Alle inzendingen over emoties

kijk haar lopen……arrogant je hoort ze fluisteren opgeheven hoofd blik op oneindig verstand op nul tranen in je ziel droge ogen glimlach gestift op verlegen lippen aarzelende voetstappen vanuit wiegende heupen kakmadam echoot haar na ze durfde niet zo goed naar buiten de angst hield haar jaren thuis nu zal ze nooit meer haar…

Deze nacht is een gevonden spoor waarlangs ik zoek naar een echo die ik volgen kan en die elke stilte weer laat beginnen met de schaduw die zijn eigen nacht zoekt en mij weer zal vinden zolang ik in elke zwijgende nacht verdwaal…

Ik schuif de grendels dicht, van zeven kamers in dit hart, er bloeien zeven rozen in dit hart, voor elke kamer een, ontstaan in doornen, zonder kleur, er druppen kaarsen in dit hart, warmte en licht geeft er geen, ik zet de rozen voor elk gezicht, die ik ontmoette in de ruimten, zet de vensters en de deuren op een kier, zuiver zuurstof…

Een krop in de keel, de fijne stem in stukken terugdenkend aan al de onwaardige leugens, de gebroken onwaarheden, de glasklare inzichten. Mijn opzwellend voelende hart ik vraag het jou.. Waarom sla je hart, waarvoor ga je? Stijlvol schreed ze in haar lange zwarte kleed dat spannend om haar sloot, ze miste iets In haar blik een bevrijdend…

Als je een ander "echt" gunt zichzelf te zijn, ook al ben je een andere smaak of mening toegedaan pas dan kan er sprake van: respect en respecteren zijn. Tastbaar,zichtbaar,voelbaar, in voorspoed en verdriet dan laat je een ander toe in iets wat hij/zij anders niet ziet. Wees onbevreesd je bloot te geven als mens van vlees en…

Ze voelde zich bevrijd had zichzelf het kleine meisje van toen kunnen troosten door los te laten wat zo pijnlijk herinnerde aan wat niet haar schuld was de wind streelde een warme deken van liefde om haar heen vlocht troostwolkjes als madeliefjes door haar haren de wind draagt haar fluister ademlang…

Soms voel ik me een vreemdeling in de nacht herinner ik mij verloren liefde, vergeten vriendschap namen van diegenen die ik ooit bewonderde maar uit het oog verloor in een onzichtbaar land dansend op het maanzand van een verstrooiend strand soms zie ik ze terug en spreek ik uit wat ik niet durfde zeggen in de werkelijkheid zwijg je niet…

mijn aarde roert zich sidderend en bevend ondergrondse spoken blijken springlevend ooit niet behapbaar in duisternis verdwenen nu genoeg draagkracht bij daglicht verschenen…

jij bent als een oud hobbelpaard wat ik na zo'n vijftien jaar wat kaler en wat meer bereden ontroerd betast mezelf berisp me dan laat gaan even weer ik verklaar niet meer ben moe gestreden ik weet waar je glanst ik weet waar je stroeft blindelings raak ik je daar waar je splinters verloor en je haar zonder te blozen kleur ik je zonder…

achter gesloten ogen wimperen dromen zo vol verlangen liefde vurig hartstocht blozend rode wangen sexy pareltjes schitteren op naakte huid doch ontwaken is in koude beddensponde de plaats naast haar onbeslapen nog slaapdronken ogen wakkeren stomverbaasd weer alleen klinkt de fluister van de wind met beide handen tegen haar oren…

achter gesloten ogen wimperen dromen zo vol verlangen liefde vurig hartstocht blozend rode wangen sexy pareltjes schitteren op naakte huid doch ontwaken is in koude beddensponde de plaats naast haar onbeslapen nog slaapdronken ogen wakkeren stomverbaasd weer alleen klinkt de fluister van de wind met beide handen tegen haar oren…

Sterk was ze en iedere dag vierde zij ons leven of misschien wel onbewust haar even geleende tijd wanhoop en verdriet werden verborgen achter vorige eeuw rimpels en haar lach verloren in iets wat een vakantie leek raakte al jaren haar ogen niet meer ze kon letters laten dansen net buiten de lijnen van moeten geluid zomaar laten schateren…

Maes Lopend langs de Moerweg passeerden me wat motorrijders het geronk van hun motoren had me al als muziek in mijn oren geklonken verlangend keek ik op als jij erbij was geweest had ik graag achterop gesprongen als je dat missen noemt veeg ik de traan weg die over mijn wangen drupt dag Maes verrekte eenzaam die wereld…

Ik ben een plot gericht denker hou wel van een plot een verhaal begint toch ergens de vraag is waar, waar begint een verhaal een golfbeweging, waar landt water waar zwem je veilig of juist niet ik hou wel van troost een regel van een huisarts 'n zomerse border in volle bloei herfst en wintersneeuw en lente van zeker en onzeker…

poging tot uitstel tien vingers trachten ogen te blinderen…

beiden zwijgen niet meer in staat stilte toe te dekken met een glimlach noch luchtig te laten spreken verliezen ze de wil om samen te delen en vergeten taal een eigen gezicht te geven…

De lage cijfergevers zijn misschien een beetje selectief: ze vinden in mijn verzen steeds weer reden tot een diepe grief, maar liever dan een vijf of vier vind ik wat argumenten hier waarom ze me zo willen treffen maar...wie durft nu zijn stem verheffen??? De stem "verheffen" kan op twee manieren: een hoger cijfer geven of een uitleg op…

Geluiden in rustig verlangen ontstegen echte vrienden leer je hier niet kennen weet jij dan een ander woord totdat de liefde weer bestaat zal ik de maan naar je toetrekken tijdens een windstille nacht die ademt over oceanen in mijn hand heb ik een land voor hogere machten dan die mij bekend ter afscheid van onze dromen vol onbeheerste…

nooit leek het licht zo gedwee als toen het die dag bij valavond de stilte werd ingedreven waar het leek of een in zichzelf gekeerde wereld zo geducht ademde dat spinsels van spoken en demonen de overhand op gedachten kregen…

Ik kan `t wel zeggen Maar Houd mijn mond Je moet het kunnen zien In mijn ogen Het signaal van mijn huid Willen voelen Aan de spanning Van mijn spieren Die vreemde warmte In mijn lijf Maar Ik houd woorden Verborgen In het complexe wegennet Naar mijn mond.…

hier liepen wij tezamen op bekend met wisselende wegen van het juichen op het hoogste pad tot huilende verlatenheid in storm en regen bezwerend en vrijlustig waren onze blikken als was een zwoel seizoen verzegd de geur van liefde als een erewoord gegeven vertrouwder dan in het verleden leek ons dit pad van de beloftes hoopgevend als…

hoe hard ik tracht jou bij te benen je wordt steeds kleiner in verder gaan mijn ziel bevrijdend verpoos ik even in het duister van de leegte om dan elke schaduwvlek negerend een nieuwe weg in te slaan…

twee-eenheid zo pril dat zij zelf nog niet weten alleen het vergeten wat zij willen zeggen zou 't uit kunnen leggen maar dat houdt zich liefdevol ademloos stil…

waarom toch, is haar fluistering waarom toch stuurde een moeder mij naar haar zoon om hem te troosten wat was dat met Madelief een ontmoeting met de vraag ben je niet trots op een bepaald schrijven van je een arm om mijn schouder Madeliefke fluistert de wind en dan de vroegere buurman die zijn bekentenis deed staande naast me bij…

mijn zinnen trillen oer vol beven en verwarring o jongeling, ik stamel: "rozenschijn en manengeur" verdwaalde dwarrelwoorden bedwelmde strelingsmompel o, minne's fluistering: "rozenschijn en manengeur"…

neem me mee hoog tussen wolkenflarden dansend op vleugels van satijn en dons laat me zweven boven wereldzeeën boomkruintjes wiegen in het woud van donkere bomen doe me de regenboogbrug blozend kussen tot ver over de horizon waar mijn handen kunnen reiken waar mijn fluister hoorbaar is in het zuchten van jou…… zilverwind…

Ik ben een mens met vele fouten die in haar eigen wereld leeft maar die begaan is met de anderen en hen op tijd wat liefde geeft Ik ben een mens die niet kan haten daarvoor is de liefde mij te groot schrijf wel graag dingen van me af geef ziel en zaligheid dan bloot Ben altijd blij met een reactie zo leer je ook de mensen kennen de één…

De bergvallei met zoveel schoons in het verschiet nabij verlaten wenst men niet. Het lommerloof dat meer geduld heeft dan men menslijk kan horen grond met een groots verleden uit het ooit geboren en dan van bewoners dat handgebaar vertrek valt zwaar. Gretig gloeide de avondzon en vulde het hart als bron Al wil je dagen luidkeels danken om…

alle woorden fluistert de wind zijn al eens gezegd alle zinnen zijn al eens uitgesproken ze luistert met een glimlach in haar ogen haar hart schrijft de melodie van angst en hoop en vertrouwen strijkt even met haar hand door haar verwarde krullen pakt dan een pen schrijft haar zinnen op papier wil ze aan jou toevertrouwen…

alle woorden fluistert de wind zijn al eens gezegd alle zinnen zijn al eens uitgesproken ze luistert met een glimlach in haar ogen haar hart schrijft de melodie van angst en hoop en vertrouwen strijkt even met haar hand door haar verwarde krullen pakt dan een pen schrijft haar zinnen op papier wil ze aan jou toevertrouwen…