Alle inzendingen over mystiek

Zijn hoofd is een krocht een kille donkere vergeetput waar hij verblijven moet tot het denken finaal verdampt of versteent. Grijs en grauw is de doolhof waarin zijn gedachten eindeloos stuiterend rondjes draaien. Met beverige vingers tast hij langs kale muren naar enig houvast, een illusie van herinnering misschien, die de voosheid…

Hoe normaal, is paranormaal? Om duidelijk te beginnen, Het gaat ons, boven onze zinnen, Dat is het hele verhaal. Het paranormale komt aldoor, Gewoon naast het normale voor.…

Op zomaar een dag waarop je hart van papier is, komt de tijd je tegemoet als een blanco pagina. Op een verloren dag delen onze bekende personages hetzelfde nu, maar voltrekken onze verhalen zich niet synchroon. Op een goede dag onzichtbaar voor de waarnemer komt onverwacht het ruimtelijke ogenblik helder als de schreeuw van een meeuw…

Bantry Bay de harp van het wijde water schuimt in het milde zonlicht. Ierse renpaarden ontregelen de kust richting amberkleurige heuvelen. Fossiele schelpdieren drogen op het strand. Galop in kalkstenen lasso's. Ik heb ze eerder gezien. Bij jou, glanzend in de graal van de filosofen. Tunnels naar het huis van de verbeelding, spiegels…

ik heb mijn reis gemaakt de schatten van werelden gezien geraakt aan de mystiek van het leven in diep geloven alles te geven de magie ervaren van verbonden zijn met omgeving en natuur die samenhang maakt in een bestaan met geest gevoel en vuur onverklaarbaarheden hebben altijd om aandacht gestreden want iedere gemeenschap…

Ik hou van plaatsen zoals dit oude huis door mensen verlaten niet weldoordacht en geleidelijk maar plotseling en onverwacht terwijl de koffiepot nog op tafel een beker ernaast in afwachting van een tweede schenking en de kastdeuren open nu hangen vleermuizen aan 't plafond binnengekropen gras groeit langs een tafelpoot omhoog…

Ik wens je een landschap, zo compleet dat ik er haast niet ben, dat jij bemint en ik herken, waar ik de weg nog weet. Onder de grote varenblaren die hier lang geleden waren wijs ik je de bloemen aan die ook niet meer bestaan. Dan sta je stil, knijpt in mijn hand, en roept: Waarachtig! Daar! en wijst naar geen spoor in het gras zodat ik mij…

Verhalen schuilen in de kraters van de maan op de autocue van schaduwen zijn ze te lezen in de achtergrond van de hemel letterlijk vertaald voor de overlevering in tijdsbeeld blijft het vrezen, schoonheid in tekst van de liefde uitbetaald. Apotheose van verbeelding, de beleving herhaald, tegen het einde van het jaar worden teksten lichter…

De dichter is een halve helderziende Daarom noemt men gedichten POE-ZIE Hij maakt contact met ongeziene vrienden Door middel van symbool-telepathie Zij zitten of zij lopen, de Poëten, Met hun kristallen bol of telescoop Te zoeken naar signalen van planeten -of dichter bij- van menselijkheid en hoop Hun hersen-schijf bevat vergeten woorden…

ik keek haar na terwijl ze wegfietste haar schaduw midden in de ondergaande zon…

Gedachten dwalen rond in het labyrint van de tijd op een speelgoedpaard draai de carrousel rond een geschilderde zon zoals de aarde, en als de beweging stopt is de kermis voorbij.…

zij was niet compact in tijd en ruimte krioelde haar leven sprong van hak op de tak om toch daar richting aan te geven comprimeerde gevoel in lach en ogen geëngageerd en bewogen regen zon en wind gaven haar de ultieme onschuld van een kind zij lichtte op in verschijnen luchtig en vluchtig maar ieder nam haar als de zijne allen…

Ik droomde vannacht van haar het was geheim dat wij elkaar kenden zag dat ze ouder was geworden waarschuwde haar terwijl we aan een rommelig buffet stonden en bedacht later dat zij iemand anders was in mijn droom ik zal haar naam niet zeggen hoe graag ik dat eens wil openlijk ze was zelfs iemand anders maar terwijl ik droomde wist…

palmen ruisen zacht een vriend wordt ingehaald al eeuwenlang verwacht de avondmaaltijd in gethsemane het ritueel met zijn getrouwen maar op een kon hij niet bouwen door het romeinse recht veroordeeld met twee moordenaars te hangen wordt de kruisweg aangevangen in het donkeren van het derde uur geeft hij de geest weer terug aan vader…

je speelt met edelstenen waarvan de vonken uit je ogen schieten jouw huid de passie kleurt waarmee het licht van buiten wordt gebroken je ziel de kristallen koestert die in schoonheid uit de hemel zijn gevallen…

waar schoonheid schrijnt in subtiele ornamenten fluisteren dikke pilaren het afzien en zware werk generatieslang is er gebouwd aan toren en kerk waar nu gezang opkrult en de gelovige zijn plicht vervult in kapellen hangen gebed en diepe devotie tussen brandende kaarsen de plaats voor duistere negotie nog kijken de heiligen neer op…

Hij herkende de persoon niet die zichzelf staande hield in de spiegeling van het etalageraam hoewel er toch iets- was dat hem enigszins verbond een soort van waan niet alleen te zijn in het gebeuren liep hij hem onzeker voorbij achteromziend bleek hij verdwenen.…

Dood in de woestijn! Wat kan er mooier zijn Dan een fata morgana na te streven, Mijn voeten te branden aan het zand, Mij in waanzin te verliezen Bij gebrek aan gezond verstand. Ik voer koortsachtig met mijzelf een dorstig spel Bij iedere zinderende kilometer die ik tel. Mijn ogen zijn begerig Op zoek naar het El Dorado van goud. De stad…

grijs sombert de dag maar de lente vonkt nog in je ogen een mysterieuze twinkeling van energie en kracht die kleurt als je lacht dan lijkt de zon voor even te schijnen uit een klarende lucht om in een zucht ook weer te verdwijnen als buiten de regen gutst…

mamma ik zocht je afgelopen nacht ik was weer in je huis ik riep je maar je antwoordde niet ik liet mijn baby kruipen op je keukenvloer ik hoorde stemmen van vreemden vrouwen en kinderen die door jouw leven liepen zij kenden de weg in je huis beter dan ik ze openden kasten en deuren versteend sta ik daar in jouw keuken een vreemde -…

Een blauwe engel zet zijn zeilen bij. Met zoutverglaasde vleugels, wijd gespreid. Er moet een ziel gehaald, de hoogste tijd om neer te strijken zonder averij. Hij heeft de dood nog wazig in de gaten. Gezichtsbedrog misschien, ’t is slecht te zien. Zijn oude ogen tranen, bovendien heeft hij het bitter koud. Een veer gelaten toen hij een…

De jonge man aan zijn tafel is een oude man, gewikkeld in een krant. Het is middernacht, de diepvriesmaan vermoedt de weg waarheen maar wil nog niet. Een geest beheert het boek waarin het lot gelegerd is, de schrijver is afwezig, 'komt zo terug', pas op de winkel! Uit het verleden sluipt een zin, gecamoufleerd, de laarzen op de straat…

zij heeft zich met stilte gekleed in zachte ondertonen haar ogen licht geloken hoofd peinzend gebogen maar de lach is al omvattend in tevreden weten er is niets vergeten de boeken liggen open spreken hun eigen taal warm zingt zij mantra’s en speelt met hun eentonigheid ze kijkt me aan of ik met haar mee wil gaan voor even…

ik ben een der spelers op het grote wereldtoneel kijk naar mijn buren ook zij spelen mee ieder draagt bloemen gerangschikt naar smaak we delen lachen en groeien in woordloze samenspraak het voelt als eigen in een decor zonder end we raken en begrijpen omdat ieder elkaar kent in een massa zonder geluid spreekt op het podium der stilte…

mijn wandeling met de ongeziene voerde mij naar een stilteplek een verenkleed van oude pijn bedekte mij als grauwe as er was een kabbelend ven omringd met kaal struweel ik liep het koude water in verliet het naakt en schoon een aarzelende zonnestraal droogde mij behoedzaam ik kleedde mij met zacht groen mos dat hart en lijf beschermt…

De gele rozen lichten langs 't terras. In diepe stoelen liggen zij te rusten, de zaligen, die elkaar gelukkig kusten, de toekomstlozen; heel hun leven was een dringen naar de voorgeweten uren, waar alles eensklaps in vergeten is; 't verwaait, nadat het stukgereten is, hun oud bestaan; en nooit kan iets meer duren naast dit verzonken zijn…

Fonkelsterren aan het nachtzwarte uitspansel bevriezen uren die ik niet meer tellen kan. Zij weet dat dit beeld en deze naam, voor eeuwig staan geëtst, in mijn papieren hart. Ergens, hoog aan de hemel, in deze onmetelijke nacht, ben jij op weg... ... en ik wacht...…

het glas zong transparant in verfijnd kristallijn pas bij de hoogste toon kwam plots de barst leek vertraagd te breken uit de spanning van het vormgeven de dissonanten deden pijn in flonkerend vallen het duurde lang voordat scherven hun rustplaats konden vinden het laatste breekbaar nootje nog kristal kon zingen…

het landschap is niet meer alleen ik voel het weer langs bast en takken strijken hoor het koren rijpen in het zengen van de zon ik loop niet want de paden voeren me langs bos en heidegrond waar ruizelen en ritselen alles vertellen over groei en bloei van verleden in heden tot nu er is geen scheiding maar slechts eenheid in gebeuren…

het donker geeft onzichtbaarheid de rode draad ten spijt verdwenen zielen uit ketens van het lijf in zinsbegoocheling verbraken zij de banden die hen bonden aan het aards bestaan transformeerden snel van driedimensionaal naar energie vervlakten in materie tot onmeetbaar niets kozen ruimte zonder tijd maar verloren zich in communiceren…