Alle inzendingen over emoties

ach, ik omzeilde jouw muziek ik strakte de blik in mijn ogen liet de tere snaren niet zien meetrillen niet meer horen mijn rusteloos hart veilig gesloten voor vredige klanken die komen en diepe tonen met jouw dynamiek mijn ontroering merkte je niet mijn doelloze handen stopten met spelen, het gevoel was er niet de rilling van binnen verdwenen…

Schipbreukelingen, gevoelens net op tijd uit het water gevist, nipt gered van verdrinkingsdood, toen de boot der dingen onfraai schipbreuk leed, op de drukke vloedgolf van de eenzame scheepvaartroute. Voor een groot gedeelte gevoelsdood, ijskoud in de trotse stormende golven gesprongen. Kunstig onder het woelige water verdwenen, toen het…

Ik wou, ziel! dat gij goed waart, eind'loos goed, Dat gij uw vijanden vergaaft en bad Voor wie u kwaad doen, dat ge een wet bezat, Die zei, dat ge al wie lijdt, beminnen moet. Gij hebt die wet, ja, maar zo dikwijls doet Ge alsof ze er niet was, of ge 'r woord vergat, Of gij u zélf vergat, want, ziel! gij had Geen wetten dan u zelf…

Er is al zoveel gebeurd in jouw leven. Er is veel gegeven maar ook veel weggenomen. Je hart is meerdere keren verscheurd en vertrapt. Je bent bang dat het nooit meer zal helen. Als je lacht, huil je stiekem nog van binnen. Je hebt geen idee hoe je aan die nieuwe start moet beginnen. Ik zal je proberen te helpen. Laat eerst die verloren…

Ruimtelijkheid komt geen stap verder ze liggen daar al een tijdje, sterk vervuild geraakte herinneringen naast de overvolle afvalbakken lege handen reinigen en poetsen en opgebouwde struikelblokken soppen, in het bekende excuus, sommige rotzooi mag blijven liggen, geleefd hebben is binnen een paar tellen opgeruimd en verwerkt.…

Van een bloem een rozentuin van een zonnestraal een mooie nazomerdag van geld een fortuin van liefde een leven met een lach van een kind een gelukkig mens van een gedachte een vervulde wens een kunst iets wat mooi was lelijk maken ook een kunst...…

Hoewel het alweer een aantal jaren geleden is sta ik er élk jaar bij stil, want het is en blijft een gemis. Mijn Vader met zijn altijd gulle lach werd begraven op vijf december. Ja, juist op die dag. Mijn Vader, zoals een Vader hoorde te zijn. Hij hield zo van dit soort familie feesten. Iedereen bij elkaar. En wij kwamen terug naar huis, elk…

Mensen komen, mensen gaan, zo kort slechts zijn we hier, verlangen blijft, het onvoltooide, het hunkeren naar volheid en licht, dat delen we met allen. Zo kort slechts zijn we hier, onvoldaan, op zoek naar geborgenheid, naar tederheid en begrip, aanvaarding en bevestiging, dat delen we met allen. Zo kort slechts zijn we hier, vluchtend…

herfsttranen op natte wangen toe niet huilen fluistert de wind zacht…

op de koers van de wind ligt de zee de regen is zoutig en grijs gerommel schrikt de hemel tot in het slijk zandtapijten herschikken zich traag maar gestadig ze wandelt hier om te ontsnappen aan de rondjes in haar hoofd maar haar dromen stranden telkens weer in de schuimende vraagtekens en de wind die blijft op de koers van de…

verheven neem je me mee laat me zonder barsten en voegen doorheen het moment de hoogte raken…

Laat de nacht de nacht zijn Laat de dag de dag zijn Laat mij verlichten uw pijn O laten wij lachen zou dat niet ontzettend fijn zijn…

het uitzicht dat we dromend wachtten vanuit een rozentuin met kruidig zomers blauw van het lavendelbed, herken je nog de vurige gedachten? je keek vanuit je stoel naar verderop de groene bomen die ons niet veel verder deden kijken dan 't grenzeloze leven en je stoutste dromen nu laten zij in glimmend zwart hun kaalheid en de keerzij zien…

Je bent een droom van lang geleden. Die ik stuurde over de bergen. En blies over de oevers van de rivier. Hoe kan men mij ooit begrijpen ? Mensen, ze hebben mij nooit uitgelegd waarom ik zag wat ik heb gezien. Dáár, achter de bergen daar weet ik de warmte En ver weg , nog voorbij de horizon Daar ligt de vrijheid die ik zó liefhad. Mijn…

Ooit was jij mijn winterdroom ik kon mijn koude voeten warmen in de holte van jouw knieën heerlijk tegen je aan schurken samen aan de erwtensoep chocomelk met slagroom jouw warmte in ons hemelbed liet me blozen maar ja, nu zo zonder jou trek ik maar mijn bedsokjes aan kruip ik onder een extra winters dekbed van een wolliger schaap…

Eerlijkheid duurt het langst dus gebied die me te zeggen, dat jaloezie mijn deur niet voorbijgaat, maar ook bij mij als zodanig blijft hangen. Helaas…

Bedek de ogen met zijde, de oneindigheid staat er vol van, daarin verdrinken beelden in stromen tranen, die ons besprongen , verlaat de kuise wil, waaraan je bent ontkomen in een achteloos gebaar, de choreografie van een gefascineerde beweging, beloften gevoerd met zachte woorden, een dans die leeft in mijn verstrikte handen.…

Intens gelukkig samen zo doet het vermoeden althans. Maar met haar vrolijke voorkomen ontspringt zij slechts de dans. Voor even.. Want een oplossing is het natuurlijk niet Haar lachende gezicht verbloemt enkel haar verdriet. Ergens is het ook wel triest, dat meisje daar, zo bang voor haar geluk. Want alles wat goed gaat, kan ook zo gemakkelijk…

Ontdaan dwaal ik van het kluitje naar het riet. Plotsklaps eenzaam in een moeras van verdriet. Donkergrijze wolken regenen helemaal over mij uit. Een leven zonder jou krijg ik nauwelijks onder mijn huid. Bladerloze bomen vertakken treurig in de lucht. Gisteren praalden daar fris groen vol met vrucht. Vandaag overstromen de tranen in mijn hart…

bitter is de smaak in mijn mond terwijl ik toch van zoete dankbaarheid zou moeten getuigen niets wordt met zoveel zuur overgoten als de weg naar overgave die door weerzin is gesloten ik zoek dan maar de bladeren bij elkaar weet dat ook hun kleur in de aarde sterft maar terwijl ik naar de vergankelijkheid staar zal in die…

vertel me maar hoe zeer het doet hoe bang je bent en hoe je denkt dat alles nooit meer goed zal komen kom maar dichtbij me ik pak je vast en hou je stevig bij me zodat je niet meer vallen kunt heel even op me leunen huil nu maar uit ik blijf vanavond bij je ga zomaar niet weer weg zolang je wilt ben ik nog hier tot je jezelf weer…

De dag begint net als altijd, soms met huiver, vaak met haast en terugdenkend Je kunt het niet meer overdoen De dag verloopt al dan niet synchroon, soms gladjes soms gewoon, en overwegend: Je kunt het niet meer overdoen. De avond valt in, het eten is achter de rug, de koffie pruttelt, je kunt niet meer terug En evenmin kun je het overdoen…

Ik zie in mijn gezicht het jouwe Ik loop op de benen die jij me gaf Ik voel elke steen, elke scherf met mijn voeten En elk litteken blijft gegrift in mijn hart Ik zie jouw gezicht soms in de spiegel Je kijkt me dan indringend aan En ik stel jou de vraag soms Wat heb ik ooit fout gedaan ? Ik hoor jouw stem in de mijne Zeg woorden die jij…

Ik schud m’n hoofd. Meer niet. Maar ook niet minder. Kon ik het maar..…

Zij is dichteres en ik heb een foto van haar vrolijke gezicht, uit haar gedichten maak ik op dat zij nogal drinkt en wat erger is, ze lijken verdacht veel op de mijne, zodat het beter is om een te worden, lijkt mij, tenminste in bed, om daarna klassiek te brouilleren, want een eendagsvlieg lijkt ze mij in alle opzichten, ik steel haar mollige…

Er was slechts liefde om tijd niet te doden er zong een kind zorgen in wilgen gehangen in heimwee bevangen hoorde een lied een kind mooi gezongen met kleine stapjes en sprongen het hart werd al oud nooit de horizon gezien en vingers voelden koud tastten aan de ziel misschien was de mens in wezen onbereikbaar of was ik…

soms is het net alsof jij me een spiegel voorzet en me degene laat zien die ik niet ken die ik niet ben ach lief, we doen elkaar pijn boos en verdwaasd wanneer lachten we laatst? tot aan de sterren en de regenboog niemand weet hoe lang kindje, wat is er dan? waarvoor ben je bang?…

Een hongerend kind kan me ontroeren, en ook een springend veulen. Het getroffen zijn, al is de aard tweeërlei, is wat me verstilt.…

Soms raken hemel en aarde elkaar domweg vaker dan wolken wolken raken schroeit iets van hoogte als onweer slaan legerbenden elkaar en op de vlucht wat haten ze behalve hun eigen onmacht. Waar wijden ze hun hart toegewijd aan verlaten ze zich zelf in naam van anderen pogen ze gelijk te zijn aan de ander het authentieke te miskennen en klinkt…

drie jaar geleden op donderdag 23 november 2006 om half acht in de morgen de dag dat mijn wereld op zijn grondvesten schudde en de hemel naar beneden donderde de tijd stil stond voor mij in verdwazing maar iedereen verder leek te leven alleen jij was dood zo vaak liep ik huilend in jouw voetsporen terug stond voor jouw venster stil…