Alle inzendingen over emoties

hij vertelde zij luisterde zijn tranen rolden over haar wangen…

de dagen van nostalgie verdwijnen soms om het hoekje om nooit meer terug te keren en af en toe neem je de baan terug uit een richting die nog verder van je afstaat, zomaar soms zijn het gewoon demonen die het verleden willen inhalen jij liet je haren knippen en ik liet het gewoon wapperen zelfs mijn handen wou ik wel eens fictief branden…

De tak gebroken deelt de schaduw mede ontmaagd door het zwaard van de eenvoud zoals ik al wist tijdens het begin zijn spreektaal lippen trillen de zaadlozing uit elkaar als een dode kip laat hij zich pakken voegt hij zich zijn worst bij het uitgestalde vleeswaar van de Agrarische Hema die soms neigt naar het Oosten dat zucht onder…

ik traande de wereld tot stilstand voeten kleefden aan zand en mieren toen ik de waas zag van gras in groen gespreid door wimpers henen langs randen van ogende bossen en ik gedachten moest vangen in volgorde van ruimte en gevoel de benen stramden terwijl ribben deden schudden en de buik jaagde achter diepten leegblazend tot…

Ik wil geen nieuwe dans want gisteren lijkt nog gesloten het stropdassenuur stapte op maat langs me heen, scheurde het bladmuziek moedwillig en strooide met overtollige wijsheden doelbewust was het ranke naakt aan mijn zij geschoven ze dicteerde - moge God weten wie ze was – uit een boek zonder kaft de titel kon ik wel raden […

Ik ben vermagerd wat een wonderlijk gevoel en ik loop zo licht ik zou wel willen dansen maar ik kan niet dus ik zing…

ons leven vol illusies maar is het niet heerlijk om juist de magie ervan vast te houden in de palm van je hart te dromen dat je de wind hoort fluisteren en je eigen schaduw je toe lacht…

Ergens in haar droomwereld verloren in een wereld waarin haar minnaars helden zijn in een vergeten oorlog speelt ze ’s nachts viool met ziel en lijf aan de zuidoever van het spiegelmeer luisteren er geen levende mensen naar haar fijnzinnig vioolspel alleen de eenzame horizonvogel verwelkomt haar, keer op keer in zijn mooie vrouwen dromen…

Jij lachte toen je me vertelde dat je de zon écht voor mij had opgevouwen zodat ik morgen mijn jas thuis kon laten ik keek je aan, stopte mijn hand in mijn jaszak, balde een vuist en wist niet of ik huppelen dansen of stampen moest het regende zo hard dat zelfs het daglicht in het water viel je rende weg, voor de avond uit maar helaas…

waar regen valt waar water vloeit ieder zoekt zijn eigen weg de ene graaft een put de ander bedrinkt zijn kroeg volgers van het pad zwemmers tegen de stroom ieder zoekt zijn eigen weg de ene volgt zijn droom de ander gaat er vandoor waar regen valt waar water vloeit het leven laat je niet ongemoeid…

De hoogte in ogenschouw genomen keek hij in de diepte, zo hoog boven het ravijn, had zich nog zo voorgenomen niet te hoog van de toren te blazen, maar het mocht niet zo zijn. De menigte op afstand keek ademloos toe zal hij wel zal hij niet, ’t blazen was ‘r wat ie in de hoogte daar achterliet, hij blies zijn wangen op, tot…

Er spint iets in mijn hoofd IJl niet te bevatten is het daar Visueel waarnemen doe ik niets Verbaal dringt het bij mij binnen Fluisterend zeg het mij wat te doen Herhaaldelijk vloekend en dwingend Opschieten nu, dit is het juiste moment Waar wachten wij op, jij bent de sterkste Vertwijfelde krampen teisteren mijn hersens Mijn grauw gezicht…

Jij zweefde boven dagen van maan- naar zondag Groette de hemel en Maakte voort. Naar wie? Haastte je Groette en Bovendien Stierf jij D-u-i-z-e-n-d D-o-d-e-n Daar haat. Zomaar. Opeens Aanleiding? Ontstaat IJzige stilte met Trein in volle vaart Rem erop Zuchtte dan En daarnaast Stierf jij D-u-i-z-e-n-d D-o-d-e-n Met beide…

hoe vaak moet je doodgaan om zeker te weten dat de liefde blijft hoe vaak door verdriet gaan opnieuw weer verliezen je goede geloof afleggen je kind-zijn je bewust zijn het missen van zovele kansen je bergen ambitie je belangrijkheid laten gaan van je kinderen warheen ze ook willen minder deel van hun leven kunnen zijn hoe vaak…

ijsbloemen in de zomer geen warmte te ontdekken in hun blikken wijl ze klagen dat het heet is ze groeperen te samen draaien ruggen toe en op die ruggen groeien ijzige bloemen in de zomer de vrouw huivert haar wacht de kilte van het doodzwijgen zij zijn het zij was het niet ze is het niet van goed fatsoen…

één issue per tissue mijn meester verstopt zich postbode doe je ronde: is mijn liefde bij u wel veilig hij kwam me weer verrassen die hofleverancier laarzen aan in bed, dát werk, mijn koninginnetje slaap je wel goed, fluisterde hij (hij die niet van cliché's hield!) op zo'n betraand bruggetje is het goed kusjes plaatsen denk lammetje…

Nog maar heel klein gewenst.. het mag er zijn Kindje in de dop...in de maak gewoon toch? het gebeurt zó vaak Voor mij speciaal, net als je zusjes 'k zal je liefhebben, heel veel kusjes Geven en ontvangen, met je spelen gelukkig zijn en liefde delen Groei maar snel lief mensenkind en fíjn dat oma dit vindt!…

de lange gangen afdwalend zoeken naar iets weet niet wat leugens, waarom, WAAROM waarom maak ik het mezelf zo moeilijk…

het gevoel alleen van haar een weg er in vinden zonder te verliezen wist ze maar hoe dilemma met schaduw diepgravend schuldig of slachtoffer niet zichzelf maken tot ongeschreide tranen een kolkende vulkaan van binnen toch maar weer zwijgen verwachtingen ach beter laten gaan stil verlangen moed verloren…

mensen kijken met ontzag naar de hemel, kijk hoe het blauwe ze nederig maakt, ze kijken naar haar ijle wolken en ze loensen tersluiks naar de gouden schijn, hetgene dat hun ogen blind maakt, maar wat ik zo mooi vind aan de hemel, is de manier waarop zij mijn wereld raakt, zij ze bespeelt en tot leven tovert.…

Oeroude loepen herhalen constant hetzelfde.... vastgeketend in een vicieuze cirkel begeef ik mij in het vertrouwde, net zoals mijn omgeving waar ik aan vast blijf houden, niet loslatend zit ik in de sleur die gaat maar door, door, door en door…. Vasthoudend aan het vertrouwde Blijvend vastgeketend in de vicieuze cirkel van de oeroude loepen…

Overstroom me dan, dijk me in, weerleg de steen, zodat angst niet meer door dijken gutst, ween van angst door het woud van verbeeldingen heen, waarmee de kennis troebel wordt en de ziel weer openscheurt en je temperament verkleurt, en je de jaloezieën sluit voor de inwendige dageraad, verlaat het eeuwig klagende pad van onrust…

Het mag toch niet zo wezen dat ik mij voortploeg in de vorens van sarcasme en verdwaalde utopieën benevel met dorstigheden al hecht ik wel waarde aan de draai wanneer ik moet keren als de sluithoek van de zon me donkert in de fijnste mazen en de afdrukken in mijn huid de grenzen bepalen van mijn menselijke mogelijkheden doch mijn stiel…

Amsterdan, lopen in voetsporen van verleden vriendschap in herkenning heerlijk weer even samen stralende ogen waar liefde en warmte elkaar ontmoetten dan het onverwachte omdat iets verwachten, je eigen verwachtingen teloor doet gaan Harry van gestel, een man ontmoet met niet alleen warmte en liefde als bezieling, maar ook uitstralend…

Het is echt niet te geloven Ik sta dagelijks weer rood Heb schulden bij het leven mijn leven is echt verkloot Geen bank wil me lenen... ik ben zo arm als een luis Er is loonbeslag gelegd moet straks nog uit mijn huis Raak haast in een depressie Kan er niet meer van slapen elke ochtend brengt schaduw moet mezelf bij elkaar rapen Ik…

de liefde gaat teloor in dit vergeten huis duikt weg, verschuilt zich achter dichtgevallen deuren want niemand waagt zich langs de stille wachter bij de poort zelfs niet meer in mijn tuin tussen de rijkbloeiende rozen waar avondkoelte lokt met wijn, muziek reikhalzend als een goede vriend met weinig woorden hoe zal ik dan nog kunnen…

met in haar ogen en op haar lippen het geluid van de stilte gedragen door het fluisteren van de wind…

een warme zondagmorgen, die vijfde juli draaitollen in bed, kussen opschudden, oprollen van de ene zij op de andere zweetdruppels op huid en in haren half acht, het alarm van de kat, Pino gaat luid miauwend af in de voorkamer aleer het gekrats aan de deur gaat beginnen spring ik mijn bed uit , richting keuken eten voor die harige schobbejak…

een warme zondagmorgen, die vijfde juli draaitollen in bed, kussen opschudden, oprollen van de ene zij op de andere zweetdruppels op huid en in haren half acht, het alarm van de kat, Pino gaat luid miauwend af in de voorkamer aleer het gekrats aan de deur gaat beginnen spring ik mijn bed uit , richting keuken eten voor die harige schobbejak…

Het voelt niet gewoon maar… het is niet ongewoon om in het diepste dal van je leven te zitten de last op je schouders voelt zwaar terwijl het water tot aan je kin staat je hart lijkt te stikken in het ondragelijke vaarwater van je problemen Net als ik toen maar zo diep als je nu zit, dieper kun je niet zitten Dus… Het kan alleen maar…