder mens die heeft geleefd, een ster staat aan de hemel. Ik weet niet of hij dat meende. Hij zei het met een lach en dat hij het van horen zeggen had. Ik herken de sterrenbeelden die hij me aanwees: Grote beer en Kleine beer, Steelpannetje en de gordel van de Melkweg. De wolken weerkaatsen het…

uit Remco's arsenaal de dichter schreef over alles wat vergankelijk was dus niet in de laatste plaats over zichzelf de ontroering in de poëzie was hem ook niet vreemd hij zei "poëzie is achteruit luisteren en vooruit zien" en hij keek vooruit luisterde terug en schreef op over vroeger over nu over hoe het is geworden over alles…

dit moet de plek zijn geweest waar we wachtten op een nevenschikkende zon waar we meenden ouders te zien, straat en plein zich ontvouwden tot lonkende hemelpoorten aan de oever van iets onbetreden, het eindeloos begin zonder te weten wat we later wisten waar we ons middenrif lieten begaan met ademteugen vol morgenstond, de dood in verre…

De grijsheid blijft ons eerbiedwaardig. Maar, is ze ook al de kluts niet kwijt, Ze is, wat ze ook zijn moog, eigenaardig Niet op de hoogte van de tijd.…

Van de ouderdom begin ik te houden. Van de rust van een schaakspel. Van de stilte in de nacht. Van liggen in ons bed. Vannacht werd ik vanzelf wakker. Ouder zijn wordt jonger, denk ik. Vandaag wordt morgen gewoon weer gisteren. Voor later is het veel te laat geworden. Mat staan we bij lange na nog niet. Zie! We zijn nog steeds aan zet!…

het kanaal bij de witte brug vaders favoriete stekkie daar ving hij walvissen voor Madurodam…

Romein.... Al eeuwen dood ben ik geboren in het Oude Rome Niet ontbloot van gevaren... streed ik voor ons legioen Aan de grenzen van het Romeinse Rijk Novio Magum mijn woonstede Zo herkent u mij, in tenue uit 'n ver verleden 'de krijg', m'n leven, inkomen.…

op het natte asfalt een foto in zakformaat de vrouw houdt het kind vast achter haar de man met een jongen aan zijn hand gestolde ernst in een zwart-wit ogenblik handreiking aan een verwaterd verleden…

Wat is er in de lichtheid van mijn leven overdag dat het betaald moet worden met de zwaarte van de nacht? Dat uit het hijgen van mijn borst, uit dat moeras, uit van mijn dromen de benarde damp de kracht getrokken moet voor lachen? Leef ik mijn tijd te snel, waardoor de donkere materie van de aarde zelf als zij haar kans krijgt, mij…

zoals een weiland plotseling stilhoudt in een voorbijgaande trein vogelvrij, hersenspinsels die zowel wolkenloos als lucht zijn of een ongeplande aankomst een harde noot om te kraken door te dringen tot randmeren een voorbode van verleden jaar soms heb je een hamer nodig om bij het zachte vruchtvlees te geraken voorbij bestemming…

Mijn ouderdom is rijp om uit te spreken het diepste wat mijn hart ervaren mocht, en toch - toen ik voor 't eerst naar rijmen zocht, was één uur rijker dan nu reeksen weken. De kracht, waarmee 'k als jongen dwalend vocht, is nu gestaald, en vaak vertrouwd gebleken; en toch - nu ik mijn hart wil openbreken, faalt mij de macht, die jeugdzang…

de bemoste steen oud en het zwerven moe borg de meanderende reis met het ijs in zijn stenen hart onverstoorbaar legde hij zich bij deze onvoorziene plek op de aarde neer één met zichzelf niet bang om te breken…

Je zou de korrels in de woestijn tellen Tot je adem geel kleurt Er is nog een gedeelte te gaan Dat als ‘leeg’ te boek staat Daarna zouden we gaan reizen Naar het uiteinde van stofwolken Het schijnt dat daar nieuwe sterren Ontstaan als dichtheid compact genoeg is Niemand die ons zou opmerken want Afstand is geduldiger dan vlees…

de romantiek van zo'n formicatafeltje op drie poten getekend door de tijd zorgt het en passant nog voor een vleugje melancholie in kringloopwinkels kom je ze af en toe wel eens tegen tafeltjes afgedankt door de één en wellicht nog geliefd bij de ander…

aan het einde van de dag is kakelbonte taal overbodig veel te verliezen maar niet alles van de alomvattende duisternis de schaarse woorden houden we teder bij elkaar de mooiste stukjes stilte van de levensboom bloeien aan het einde…

Ik kijk weer met blinde ogen, naar een wereld die verdwijnt. Ik luister opnieuw met dove oren, naar geluiden die verstommen. Wat is gebleven is geschiedenis. Ik kijk weer met open ogen, naar een wereld die ontstaat. Ik luister met gespitste oren, naar muziek die blijft. Getuigen van eeuwigheid zijn wij.…

-- toelichting van het gedicht is onderaan te vinden en is van toegevoegde waarde -- HET SONNET Een man wil vrouw en kind'ren niets onthouden. 't Dak van steen en daaglijks eten op de plank. Valt het hem wel, zegge hij God getrouw zijn dank, wetend dat weinig man het gunnen zoude. Zo tracht hij een leven op te bouwen tussen de pest,…

er is een verleden van het verleden en een nu in het nu maar er is ook een toekomst in de toekomst ?…

geduld is uit de gratie geraakt merk ik bij regelmaat wanneer ik een overweg passeer haast is blijkbaar een manier van leven geworden overmoed maakt valse helden en geeft en passant nog veel verdriet als je iemand er op aanspreekt is goede wil dikwijls aanwezig maar men heeft domweg de tijd niet om te investeren in het leven…

Aan de overkant van het geboortehuis van Jan-Jacob Slauerhoff gaat een winkel sluiten, die in zijn tijd was geopend. In die winkel vind je de meest bijzonder oudheden, maar ze verhuizen naar een meer bereikbaar industrieterrein. Het zal Slau allang een worst zijn, maar mij gaat het aan het hart. Zo zie je hoe de tijd alles doet verschuiven en Slauerhoff…

Water stroomt alles omlaag, spoelt het bergafwaarts naar de zee. ‘t Snijdt door landen als een zaag en neemt diens sedimenten mee. In de tijd gestolde resten mengen zich in dit geklater in de loop het allerbeste met het vallend hemelwater. Het valt, versnelt en stroomt dan traag en zoekt klotsend zijn bestemming, meanderend door…

Bekend in deze stad in dit oord wijd en zijd Zijn arbeid verstild zijn bewegingen verstomd Hij, ambachtsman stokstijf beeld van ooit....... van toentertijd.…

mijn mond blies wolkjes in de winter ik liet het oude jaar voor wat het was dansende lichtvlekken lieten het dode achter diep boog ik voor de wind de aarde wilde me dragen mijn lichte voeten voelden de lente ze vonden ruimte in het ritme van de tijd…