Alle inzendingen over eenzaamheid

mijn slaap was kort vannacht warrig waren de gedachten die bleven schimmig in onbekende verte hangen ze zijn dan moeilijk te duiden, of er nu engelen zongen dan wel sissende giftige slangen zich in het bewustzijn dwongen zeker is dat een zware klok het zesde uur verslaat en terwijl een zebravink ontwaakt neigt de hemel naar ontluikend…

ik loop over spijkers ben toch niet gek mijn bloed is rood maar met dope sterft het snel de stollingsdood heb ook gesneden van boven naar beneden maar aderen vloeien traag de dood blijft vaag in warm water ik ben nog niet ontsnapt uit het leven in dit stomme bad heb perspectief jij bent toch mijn lief…

in ons huis gezeten met en toch zonder jou sneeuwt het herinneringen in grote en kleine vlokjes die mij omringen als stil of hardop ik praat met jou voel ik weer de warmte van ons verbond dat eens geringd als een warme jas aan jouw hand lopend voortgaand mij mantelt…

de hand van het beest in de boom de buit voor de geest die geneest in de inktzwarte nacht die de uitgezette lijnen luid loslaat in de lucht van de kamer van het meisje dat vlucht door het raam op straat voor het vuur dat vleugels geeft aan verhalen en zinnen zacht de vrucht van het uur dat het water op plekken onhoudbaar de weg van de wolken…

Verdwaald en doelloos doolt zij op een spoor waar zij zichzelf al lang geleden verloor. Niemand geeft immers nog gehoor. Eindelijk wordt zij geroepen vanuit het ware leven. Of zij zich weer in het hier nu wil begeven. Angstig en zwaar zal het zijn maar mocht er toch weer een reden zijn dan komt zij zeker terug met bevende handen maar…

is er de melancholie van overvloed als gevoelens zijn uitgeput door veelheid in nuance lijkt de ziel beboet door aangereikte kansen, van woorden die nu rusten in de geest of in mijn hart, vaak met gesloten ogen roep ik in de leegte van een woestijn van vergane glorie of word ik binnenkort door de natuur dan wel mijn gemoed naar…

ik dwaalde zocht overal contact raakte muren en bomen maar niets dat warmte gaf zag mensen passeren zonder ogen en lijf strak in de kleren voor mij was geen tijd voelde drukte om mij bewegen stemmen bevroren op mijn ijskoude tocht wist dat de tijd stilte ging slaan merkte totale verstarring de trein kwam er aan stond bij de bomen…

Ik ben thuis, thuis waar mijn computer staat, thuis waar mijn depressie toeslaat, thuis waar mijn moeder gaat thuis waar mijn boeken staan. Thuis is waar ik ben, waar ik besta, thuis is waar ik opgesloten ben en waar ik liever niet naartoe ga. Thuis is mijn gevangenis, thuis is mijn onbehagen. Thuis is waar ik keer op keer word verslagen…

Eenzaam zat zij in de mist alsof ze niemand had, zo alleen dat ze niet wist waar ze precies zat. Want wanneer je eenzaam bent doet de zit-plek er niet toe maar 'k hoop wel dat ze weg is want daar blijven zitten leidt nergens toe.…

Erg hard te moeten breken me lieve vertrouwde waarden Doet heel hard pijn voelt ook weinig fijn... Poeslief en ik zijn erg aan Rust toe Digitale boel even alle boeken toe. Lichaam en ziel trekken dan slechts aan één zeel Zo prioritair ook ergens niet erg reëel. Rustig orde op zaken stellen, je concentreren op wat nu en hoe Vergt Rust ook…

Een commerciële medewerkster van Het Parool belde me overdag, begin van de middag, ik was net aan het wakker worden. 'Meneer Rutgers, ik heb een zonnig aanbod voor u, ik mag u twee weken gratis Het Parool aanbieden, want het is De Week Van De Krant, bent u daar van op de hoogte?' 'Maar, lieve schat, de zon schijnt buiten, meer heb ik echt…

Heeft bewustzijn zin als zin ontbreekt en bewust overschat Zijn het woorden of de daden die zoveel invloed hebben Lijken de wegen vol hobbels en toch is het plat Zegt men weleens dat spreken zilver is en zwijgen goud Toont dit jouw stilte, jouw vorm, gesneden uit hout…

Iedere keer wanneer ik het gevoel heb dat ik dieper in het rumoer moet duiken verder in de commotie, dwazer in het tumult weg van de stilte bedenk ik me bijtijds dat er iets meer is dan jij alleen die mij gezelschap houdt in samen eenzaam zijn want het zijn niet de anderen die er net als ons voor kiezen dat er geen reden is voor blijdschap…

Ik fladder amper, zelfs niet in de nacht, want dan rek ik wel mijn vleugels, maar de ramen houd ik potdicht en de sleutel van de voordeur verstop ik voor mijzelf. Met pit drink ik de goedkope Pitt bier en mijn monnikenwerk plaatst zich even later op het schijnlichtgevende scherm van Apple. Ik tuur ernaar als naar een vurige minnares, die…

Ik kom wat later naar je toe Ik moet hier nog wat doen Maar alles wat ik hier nog doe is hunkeren naar toen. Ik kom wat later naar je toe Mijn hart klopt nog wat door Ik vraag maar niet meer naar het hoe, waarom ik jou verloor. Ik kom wat later naar je toe Ik ben hier nog niet klaar Maar af en toe ben ik zo moe Dan denk ik " Haal me maar…

(bij een kunstfoto van Cindy Sherman) Niet dat ik ze aan wil raken, kneden, verlebberen, opzuigen, tegen mijn wangen drukken, nee, niets daarvan, ze mogen zijn wat ze zijn, adellijke eruditie in chique, duurzame, betoverende, stoere wijvenkledij. Cindy kiekt Cindy in allerlei posen en in allerlei gewaden. Ze is steeds een ander, maar toch…

Nooit opent zich de poort. 't Raam is zo hoog Dat zij eerst de aarde ziet in wijde verte: De stroom omarmt het bos in blauwe boog; Door 't groen gaan rode vogels, ranke herten. Niets weet zij van het levensspel daartussen; Maar het moet schoon zijn, want zij mist het zeer. Zij wil omhelzen, vindt niets om te kussen Dan de eigen schouder…

Ze was lelijker dan duizend nachten Dun, bleek en koud als steen Geen man die op haar zou wachten Zelfs de Dood liep langs haar heen…

Ik ben vermoeid. Toch ben ik nog gestegen Tot op de heuvel in het late licht. En vóór mij kronkelen de duistre wegen van ‘t avonddorp, dat daar verlaten ligt. Is nu de wereld zoveel eeuwen ouder? Alles lijkt mij zo vreemd en toch bekend. Ik mis alleen een vriendelijke schouder, een lichaam, dat mijn lust voelt en herkent. Ik ben alleen voor…

Je leeft omdat je denkt dat je uniek bent dan komen er anderen die unieker zijn dan jij om je uit te leggen dat je niet de enige bent je werkt, je slaapt, eet en drinkt om iets te zeggen over het leven aan anderen met meer geluk je voelt je onbegrepen pijnlijker dan eenzaamheid in de veilige omgeving nu de stad aan de rivier ligt en…

Als de duisternis een donkere deken legt over het licht Als de zon steeds wat zwakker wordt en uiteindelijk zwicht Als de dag niet winnen kan en zich zuchtend overgeeft Dan is dat wat het leven uiteindelijk te geven heeft…

Een schaduw op de muur is een donkere kopie. Het leven van een persoon dat het licht niet ziet. Iedereen weet van het bestaan maar word niet gezien als bijzonder Maar denk dan eens na vindt je het geen wonder Hij is aanwezig onder alle mensen Heeft echter slechts één ding te wensen... Dat het zich kon tonen in het warmste licht Schijnt dat…

Als het klopt hè, dat je terugkrijgt wat je geeft, dan heb ik me omgedraaid en je met de nek aangekeken, terwijl ik alleen maar vriendelijk naar je lachte. Als het klopt hè, dat je terugkrijgt wat je geeft, dan heb ik jou met de meest vreselijke woorden gekwetst tot op het bot, terwijl ik alleen maar zei dat ik snap hoe jij je voelt. Als…

Zo bewust gevoelige snaren raken of kraken Doe ik slechts mits totaal uit het lood geslagen. Je lieve gemeende excuses werden dik aanvaard Pik je mijn verontschuldigingen wel, echt even totaal van de kaart. Geen beeld of klank, eng ook beangstigend zielig, ledigheid Tal van jaren waren we net een paar handschoenen, twee-eenheid. Mijn Engeltje…

je koos om te zwerven, een triest en zielig bestaan je vrienden, die lieten je maar begaan in je leven van verdoken scherven, geen plaats… om liefdevol te sterven. je was echt talentvol geboren maar helaas, kon je de druk niet aan studies verloren, die gingen naar de maan jouw geest was in feite verloren in deze maatschappij, geen…

Ik kijk naar mij met andere ogen Niet die van mezelf Ik analyseer en overdenk Het gaat echt als vanzelf Wie zou ik zijn zonder jou En wie kan mij vertellen Wie ik zou zijn, was ik alleen En zou het me beknellen Als ik gedwongen worden zou Om naar mezelf te kijken Te kijken zonder oordeel, Zonder te hoeven lijken Op een ander en zijn of…

hij sprak tegen de oude boom maar als antwoord slechts geruis fluisterde tegen de maan maar ving slechts druppels van een passerende wolk aaide zijn trouwe hond ach kon jij maar praten kreeg een lik als antwoord ging naar het aloude orakel hoe kan ik communiceren als ik niet weet hoe en wat ruis als de wind schijn als de maan voel…

ze staat te beven voor haar dichte buitendeur ze weet niet meer hoe zij kan binnen komen voorbijganger staat stil drukt op aantal bellen tot eindelijk verpleeghulp bereikbaar blijkt in de hal herkent zij de lift die haar boven brengt…

Vriendschap wie ben je? Waar was je al die tijd Voor jou bevaar ik verraderlijke zeeën Waag ik een sprong in diepe wateren Maar waar was jij? Schepen gevangen in vurige doodstrijd Doch zou ik altijd mijn koers voor je wijzigingen Blijven varen tot in de eeuwigheid Maar vriendschap, waarom was je niet hier? Vriendschap, ik gaf alles…

Hij ziet gordijnen fladderen door de wind stoelen staan door elkaar heen niet kleur aan kleur verdriet staat aan de deur binnen zonder kloppen of aan te bellen hij wil niemand iets vertellen hij wil niet over komen als een zeur verdriet laat zich zelfs tot de huiskamer toe hij voelt zich alleen maar moe een wintersjaal in de zomer verdriet…